Εδώ ο Παϊρότζ, εκεί ο Παϊρότζ, που είναι ο Παϊρότζ;

Δεν θα μπορούσε να ασχοληθεί κάποιος μαζί του, αφού όταν υπάρχουν αγώνες είναι προτιμότερο να ασχολούμαστε κι εμείς και ο κόσμος με τους αγώνες. Αυτή είναι η ουσία άλλωστε. Το ποδόσφαιρο το λατρεύουμε για το… ποδόσφαιρο. Μέσα στις τέσσερις γραμμές. Τα ινδάλματα με τα οποία μεγαλώσαμε κλωτσούσαν μια μπάλα. Δεν ήταν ούτε πρόεδροι, ούτε επενδυτές, ούτε υποψήφιοι σωτήρες.

Δεν υπήρχε και καμία διάθεση να ασχοληθεί κάποιος με το ιδιοκτησιακό του Παναθηναϊκού, που από πού κι αν το πιάσεις… μυρίζει. Οι πρώην, οι νυν και οι επόμενοι (;) παραμένουν εξαφανισμένοι από προσώπου γης. Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση, που λένε και στα χωριά μας.

Κάποιες «ξεκάρφωτες» διαρροές, για κάποια εκατομμύρια που ΘΑ μπουν, που ΘΑ έρθουν, που ήταν να έρθουν πριν από τρεις μέρες αλλά δεν επέτρεπε το τραπεζικό σύστημα και άλλα όμορφα, που δεν θα έπειθαν ούτε τον 3χρονο γιο μου. Και δεν πρόκειται να πείσουν κανέναν αν δεν τα δούμε.

Η επίσκεψη του Αβραάμ Γκραντ, για την οποία είχαμε επίσης ενημερωθεί σε ανύποπτο χρόνο, η παρουσία του Παϊρότζ σε εντός έδρας παιχνίδι, οι δικηγόροι που τελειώνουν τη συμφωνία, η προσπάθεια του Ταϊλανδού να πείσει την UEFA να «σβήσει» την τιμωρία του Παναθηναϊκού (εδώ γελάμε), η σιγουριά του Αλαφούζου πως όλα θα πάνε καλά (εδώ ξεκαρδιζόμαστε) και άλλες διάφορες ιστορίες, παραμένουν… φαντασιώσεις. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχει γίνει. Τίποτα απολύτως. Κι όσοι λένε πως έχει γίνει πρόοδος, ψέματα λένε. Κοροϊδεύουν τον κόσμο. Πρόοδος ΘΑ γίνει, αν υπάρξουν λεφτά. Και λεφτά μέχρι τώρα δεν έχουν υπάρξει.

Μπορεί να υπάρξουν αύριο (κι εδώ γελάμε), μπορεί να υπάρξουν σε ένα μήνα, μπορεί ο Ιούλιος, που έγινε Αύγουστος, που έγινε Οκτώβριος, που έγινε Νοέμβριος, που έγινες Ιανουάριος, να γίνει Μάιος και να υπάρξουν υποσχέσεις ότι θα μπουν τότε τα χρήματα. Μπορεί τα 47 εκατομμύρια ευρώ, που έγιναν 27, που έγιναν 20, που έγιναν 10, που έγιναν… 1 και βλέπουμε, να μπαίνουν τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές.

Αλλά μέχρι να δούμε έστω και… 500 ευρώ, όλα τα υπόλοιπα θα είναι μια όμορφη ιστοριούλα, καλά στημένη, με φωτογραφίες, δηλώσεις, υποσχέσεις, επιστολές, αλλά δεν θα διαφέρει σε τίποτα από τις όμορφες ιστοριούλες – όχι τόσο καλά στημένες – του Βλάση του Τσάκα, του πρίγκιπα, της πριγκίπισσας και της αυτού μεγαλειότης με τα 300 ονόματα που μας είχε παρουσιάσει εκείνη την περίοδο.

Μέχρι ο Παϊρότζ να έρθει εδώ και να πει «έβαλα τόσα, ορίστε οι αποδείξεις, παίρνω αυτό το ποσοστό, στην ομάδα θα κάνουν κουμάντο ο τάδε και ο δείνα», όλα τα υπόλοιπα θα είναι ιστορίες γι’ αγρίους. Παραμύθια κανονικά. Ούτε εκτόξευση, ούτε μεταγραφάρες, ούτε ομαδάρα, ούτε παιχταράδες αεροδρομίου, ούτε νέο γήπεδο (εδώ κι αν γελάμε), ούτε τίποτα απ’ αυτά. Ένα παραμύθι που για να μας πείσει πως μπορεί να μετατραπεί σε πραγματικότητα, θα πρέπει να φανούν χρήματα.

Και για να ξέρουμε και τι λέμε, καλό θα είναι τα χρήματα που ΘΑ φανούν (αν φανούν) να γνωρίζουμε και από πού προέρχονται και τι σκοπό έχουν. Για να μην καταντήσει ο Παναθηναϊκός η «Μουσκρόν της Ελλάδας». Αν θέλουμε να καταστραφούμε, καταστρεφόμαστε και μόνοι μας. Δεν έχουμε ανάγκη από… Ταϊλανδούς.