Δοκάρι και μέσα, δοκάρι και άουτ…

Το έθεσε ο Γούντι Άλεν –σχεδόν- με τρόπο φιλοσοφικό, σε μια από τις ταινίες του που όσο τα χρόνια περνούν τόσο και κερδίζει την εκτίμηση εκείνων που έχουν τη συνήθεια να γυρίζουν πίσω αναζητώντας μια πιο εύστοχη δεύτερη ματιά. Ο τρόπος με τον οποίο προσέγγισε το περίφημο παιχνίδι της «τύχης» που κανείς τεχνοκράτης δεν αποδέχεται, αλλά που κάθε θνητός υποχρεούται να αντιληφθεί όταν τα πράγματα γύρω του ζορίζουν με τρόπο ανεξήγητο.

Ήταν το Matchpoint το 2005, όταν ο ευρηματικός και ακούραστος «θαυματουργός» του Μπρούκλιν παρουσίασε εκείνη την ιστορία με φόντο το γκρίζο του Λονδίνου. Τον τρόπο που ο -όχι τόσο πετυχημένος- επαγγελματίας τενίστας, Chris Wilton, χάρη σε μια μικρή συνωμοσία του σύμπαντος τα… παίρνει όλα σε μια παρτίδα ζωής που δεν του άξιζε. Εκείνη η «σκηνή» μάλιστα όπου ο δολοφόνος Wilton θέλει να ξεφορτωθεί ένα δαχτυλίδι του θύματος του, πετώντας στον Τάμεση, είναι ίσως η χαρακτηριστικότερη του ευρήματος. Το δαχτυλίδι χτυπά στο «κάγκελο» κάνει ένα… γκελ και δίχως ο πρωταγωνιστής να το αντιληφθεί μένει στον δρόμο. Αν έπεφτε στο νερό ο Wilton θα πήγαινε φυλακή για τον φόνο που διέπραξε. Έμεινε «στεγνό» και γλίτωσε. Χάρη στο… δοκάρι!

Στο δοκάρι που σταμάτησαν οι ενέργειες των ποδοσφαιριστών του Ολυμπιακού, τρεις φορές στα ισάριθμα ντέρμπι με ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και Παναθηναϊκό. Έβαλαν δύο γκολ σε αυτά τα 270΄οι Ερυθρόλευκοι στην εστία των 17 τετραγωνικών μέτρων και κατάφεραν να πετύχουν τρεις φορές σίδερο. Αν μη τι άλλο το λες και ένα μικρό κατόρθωμα. Το λες βεβαίως και παιχνίδι της τύχης.

Ή τέλος πάντων κάπου εκεί διαλέγεις… μονοπάτι. Αγνοείς το σχεδόν μεταφυσικό του πράγματος και ρεαλιστικά στέκεσαι στην ικανότητα των Ερυθρόλευκων να σκοράρουν. Στο αν έχουν ικανούς  φορ, στο γιατί δεν μπορούν να ολοκληρώσουν όπως πρέπει αυτόν τον ποταμό ευκαιριών που δημιουργούν σχεδόν σε όλα τα ματς τους. Είναι δεδομένο όμως ότι όσο αυστηρός και αν θες να είσαι κάποια στιγμή θα συμφωνήσεις πως η έκφραση «αυτά δεν γίνονται» τείνει να κατοχυρωθεί στο μεγάλο λιμάνι. Γιατί όντως… αυτά δεν γίνονται.

Δεν υπήρξε ομάδα από τις τέσσερις, που συνολικά να έκανε πειστικότερες εμφανίσεις σε αυτό την «ειδική διαδρομή» αγώνων. Ο ΠΑΟΚ ήταν φοβερός με τον Παναθηναϊκό και νίκησε. Έπαιξε μια παρτίδα στα ίσα με την ΑΕΚ (δύο δοκάρια εκείνο το βράδυ) και την πήρε. Υπέφερε όμως στο Καραϊσκάκη. Το κοντέρ του όμως έγραψε 9 βαθμούς με την αναμέτρηση στην έδρα του Ολυμπιακού να κρίνεται από το αυτογκόλ του Βούκοβιτς και τον Πασχαλάκη να κάνει το ματς της ζωής του.

Η ΑΕΚ το καλύτερο της ενενηντάλεπτο στα ντέρμπι το έκανε στη Τούμπα. Έχασε. Με τον Ολυμπιακό έσωσε τον βαθμό στο 90΄και ευχαριστεί τον Ύψιστο που λίγα λεπτά αργότερα σε μια φάση τετ α τετ η μπάλα θέλησε να επιβεβαιώσει πως ειδικά αυτόν τον καιρό από τους Ερυθρόλευκους «όλα χάνονται». Και βέβαια είχε και την πολύ κακή εμφάνιση με τον Παναθηναϊκό, που ο ίδιος ο Ουζουνίδης την χαρακτήρισε τη χειρότερη της σεζόν.

Ο «άγουρος» αλλά «τραχύς» Παναθηναϊκός υπέφερε στην Τούμπα και στον επίλογο στο Καραϊσκάκη (6-37 οι τελικές στα δύο ματς) αλλά χάρη στον Κάτσε έφυγε με βαθμό από το Φάληρο. Και βέβαια δεν πήρε αυτό που άξιζε κόντρα στην ΑΕΚ αστοχώντας εκείνος στις μεγάλες ευκαιρίες του. Ο ίδιος ο Δώνης μιλώντας για το χθεσινό ματς παραδέχθηκε την ανωτερότητα του Ολυμπιακού και τον θυμό του γιατί οι ποδοσφαιριστές στο δεύτερο ημίχρονο δεν μπορούσαν να αλλάξουν «δεύτερη πάσα». Δεν μπορούσαν, γιατί οι απέναντι δεν τους το επέτρεπαν.

Ο Ολυμπιακός στη δική του τριλογία, είχε 44 τελικές στο Καραϊσκάκη (και μόλις 7 κατά) με ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό και μια παρτίδα ισορροπίας στο ΟΑΚΑ με την ΑΕΚ. Ένα ματς που προηγήθηκε με το απίστευτο γκολ του Φορτούνη, και που δεν το νίκησε γιατί σε μια σέντρα απελπισίας του Γκάλο, η μπάλα κόντραρε στον Ποντένσε (!), πήρε μια πορεία «λόμπας» που απενεργοποίησε τον Γκιγιέρμε που είχε πάρει θέση «αεροπορίας» και έδωσε την ευκαιρία στον Μπακασέτα να καρπωθεί την περίσταση.

Σε αυτά τα τρία ματς, οι Ερυθρόλευκοι –με 50 τελικές στο ενεργητικό τους και μόλις 19 σε βάρος τους- παρουσίασαν προφανώς και αδυναμίες. Χθες για παράδειγμα μπήκαν soft στο ματς και επέτρεψαν στον Παναθηναϊκό να περάσει ένα πολύ εύκολο πρώτο διάστημα προσαρμογής και σχετικά ένα χαλαρό ημίχρονο. Χθες ο Μαρτίνς μπήκε επίσης στον πειρασμό να πάρει την ίδια απάντηση που πήραν στο παρελθόν προπονητής όπως ο Μίτσελ, ο Βίκτορ, ο Μπέντο και ο Χάσι αναφορικά με το αν ο Φορτούνης μπορεί να παίξει σαν winger.

Στην πραγματικότητα όμως μοιάζει απίστευτο ότι σε αυτά τα τρία ντέρμπι δεν πήραν έστω μια νίκη με βάση τη συνολική εικόνα τους. Και μάλιστα τον δεύτερο στο 95΄από τον στόπερ Σισέ που ντύθηκε σέντερ φορ. Έβαλε ο Ολυμπιακός δύο γκολ στα ντέρμπι και είχε τρία δοκάρια. Έφτασε τις πενήντα τελικές στα ματς αυτά, και πήρε δύο πόντους. Όσους πήραν δηλαδή ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ που μαζί οι τελικές στα δικά τους ντέρμπι ήταν 49!

Και όλα αυτά χωρίς να υπολογίζεις, τις διαιτησίες (που αρέσει δεν αρέσει δημιούργησαν δεδικασμένα στο χορτάρι), τις ατυχίες, τους τραυματισμούς κλπ. Μια σύνθετη κατάσταση από εκείνες που πραγματικά νιώθεις ότι σε δοκιμάζουν γενικώς. Και ποικιλοτρόπως. Γιατί δεν είναι μόνο τα ντέρμπι. έχει για παράδειγμα ο Ολυμπιακός 7 βαθμούς στον όμιλο του στο Γιουρόπα και μοιάζει να ίδιες πιθανότητες πρόκρισης με τον ΠΑΟΚ που είναι στους τρεις σε ένα σαφώς πιο εύκολη γκρουπ. Ου μην και με την ΑΕΚ που ακόμη ελπίζει, δίχως πόντο μετά τα τέσσερα ματς. Γιατί; Διότι στη Σεβίλλη το ματς Μπέτις-Μίλαν έκλεισε σαν «μπισκότο» σε μια ισοπαλία απο εκείνες που κρίνουν… προκρίσεις.

Τι κάνεις λοιπόν σε αυτές τις περιπτώσεις; Κρατάς το κεφάλι χαμηλά και συνεχίζεις να δουλεύεις, περιμένοντας ότι δεν μπορεί αυτή η κατάσταση να κρατήσει για πάντα. Ελπίζοντας ότι η προσπάθεια σου θα κριθεί όπως της αξίζει.  Γιατί ο φετινός Ολυμπιακός είναι καλή ομάδα. Είναι καλύτερη από όσο λένε οι βαθμοί του. Και είναι κρίμα να κριθεί απο τη συνθήκη «δοκάρι και μέσα μάγκας, δοκάρι και έξω δάγκας». Και μάλιστα πολύ νωρίτερα από ότι αξίζεις.