Αν ευλόγησε η Παναγιά το 0-0, πάσο

ΤΗΝ Πέμπτη, η επίσημη πρώτη του Άγγελου κι ο θεός να βάλλει το χέρι του. Τον έχει ανάγκη η εθνική ομάδα. Τα έχουμε ξαναπεί. Είκοσι χρόνια είχε ο Ολυμπιακός το πάνω χέρι στην ΕΠΟ. Δε θα μπορούσε να κάνει Ομοσπονδιακό προπονητή τον Αλέφαντο; Εύκολα. Δεν τον έκανε. Αυτοί που εγκαλούνται ότι κατάστρεψαν το ποδόσφαιρο, φέρανε τον Ρεχάγκελ. Πήρανε το Γιούρο. Ο Σαρρής που δεν ήξερε αν η μπάλα, έχει μέσα αέρα η στουπιά, έφερε τον Ρανιέρι. Το ότι απέτυχε ο Ιταλός είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Σαν προπονητής με βάση το ιστορικό του και τη προϋπηρεσία του, είναι μακράν ο κορυφαίος, που έχει πατήσει το πόδι του στη Ψωροκώσταινα. Κι έρχονται αυτοί που θα σώσουν το ποδόσφαιρο και σου παρουσιάζουν τον Αναστασιάδη. Ντροπή. Μέχρι τώρα ξέραμε για προπονητές που παίρνουνε χαρτάκι. Τώρα μάθαμε για χαρτάκι προκειμένου να προσληφθεί προπονητής.

ΘΑ ξαναγράψω κάποιες ιστορίες σχετικά με τον Άγγελο. Είναι προπονητής στη Ηρακλή. Τελειώνει το παιχνίδι. Εμφανίζεται στη πρες-κόνφερανς. Η γνωστή εικόνα. Σκύβει το κεφάλι, φυσάει και ξεφυσάει. Μιλάει αργά, λες και είχε δάσκαλο, στον μονόλογο, τον Κάρολο Κουν, του θεάτρου Τέχνης: «Δεν ξέρετε εσείς τι τραβάμε. Ποια και πόσα είναι τα προβλήματά μας. Τον αγώνα που δίνουμε με τα παλικάρια». Το μαθαίνει ο Μυτιληναίος που είχε τότε τον Ηρακλή και παίρνει τηλέφωνο τον αρχηγό:

-Δεν μου λες παιδί μου, ποια είναι τα προβλήματα που έχετε;
-Τίποτα κύριε πρόεδρε. Όλα καλά.
-Τι είναι αυτά τότε, που λέει ο προπονητής σας;
-Δεν ξέρω κύριε πρόεδρε. Ρωτήστε τον ίδιο.

ΑΥΤΟΣ είναι ο Αγγελάρας. Να το κάνει σώνει και καλά δύσκολο. Να δημιουργεί προβλήματα, εκεί που δεν υπάρχουνε. Για να εμφανίζεται αυτός, ο σωτήρας που μπορεί να τα λύνει. Αυτός που αντέχει στις ταλαιπωρίες και στα βάσανα. Ο αδικημένος. Ο Στέλιος Καζαντζίδης της προπονητικής. «Εγώ με τη αξία μου κι όχι με ξένες πλάτες περήφανα περπάτησα μες της ζωής τις στράτες». Σε κάθε συνέντευξη-τύπου μετά τα παιχνίδια να δίνει παράσταση. Να δίνει σόου. Για να αναδεικνύεται πρωταγωνιστής. Κι αφού ξεκινήσαμε από τα μαλακά, πάμε σιγά-σιγά στα σκληρά. Η ομάδα κάνει προετοιμασία. Ο κόουτς ανακοινώνει το πρόγραμμα της επόμενης μέρας: «Παλικάρια, αύριο το πρωί δεν έχει προπόνηση. Θα πάμε στο μοναστήρι να προσκυνήσουμε. Δεν είναι υποχρεωτικό. Όποιος θέλει έρχεται. Προπόνηση θα κάνουμε το απόγευμα». Τρεις τέσσερις ποδοσφαιριστές, δεν πήγανε να προσκυνήσουνε. Επιστρέφοντας η αποστολή, τους φωνάζει ο Αναστασιάδης: «Εσείς, που δεν ήρθατε στο μοναστήρι, θα κάνετε προπόνηση μόνοι σας». «Μα κόουτς, εσύ μας είπες, ότι δεν είναι υποχρεωτικό». Η απάντηση του Αναστασιάδη τους άφησε κάγκελο: «Δεν σας τιμώρησα εγώ. Ο θεός σας τιμώρησε».

ΑΥΤΟΣ είναι ο Αγγελάρας. Να αφήνει τις ομάδες που δουλεύει στα χέρια της Παναγιάς. Την οποία έχει για ψωμοτύρι. Και πάμε στα πλέον σκληρά. Στον Ηρακλή, τραυματίζεται σοβαρά στον χιαστό, ο Μπαχράμης. Κάνει εγχείρηση κι όταν είναι κάπως καλύτερα, πάει σε μία προπόνηση με τις πατερίτσες, για να δει τους συμπαίκτες του. Τι του λέει ο Αναστασιαδης, μόλις τον βλέπει; «Σκέψου τι αμαρτίες έχεις κάνει και σε τιμώρησε η Παναγιά και τραυματίστηκες». Με τα χίλια ζόρια τον κρατήσανε να μην του φέρει τη πατερίτσα στο κεφάλι. Αυτός είναι ο Αγγελάρας. Που βλέπει φαντάσματα και κοιτάει συνέχεια πίσω από τη πλάτη του. Μου μιλάει στους ποδοσφαιριστές, για γίδια και για πρόβατα. Που λέει σε όποιον δεν κάνει τον σταυρό του, «είσαι ο σατανάς». Που άμα χάνει, τον έχουνε στήσει οι ποδοσφαιριστές. Που, έχει σαν αρχή στο ποδόσφαιρο, «τι να σου κάνει ο προπονητής, άμα είναι να χτυπήσει η μπάλα στο καλώδιο και να μπει γκολ».

ΠΟΥ αρέσουν τα μεγάλα λόγια. Που η πρώτη λέξη σε κάθε πρόταση να είναι το «εγώ». Λες και υπάρχει ένας άνθρωπος στην Ελλάδα που είναι αυτό που διατρανώνει δημόσια. Ώστε ο Άγγελος που του δώσανε την εθνική ομάδα, να είναι ο δεύτερος. Και για τα τελειώνουμε. Δεν έχουνε περάσει εκατό χρόνια. Μόλις τέσσερα και κάτι ψιλά. Στις 13 Απριλίου 2014. Της Ζωοδόχου Πηγής μεγάλη η χάρη της. Πανιώνιος-Πλατανιάς το ματς, τελευταία αγωνιστική της Σούπερλίγκ. Από ένα βαθμό θέλουν έκαστος για να μείνουνε στη κατηγορία. Η απόδοση της ισοπαλίας στο 1.15. Πόσο ήρθε το ματς; Μηδέν-μηδέν και τα σκυλιά δεμένα. Όποιος γκουγκλάρει θα διαβάσει ότι επρόκειτο περί παρωδίας. Κοροϊδεύανε, αμφότερες οι ομάδες.

ΚΙ αν με ρωτήσετε, καλά κάνανε. Κι εγώ άμα ήμουνα στη θέση τους, έτσι θα ξηγιόμουνα. Να πάρω τον ένα πόντο να καθαρίσω. Δεν θα ήμουνα λακαμάς να κάτσω να το παίξω. Εγώ όμως, είμαι αμαρτωλός. Είμαι άθεος. Δεν έχω τη Παναγιά κορώνα στο κεφάλι μου. Αυτή τη δουλειά της, εγώ τη δικιά μου. Λογαριασμό, έχω να δώσω στη συνείδησή μου και πουθενά αλλού. Ο Αγγελάρας που καθότανε στο πάγκο τι οδηγίες είχε δώσει στους ποδοσφαιριστές του; Τη Ζωοδόχο Πηγή τη σεβάστηκε; Τη Αγία Θεοδοσία που επίσης γιόρταζε εκείνη την ημέρα την έλαβε υπόψη του; Είναι τίμιο αυτό; Είναι χριστιανικό; Είναι παλικαρίσιο; Τον πνευματικό του, τον ρώτησε, αν συμφωνούσε, με το πεπέ 0-0; Η  Παναγιά πως το πήρε; Να το φέρουμε εμείς ισοπαλία, να πέσει ο Βελλής του Απόλλωνα κι ο Πανόπουλος της Ξάνθης να παίξει μπαράζ; Αν είπε τέτοιο πράμα η Παναγιά, πάσο. Αν μίλησε μαζί της ο Αγγελάρας, αν εμφανίστηκε μπροστά του, σε κάποιο όραμα, του είπε «φέρτο ισοπαλία εγώ είμαι εδώ», κανένα πρόβλημα. Αν ευλόγησε η Παναγιά το μηδέν-μηδέν, ο Αγγελάρας δεν είναι ένας υποκριτής. Είναι ένας βέριτάμπλ χριστιανός.

Στη μουσική επιλογή John Lee Hooker-Goin’ to Louisiana

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…