Σειρά έχει ο επιβλητικός Παναθηναϊκός

Θα ήθελα να ξεκινήσω από τα σημαντικά. Συλλυπητήρια στην οικογένεια του φίλου του Ολυμπιακού. Δύο μήνες συμπληρώνονται που έχασα ένα από τα πιο αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μου και ξέρω πλέον πως είναι να χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο.

Είναι τραγικό να φεύγεις από το σπίτι σου και να πηγαίνεις να ψυχαγωγηθείς και τελικά να μην γυρίζεις… Δεν ξέρω αν ήταν η συγκίνηση του αγώνα ή κάτι άλλο που πρόδωσε την καρδιά του. Αλλά όσο μπορούμε, ας αφήσουμε το άγχος στην άκρη. Όλοι το λέμε, αλλά ελάχιστοι το εφαρμόζουμε. Εγώ το προσπαθώ πάντως. Το άγχος είναι η μεγαλύτερη αιτία των δεινών. Υπάρχουν φυσικά και οι άτυχες στιγμές. Όπως αυτή του Διούδη.

Ας αναφερθούμε και στο ποδόσφαιρο. Είναι ένα ντέρμπι που δεν σηκώνει πολλές αναλύσεις. Ο Παναθηναϊκός έπιασε μία απόδοση που έμοιαζε πολύ με αυτή της Τούμπας. Άντεξε ένα ημίχρονο, όπως και με τον ΠΑΟΚ. Τότε, έβγαλε την κεφαλιά του Πρίγιοβιτς ο Διούδης, στο Φάληρο έβγαλε το τετ α τετ του Ποντένσε. Τρεις τελικές στην Τούμπα, τρεις τελικές και στον Πειραιά. Στο ένα έγραψε ήττα 2-0, στο άλλο ισοπαλία 1-1. Αιτία η ζωγραφιά του Κάτσε, η αυταπάρνηση και η τύχη των «πρασίνων» σε ορισμένες περιπτώσεις.

Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να θριαμβεύσει, θα μπορούσε και να ηττηθεί. Επειδή, όμως, δεν είναι όλα δοκάρι και μέσα ή δοκάρι κι έξω, ο τεχνικός του Παναθηναϊκού είπε την αλήθεια. Ότι η εικόνα της ομάδας του δεν ήταν καλή. Ήθελε να κρατήσει τη μπάλα και να ελέγξει τον ρυθμό. Εδώ ο Ολυμπιακός ισοφάρισε στο 95’ κι όλοι πίστευαν (ακόμα και φίλοι του Παναθηναϊκού ότι μπορεί έως το 99’ να γίνει και το 2-1. Κι ας έπαιζε ο αντίπαλος με γιόμες προς τον Σισέ (αν έμενε το 0-1, θα έγραφα ότι μόνο ο Παναθηναϊκός νικάει με φορ τον… Σισέ, αλλά ο αθεόφοβος ισοφάρισε).

Το «τριφύλλι» έκανε μία ηρωική εμφάνιση. Αλλά το να απομακρύνεται η μπάλα στο πουθενά, δεν συνάδει με τη φανέλα του Παναθηναϊκού και τη νοοτροπία, τη δουλειά που προσπαθεί να επιβάλλει ο 49χρονος τεχνικός. Ακόμα κι όταν ο Μουνιέ την είχε στη σέντρα, έστειλε την καυτή πατάτα στην εξέδρα.  Αυτό το σιχαίνεται ο Δώνης. Και τόνισε ότι τον απογοήτευσαν σ’ αυτό το κομμάτι οι παίκτες. Φυσικά ο Παναθηναϊκός έχει πολλά άπειρα παιδιά. Έχει μπάτζετ 4-5 φορές μικρότερο από του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ. Αλλά όταν είσαι Παναθηναϊκός αυτά περνούν σε δεύτερη μοίρα. Αξιολογείσαι και κρίνεσαι με το «τριφύλλι» στη φανέλα.

Ο Δώνης τόνισε επίσης ότι το πρότζεκτ του Ολυμπιακού έχει ενδιαφέρον, αλλά θέλει υπομονή. Ενδιαφέρον και μάλιστα μεγαλύτερο έχει και το πρότζεκτ του Παναθηναϊκού. Αυτό, ωστόσο, δεν θέλει μόνο υπομονή. Θέλει και στήριξη κι επιμονή. Κυρίως θέλει χρήμα. Οι Νταμπίζας, Δώνης εφόσον δεν υπάρχουν πλέον περιορισμοί, θα επιδιώξουν να προωθήσουν κι άλλα παιδιά από την Ακαδημία και να αποκτήσουν κι ελληνόπουλα από άλλες ομάδες.

Θα θελήσουν όμως και 3-4 ποιοτικές προσθήκες ξένων. Κι εκεί θα χρειαστεί το χρήμα. Ακόμα κι αν ψαχτεί καλά για ελεύθερους το δίδυμο του «τριφυλλιού», θα πρέπει να δώσει καλά συμβόλαια. Με 200.000-300.000 ευρώ συμβόλαιο, πρέπει να έχεις τύχη βουνό για να πεις ότι κάποιος κάνει τη διαφορά. Η ομάδα θέλει ποιότητα, ώστε από ηρωική να μετατραπεί σε επιβλητική στα ντέρμπι. Διότι στον πόλεμο οι ήρωες συχνά… πέφτουν. Οι πραγματικά ισχυροί, όμως, μειώνουν την πιθανότητα ήττας. Εντάξει, για να μην υπερβάλλουμε, δεν λέμε να κάνει περίπατο στο Φάληρο, στην Τούμπα ή με την ΑΕΚ, αλλά να είναι 50%-50% η εικόνα στα εκτός έδρας (γιατί στο εντός με την ΑΕΚ δεν φάνηκε ούτε τώρα κάποια διαφορά). Και να μην προσφέρεται το διπλό του Παναθηναϊκού έως και απόδοση 10.00! Είναι ντροπή και να ακούγεται.

ΥΓ.: Επειδή έχω μάθει να μην κρύβομαι. Είδα αρκετή ώρα αργότερα και ψύχραιμα όλες τις φάσεις και δεν έχω πρόβλημα να παραδεχθώ ότι στη φάση του Μακέντα μπορεί κάλλιστα να δοθεί πέναλτι. Εδώ έχει παραδεχθεί ο Ολυμπιακός με τις φωνές του κατά συγκεκριμένων προσώπων την πρώτη μεγάλη παράγκα στη χώρα… Όσο για το αν ο Ελβετός είχε εντολές, δεν νομίζω να χάριζε την κάρτα στον Κούτρη στα πρώτα λεπτά. Αλλά σκέφτηκε προφανώς ότι σε ένα ντέρμπι «επιτρέπονται» τόσο νωρίς αυτά. Και θα έδινε και μερικά φάουλ, ήταν δεν ήταν, για να πάρει ανάσα ο Παναθηναϊκός που πιεζόταν. Ο Δώνης τους είπε ότι έχουν ένα ενδιαφέρον πρότζεκτ, αλλά χρειάζεται υπομονή. Τη διαθέτουν; Από τον «εχθρό» ακούς πολλές φορές την αλήθεια.

ΥΓ.1: Τον γνωρίζω όσο λίγοι στη δημοσιογραφική πιάτσα. Είναι σπουδαίος παίκτης, με αστείρευτο ταλέντο και παραστάσεις από το εξωτερικό. Δεν δικαιολογείται, λοιπόν, ο Λάζαρος στα 32 του (τα κλείνει σε έναν μήνα σχεδόν), που θα έπρεπε να δίνει πρώτος το παράδειγμα και να είναι πιο ψύχραιμος από πολλούς, να κάνει σπριντ 20 και πλέον μέτρων για να διαμαρτυρηθεί σε έναν ξένο επόπτη. Δηλαδή, θα άλλαζε κάτι; Και στη συνέχεια η μπάλα ήρθε στην πλευρά του και φυσικά δεν την πήρε γιατί ακόμα διαμαρτυρόταν…

ΥΓ.2: Το χειροκρότημα του κόσμου του Ολυμπιακού τη στιγμή του τραυματισμού του Διούδη ήταν αυθόρμητο. Σε αντίθεση με τις κραυγές ανθρώπων του Ολυμπιακού για γρήγορη αλλαγή. Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα από τη νίκη. Η υγεία και η ψυχαγωγία. Α, επίσης υπάρχει η ήττα και η ισοπαλία… Προσωπική μου άποψη. Κάθε τι κακό στο ελληνικό ποδόσφαιρο, προέρχεται από τους παράγοντες. Ούτε από τον οπαδό, ούτε από την πολιτεία. Αυτοί έπονται.

ΥΓ.3: Ο Μπουζούκης έχει τρομερό ταλέντο. Το αντιλήφθηκαν και οι μεγάλοι αντίπαλοι του Παναθηναϊκού. Όταν αποκτήσει κι εμπειρία, θα αφήσει εποχή.

ΥΓ.4: Ο Κουρμπέλης είναι πραγματικός αρχηγός. Το πάθος που έβγαζε στο γήπεδο και στην υπεράσπιση των συμπαικτών του είναι αξιοθαύμαστη.

ΥΓ.5: Ο Κότσαρης είναι ένας ταλαντούχος τερματοφύλακας. Ανεξήγητο πως δημιουργεί παράδοση ο Παναθηναϊκός σε αυτή τη θέση. Δεν μπορεί να επικαλεστεί κάποιος μόνο έναν άνθρωπο-προπονητή για την εξέλιξη κατά καιρούς διαφόρων γκολκίπερ, γι’ αυτό μου μοιάζει ανεξήγητο.

ΥΓ.6: Πέρσι ο Άλτμαν, φέτος ο Διούδης. Ευτυχώς ο δεύτερος δεν έπαθε μεγάλη ζημιά. Αλλά η συμπεριφορά των συμπαικτών τους η ίδια, τόσο πέρσι όσο και φέτος. Όλοι έδωσαν τις ευχές τους για ταχεία ανάρρωση στον 25χρονο τερματοφύλακα και δεν ασχολήθηκαν με το ματς. Απλώς επιβεβαιώνεται το καλό κλίμα.

ΥΓ.7: Ο Βασίλης Κωνσταντίνου έκανε δηλώσεις για το ντέρμπι. Είπε αρκετά κι ανούσια πλέον. Ας καθίσει σε μία γωνιά δίπλα στην ομάδα (δεν χρειάζονται αφορισμοί) χωρίς να μιλάει. Να τον θυμάται ο κόσμος για το μακρινό παρελθόν, γιατί όταν σκέφτεται το πρόσφατο παρελθόν εξοργίζεται.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…