Πήραν τη δύσκολη απόφαση

Ο Άρης πήρε τη δύσκολη απόφαση να λύσει τη συνεργασία του με τον Πάκο Ερέρα. Μετά από 158 ημέρες συνεργασίας. Τα αποτελέσματα στην τελευταία εξάδα αγώνων, οι πέντε ήττες που κατέγραψε η ομάδα, έφεραν το Θόδωρο Καρυπίδη και τον Κωνσταντίνο Διαμαντόπουλο μπροστά σε αποφάσεις. Ήθελαν να επιβάλλουν ένα ηλεκτροσόκ στην ομάδα και κατέληξαν σ’ αυτό με τα περισσότερα… βατ. Τη λύση της συνεργασίας με τον προπονητή.

Ο Άρης έφτιαξε με τον Ερέρα στο τιμόνι μια καλή ομάδα. Μια ομάδα από την αρχή με 18 νέους ποδοσφαιριστές. Στο ξεκίνημα της σεζόν, η φίλαθλη κοινή γνώμη υποδέχτηκε με ικανοποίηση το νέο Άρη. Μια ομάδα που έπαιζε ποδόσφαιρο και ξεκίνησε με τρεις νίκες που έπεισαν τους πάντες ότι είναι ικανή να τερματίσει τη σεζόν μέσα στην πεντάδα, παίρνοντας ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο.

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, χωρίς ουσιαστικά να ορίζεται επίσημα, αλλά σήμερα το δείχνει η πράξη, το αποτέλεσμα άρχισε να λογίζεται ως ισοβαρές της αγωνιστικής βελτίωσης που από την αρχή ήταν ζητούμενο, όπως θα ίσχυε για κάθε νέα ομάδα.

Ο Ερέρα, ήταν στη βάση του δικού μου σκεπτικού άτυχος για δυο λόγους. Ο πρώτος ήταν η απώλεια του μοναδικού παίκτη στο ρόστερ του, που για τον τρόπο παιχνιδιού, είναι αναντικατάστατος: Του Βέλεθ.

Ο δεύτερος είναι ότι ο Καταλανός, έδειξε ότι δεν θα συμβιβαστεί για αποτέλεσμα που δεν θα έρθει με τον τρόπο που δίδαξε. Αν (εξαιρώ το ματς στο ΟΑΚΑ, στο δεύτερο μέρος ήταν το χειρότερο 45λεπτο έβερ φέτος) μπορούσε σε ένα – δυο ή και περισσότερα από τα τέσσερα συνεχόμενα ματς που πέρασαν, για παράδειγμα ο Άρης:

α) Να αντιδράσει στα Ιωάννινα μετά από το αυτογκόλ, κόντρα στη ροή του ματς.

β) Να κεφαλαιοποιήσει την ανωτερότητά του στη Νέα Σμύρνη και τουλάχιστον να ισοφαρίσει.

γ) Να μην ηττηθεί από τον ΠΑΟΚ από τη στιγμή που η απώλεια του πέναλτι ξόδεψε τη μεγαλύτερη ευκαιρία να πάρει τη νίκη.

δ) Να βρει ένα γκολ για να νικήσει ή να μην ηττηθεί από τον Ολυμπιακό, τότε τα πράγματα δεν θα είχαν φτάσει στο σημερινό σημείο.

Η πίεση για αποτέλεσμα, είναι αυτή που τον τελευταίο μήνα, έφερε αυτά τα “πολλά μικρά” πράγματα που συμβαίνουν στις ομάδες και ανατρέπουν ισορροπίες που μοιάζουν αιατάραχτες.

Σ’ αυτό το χρονικό διάστημα: Ο αρχικός κορμός των 15 – 16 παικτών, αμφισβητήθηκε και στην πράξη. Αν εξαιρέσει κανείς τον Κουέστα στα γκολπόστ και τους Ματέο και Γκάμα στα φτερά, σε όλες τις άλλες θέσεις έγιναν από αγώνα σε αγώνα πολλές αλλαγές. Σε πρόσωπα, σε διατάξεις, στο ίδιο ματς, στο ίδιο ημίχρονο ακόμη. Ο Ερέρα ήθελε το αποτέλεσμα και το ζήτησε, καμιά αμφιβολία επ’ αυτού. Αλλά δεν το βρήκε και αυτό μέσα στην ομάδα, άρχισε να βάζει την “αμφιβολία” για τους ρόλους που από το ξεκίνημα φαινόταν να ξεκαθαρίζουν και να είναι και αποδεκτοί από το υλικό. Φυσικά, στο ρόστερ μπήκαν παίκτες που ήρθαν στο τέλος των μεταγραφών, αλλά αυτό δεν μπορεί να αναδειχθεί σε πρόβλημα ή λάθος, επειδή στο γήπεδο δεν βγήκε αποτέλεσμα.

Ο Άρης έτσι ήταν προβλέψιμος. Είχε δυο σταθερές, τους εξτρέμ. Οι ενέργειες τους είναι λογικά πολύ επιδραστικές, αλλά όσο δεν έμπαιναν άλλα στοιχεία στο παιχνίδι του συνόλου και επιπλέον οι αντίπαλοι ήταν πιο ποιοτικοί από τους πρώτους, ο βαθμός δυσκολίας ανέβαινε για τον Άρη.

Δυο παθογένειες αποδείχθηκαν καταλυτικές. Επιθετικά: Τα πράγματα στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου δεν βελτιώθηκαν. Δεν προέκυψαν φάσεις με το Γιουνές, μετριούνται στα δάχτυλα οι στιγμές που ο φορ έχει μπροστά του τη μπάλα για να εκτελέσει. Δεν προέκυψαν φάσεις από τους χαφ. Με μια εξαίρεση (Πανιώνιος) δεν ήρθαν φάσεις με περισσότερους από τέσσερις παίκτες (τρεις επιθετικοί συν Ντιγκινί) άρα με υπεραριθμία στην αντίπαλη περιοχή.

Αμυντικά, καθώς ήταν αδύνατον να παίξει άλλος στόπερ την πρώτη μπάλα σαν το Βέλεθ, αυξήθηκαν τα λάθη και η πίεση που είχε κόστος γκολ.

Δεν το λέει κανείς και δεν πρόκειται να το παραδεχτεί ποτέ, πολύ καλά θα κάνει, ο Ερέρα άρχισε να πιέζεται από όλο αυτό και γι αυτό έψαξε λύσεις που από ένα σημείο και μετά ήταν κόντρα και στην ίδια τη νοοτροπία του.

Θα μπορούσε να αλλάξει η κατάσταση, χωρίς να αλλάξει ο προπονητής; Η απάντηση είναι “ίσως”. Ίσως γιατί δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για κάτι που δεν θα γίνει. Μια άποψη λέει “ναι” γιατί “άλλο ήττες από τα τρία ακριβότερα ρόστερ και άλλο ένα ματς με τον Απόλλωνα που έχει ένα πόντο”. Μια άλλη εκδοχή είναι πως “το δόγμα του σοκ πάντα λειτουργεί και το επέλεξαν για να ταρακουνήσουν τα αποδυτήρια και θα φέρει άπαντες σε κατάσταση εγρήγορσης και πάλι”.

Εν τέλει: Ο Πάκο Ερέρα έκανε στον Άρη, κάτι που κανένας από την Ελληνική αγορά δε θα μπορούσε να κάνει: Συγκέντρωσε πάνω του και εξέπεμψε προς τα έξω το όραμα της επανεκκίνησης, υλοποιώντας μια ομάδα που μπορούσε να παίξει κάτι πολύ πιο ελκυστικό από αυτό που τέσσερα (ίσως έξι) χρόνια έπαιζε ο Άρης.

Οδήγησε την ομάδα στο να επανασυστηθεί έναντι όλων και να εισπράξει την αναγνώριση της νοοτροπίας, της φιλοσοφίας της.

Ως εκ τούτου, για μένα φεύγει απόλυτα πετυχημένος. Επιπλέον, έχει σημαντική συνδρομή (λίγους επέλεξε προσωπικά, στους περισσότερους συναίνεσε, αλλά για όλους αξιοποίησε την εμπειρία) στην αξιολόγηση, σαν προσωπικότητα στην προσέλκυση και στην επιλογή του στατιστικά πιο επιτυχημένου σετ μεταγραφών των πολλών τελευταίων ετών.

Η απόφαση αντικατάστασής, έχει να κάνει με τα αποτελέσματα. Έχει να κάνει με την αίσθηση που -προφανώς υπερίσχυσε- ότι αυτά, τα τελευταία, είχαν δημιουργήσει ένα πτωτικό μομεντουμ και στο εσωτερικό των αποδυτηρίων.

Αν είναι σωστή η λανθασμένη, θα κριθεί από την ουσία: Αν ο επόμενος προπονητής κάνει αυτό για το οποίο απομακρύνεται ο Πάκο Ερέρα. Αν οδηγήσει τον Άρη μέσα στην 5άδα, στη χειρότερη περίπτωση στην 6άδα με τον Παναθηναϊκό σε ψηλότερη θέση, για να εξασφαλίσει ευρωπαϊκή έξοδο.

Το ξέρουν αυτό και ο Καρυπίδης και ο Διαμαντόπουλος. Το ξέρει και ο Ερέρα. Πολλοί εκπλήσσονται από την διαφαινόμενη “κοινά αποδεκτή” λογική της λύσης της συνεργασίας. Λάβετε υπόψιν σας, ότι ο άνθρωπος αυτός, εκτός από εξαιρετικός σαν χαρακτήρας και καλός προπονητής, υπήρξε και τεχνικός διευθυντής. Κλήθηκε δηλαδή κάποτε και ο ίδιος να πάρει μια δύσκολη απόφαση της απομάκρυνσης ενός κόουτς που ενδεχομένως λίγο διάστημα πριν είχε ο ίδιος επιλέξει.

Προσωπικά πάντως εκτιμώ ότι αυτοί που αποφάσισαν, δεν “χρησιμοποίησαν” την αποδοχή του προπονητή ως “ασπίδα τους” για να περιμένουν την ανατροπή της κατάστασης. Πήραν την ευθύνη της δύσκολης απόφασης.