Ολυμπιακός: Η (μεταφυσική) γκίνια και ο κυνισμός του εχθρού

Υπάρχει μια παλιά… μπασκετική ιστορία από ένα ματς του Ολυμπιακού στο Περιστέρι. Με Ίβκοβιτς οι Ερυθρόλευκοι αντιμετώπιζαν έναν σωρό μπελάδες από τους Πρίγκιπες της δυτικής όχθης. Ο «σοφός» Ντούντα, έβαζε και έβγαζε παίκτες, άλλαζε άμυνες, αλλά το ματς είχε πάρει μια τέτοια μορφή που δεν έδινε την εντύπωση ότι μπορεί να ξεμπλοκάρει. Κάποια στιγμή λοιπόν γυρίζει στον πάγκο του, και… αναμμένος λέει «τα δοκίμασα όλα, τι να κάνω;». «Με Ultrex λούστηκες;» πετάχτηκε ο Δημήτρης Παπανικολάου ρίχνοντας την ατάκα στον Βασίλη Σούλη, σαν μια διαφήμιση της εποχής. Ο Ίβκοβιτς τον άκουσε και ο «Παπ» πέρασε εφιαλτικές εβδομάδες. Μαζί και ο Σούλης…

Κάπως έτσι σαν τον Ντούντα, πρέπει να νιώθει αυτές τις ημέρες ο Πέδρο Μαρτίνς έχοντας βγει από την «κολυμπήθρα» των διαδοχικών ντέρμπι και όχι μόνο. Ο Πορτογάλος που βλέπει συνεχώς μια εφαρμογή του νόμου του Μερφί, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του και σε εκείνα της ομάδας του. Σαρωτικός ο Ολυμπιακός με τον ΠΑΟΚ, 0-1 με αυτογκόλ. Με 21-3 τελικές με τον Παναθηναϊκό και να λέει πάλι καλά που ισοφάρισε στο 95′. Μια χαρά προσαρμοσμένος στις ανάγκες του ματς με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, να του παίρνει ο Μπακασέτας την μπουκιά από το στόμα στο 90′.

Ενδιάμεσα, ματς που όλα γίνονται ή δεν γίνονται στη λεπτομέρεια. Με τον Απόλλωνα και τον Άρη σε νίκες, με τον ΟΦΗ στην Κρήτη που προέκυψε κάζο. Με την Ντουντελάνζ στο Λουξεμβούργο όταν χρειάστηκε πρώτα καμιά 20αριά τελικές μέχρι να δώσει τη λύση ο Τοροσίδης. Και να ανεβάζει συνεχώς τον βαθμολογικό συντελεστή η πορεία του ΠΑΟΚ. Και να έρχεται 1-1 το ματς στη Σεβίλλη ανάμεσα στη Μπέτις και τη Μίλαν που επί της ουσίας μοιάζει ικανό να περάσει και τις δύο στην επόμενη φάση της διοργάνωσης. Να παίζεις ένα αδιάφορο ματς κυπέλλου στην Πάτρα και να κινδυνεύεις από το πουθενά (της Εξυγίανσης) με -3 βαθμούς. Απίστευτα πράγματα.

Να έχεις μια ομάδα, που παίζει καλά, που δημιουργεί ευκαιρίες, που λειτουργεί σωστά ανασταλτικά και να μην σου προκύπτει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Να μην σε αφήνει να ηρεμήσεις. Όλα τα έχει δοκιμάσει ο Μαρτίνς. Και Γιαννιώτη και Σα στο τέρμα. Και Τσιμίκα και Κούτρη αριστερά. Και Μεριά-Μιράντα-Σισέ-Βούκοβιτς στα στόπερ. Και Μπουχαλάκη 6άρι, Καμαρά 6άρι, Γκιγιέρμε 6άρι, Νάτχο 6άρι. Και Καμαρά «8άρι», Νάτχο «8άρι», Γκιγιέρμε «8άρι». Και Φορτούνη στο «10», αλλά και Τουρέ και Νάτχο. Και όλους τους συνδυασμούς στα εξτρέμ με τον Ποντένσε μόνιμο από τη μια πλευρά, και τους άλλους (Λάζαρο, Ναουέλ, Φετφατζίδη, Πάρντο ακόμη και Φορτούνης). Και Γκερέρο φορ με κίνηση προς τα έξω. Και Χασάν που μπαίνει βαθιά στην περιοχή. Και Λάζαρο. Και λίγο Μάνο. Ως και Σισέ με τον Παναθηναϊκό για κάνα 20άλεπτο σε μια κίνηση απελπισίας (που τελικά έφερε την ισοφάριση). Όλους προσπαθεί να τους «βάλει» στο κόλπο, με όλους πειραματίζεται, στην μεγαλύτερη απόδειξη ότι σκέφτεται πολύ και δουλεύει πολύ για την ομάδα του.

Όταν όμως ψάχνεις μονίμως, γιατί παίζεις καλά, αλλά γενικώς δεν έρχεται αυτό που θες, τότε αναπόφευκτα το πράγμα μπερδεύει σε σημείο που… αλλάζεις πρόβλημα. Και αυτό είναι κάτι που δύσκολα μπορείς να αποφύγεις. Αν ο Ολυμπιακός κόντρα στον ΠΑΟΚ δεν βλέπονταν και έχανε, ίσως να προσέφερε στον προπονητή του μια ευκολότερη ανάγνωση. Το ίδιο και κόντρα στον Παναθηναϊκό. Θα άφηνε κάτι στην άκρη, θα προχωρούσε σε κάτι διαφορετικό. Ο Δικέφαλος όμως του πέτυχε το γκολ της νίκης δίχως τελική, με τον Βούκοβιτς να βάζει εκείνο το αυτογκόλ που το συναντάς σε σήματα αθλητικών εκπομπών. Ο δε Κάτσε με τους Πράσινους έχει κάνει μια ενέργεια (λομπάροντας τον Μπουχαλάκη) και εκτελώντας στο «γάμα» που είναι ζήτημα, αν το δοκιμάσει άλλες 100 φορές, να το πετύχει μια.

Την ίδια στιγμή; Δοκάρι με τον ΠΑΟΚ και MVP ο Πασχαλάκης. Δοκάρι με την ΑΕΚ και ο Φετφατζίδης να χάνει το άχαστο στο 94΄. Δοκάρι ο Σισέ με τον Παναθηναϊκό. Και να κάνει και ο μικρός ο Κότσαρης δύο καταπληκτικές επεμβάσεις (στο φάουλ του Λάζαρου και στην καρφωτή κεφαλιά του Φορτούνη μέσα σε ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα σωμάτων). Έβαλε ο Ολυμπιακός δύο γκολ στα ντέρμπι και είχε τρία δοκάρια. Έφτασε τις πενήντα τελικές στα ματς αυτά, και πήρε δύο πόντους. Όσους πήραν δηλαδή ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ που μαζί οι τελικές στα δικά τους ντέρμπι ήταν 49!

Και όλα αυτά χωρίς να υπολογίζεις, τις διαιτησίες (που αρέσει δεν αρέσει δημιούργησαν δεδικασμένα στο χορτάρι), τις ατυχίες, τους τραυματισμούς κλπ. Μια σύνθετη κατάσταση από εκείνες που πραγματικά νιώθεις ότι σε δοκιμάζουν γενικώς. Και ποικιλοτρόπως. Γιατί έχει για παράδειγμα ο Ολυμπιακός 7 βαθμούς στον όμιλο του στο Europa League και με τους αντιπάλους που παίζει και τα αποτελέσματα που ήρθαν, είναι σαν να μην έχει περισσότερες πιθανότητες πρόκρισης από τον ΠΑΟΚ που είναι στους τρεις. Ου μην και από την ΑΕΚ που ακόμη ελπίζει, δίχως πόντο μετά τα τέσσερα ματς.

Τι κάνεις σε αυτές τις περιπτώσεις; Κρατάς το κεφάλι χαμηλά και συνεχίζεις να δουλεύεις, περιμένοντας ότι δεν μπορεί αυτή η κατάσταση να κρατήσει για πάντα. Ο Ολυμπιακός είναι καλή ομάδα. Είναι καλύτερη από όσο λένε οι βαθμοί του. Στο ποδόσφαιρο συχνά η ιστορία του «δοκάρι και μέσα μάγκας, δοκάρι και έξω δάγκας» σε κρίνει πριν να το καταλάβεις. Αλλά στην περίπτωση του τωρινού Ολυμπιακού, είναι τόσα πολλά τα «δοκάρι κι έξω», που ακουμπάει, πλέον, το μεταφυσικό.

ΥΓ. Οσα συμβαίνουν στο παρασκηνιακό σκηνικό του ποδοσφαίρου, δεν έχουν τίποτε το μεταφυσικό. Είναι όλα απτά, ρεαλιστικά και καταγεγραμμένα. Ο Ολυμπιακός βρίσκεται εν μέσω μιας γενικευμένης επιθετικής εναντίον του στρατηγικής. Είναι τόσα πολλά τα μέτωπα και τα χτυπήματα, που προκύπτει εύλογα το συμπέρασμα ότι δεν είναι ένας ο εχθρός. Η διαιτησία είναι το εμφανές, το κραυγαλέο. Υπάρχουν κι άλλοι τομείς, όμως, που οι Ερυθρόλευκοι βρίσκονται στο σημάδι. Με τη… σκηνοθεσία να έχουν αναλάβει διαφορετικά πρόσωπα και… φορείς. Με το παραποδόσφαιρο να λειτουργεί κυνικά και δίχως καμία αίσθηση μέτρου. Χρησιμοποιώντας και ξένα «εργαλεία» πλέον…