Όταν δεν παίρνεις αυτό που δικαιούσαι…

Να παίρνει τουλάχιστον αυτό που δικαιούται. Ο Ολυμπιακός δεν το παίρνει ούτε αυτό. Στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ παίζει μονότερμα τον αντίπαλο, χάνει δυο τσουβάλια ευκαιρίες και στο τέλος  χάνει μόνος του με ένα απίθανο αυτογκόλ. Στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό έχει βάλει τον αντίπαλο μέσα στο τέρμα και ο διαιτητής του αρνείται ένα καθαρό πέναλτι. Εχω όλη την διάθεση και θα το κάνω παρακάτω, να αναφερθώ στην τακτική με τα γεμίσματα αλλά μιλάμε για άλλο ματς αν ο διαιτητής κάνει αυτό που προβλέπει ο κανονισμός. Σε ένα ακόμα φετινό παιχνίδι του Ολυμπιακού αυτό δεν γίνεται. Ο Παναθηναϊκός έφυγε από το Φάληρο κορδωμένος σαν παγώνι με την ισοπαλία. Ο Δώνης που είναι σώφρων επαγγελματίας ξέρει ότι αυτό που παρουσίασε η ομάδα του στο δεύτερο ημίχρονο δεν είναι κανονικό ποδόσφαιρο. Είναι ένα ηρωικό ταμπούρι που ακόμα και μικρές ομάδες δεν το παρουσιάζουν στο «Γ. Καραϊσκάκης».

Στην προκειμένη περίπτωση δυσκολεύομαι να μιλήσω για επιλογή από μέρους του προπονητή. Όταν οι παίκτες σου χάνουν σχεδόν όλες τι μονομαχίες από τους αντιπάλους τους λογικό είναι να οπισθοχωρούν συνεχώς και να αμύνονται όπως μπορούν και με ότι μπορούν (βλέπε το χέρι του Μαυρομμάτη). Απέναντι σε αυτή την άτακτη οπισθοχώρηση ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να έχει μια πιο επεξεργασμένη αντίδραση. Μια επιθετική τακτική που να μοιάζει με αυτή που παρουσιάζει φέτος η ομάδα του Μαρτίνς.  Αντί για αυτή είχαμε την προώθηση του Σισέ σε θέση σέντερ φορ και τη χαμένη ενέργεια των συμπαικτών του να τον σημαδεύουν στο κεφάλι με βαθιές μπαλιές. Η τακτική δεν τελεσφόρησε ούτε σε μια περίπτωση. Το γκολ του Σισέ ήρθε από ωραία μπαλιά στην πλάτη της άμυνας που έκανε ο Καμαρά και στον Ομάρ που κινήθηκε σωστά και το γύρισμα του τελευταίου στο ύψος της μικρής περιοχής. Με την ευκαιρία αυτή η κίνηση του Ομάρ είναι πολύ πιο χρήσιμη και αποδοτική από τα γεμίσματα που επιχειρεί.

Μέσα σε όλα ο Ολυμπιακός στάθηκε άτυχος. Λιγότερο από τον Διούδη που όλοι φοβηθήκαμε για την ζωή του αλλά άτυχος τόσο που ο σοβαρός τραυματισμός του εξελίξιμου πορτιέρο, τον έβγαλε από τον ρυθμό που είχε βρει με την έναρξη του ημιχρόνου. Εκεί που ο Νάτχο πέρασε πιο πίσω στα χαφ και ο Φορτούνης επανήλθε στην θέση του. Ο Ολυμπιακός έδειχνε κυρίαρχος και το γκολ υπόθεση χρόνου αν και με τον φετινό Ολυμπιακό ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Πάγωσε ο ρυθμός και ο Κάτσε με την γκολάρα του, «ξύλιασε» πρώτα τον Μπουχαλάκη και τον Σα και μετά όλο τον κόσμο στο Φάληρο.  Ο Παναθηναϊκός με ηρωισμούς, τύχη και την βοήθεια του διαιτητή πήρε τον ένα βαθμό κι έφυγε χωρίς να βραχεί από το Φάληρο παρά την  τρικυμία που τον είχε πιάσει μέσα στο γήπεδο. Για να πάνε οι παίκτες του σπίτια τους πανηγυρίζοντας, φταίει -πέρα από όλα τα άλλα- η πάγια αφλογιστία του Ολυμπιακού και τα «γιουρούσια» που δεν ταιριάζουν στην ποιότητα των παικτών του και σε όσα μέχρι τώρα έχουμε δει από την ομάδα του Μαρτίνς.

MUST READ

Ολυμπιακός: Οι δύο «διαβολοβδομάδες», τα 11 ματς σε 30 μέρες και το δυνατό «finish»

Το ότι οι παίκτες δεν χειροκροτήθηκαν από τους οπαδούς      -πηγαίνοντας στην κερκίδα των οργανωμένων- δεν είναι μια κακή αντίδραση. Ο οπαδός έχει δικαίωμα να δείξει την δυσφορία του και την απογοήτευσή του όταν μάλιστα σε ανάλογα αποτελέσματα έχει χειροκροτήσει.  Είναι δείγμα πολιτισμού που σπανίζει πλέον στα γήπεδά μας το θερμό και σχεδόν καθολικό χειροκρότημα στον τραυματισμένο Σωκράτη Διούδη. Για τα καπνογόνα δεν ισχύει το ίδιο…