Πέναλτι δε θα υπήρχε, ακόμα κι αν ο Μακέντα ντυνόταν Σαραβάκος

Στο χθεσινό κείμενο μετά τον αγώνα της Τούμπας, είχα κατά νου να αφιερώσω μερικές γραμμές στη διαιτησία του Δανού Μάε, που συνέχισε την παράδοση που χτίζουν σιγά σιγά οι ξένοι διαιτητές, στο Ελληνικό πρωτάθλημα.

Κι αυτή δεν έχει να κάνει με διαιτησίες χωρίς λάθη, αλλά με εξαιρετικούς αγώνες που παρακολουθούμε, κάτι που σε απόλυτο βαθμό, οφείλεται στους ίδιους. Με ξένους διαιτητές το μυαλό του αθλητή επικεντρώνεται 100% στο να παίξει ποδόσφαιρο, με Έλληνα διαιτητή το πρώτο που θα σκεφτόταν, θα ήταν πως να κοροϊδέψει.

Κάποιες φορές θα γίνει κι αυτό, στο παιγνίδι του ΠΑΟΚ με το χαρτί για παράδειγμα, ο Μάνταλος κατά πρώτο λόγο όπως κι ο Μάτος, βρέθηκαν πολλές φορές να κείτονται στο χόρτο, χωρίς σοβαρό λόγο.
Είναι διαφορετικό όμως να το δοκιμάζεις μέχρι να καταλάβεις πως ο κόραξ δεν μασάει κι άλλο να αποτελεί αυτοσκοπό και φιλοσοφία παιγνιδιού, που σιγοντάρεται μάλιστα από τον κόρακα.

Το ίδιο ισχύει και για την κερκίδα που εκβιάζει κι αυτή με τον τρόπο της, σε περίπτωση όμως που διαπιστώσει πως ο διαιτητής δεν καταλαβαίνει, αναγκαστικά αλλάζει ρεπερτόριο. Χθες στην Τούμπα για παράδειγμα, ο Βιειρίνια που τελευταία δείχνει να του βγαίνει η κούραση από την καλοκαιρινή υπερπροσπάθεια, έκανε κάνα δυο ψιλοβουτιές χωρίς να πείσει τον διαιτητή, την τρίτη φορά, η αντίδραση των διπλανών μου στην κερκίδα ήταν «έλα ρε Αντελίνο, σήκω και παίξε όρθιος γ@@ώ την τρέλα μου…».

Ειδικά ο χθεσινός διαιτητής δεν έδινε τίποτα, μόνο αν ο αντίπαλος έβγαζε αίμα όπως λέμε και αφήνοντας ακόμα και τα πολύ δυνατά μαρκαρίσματα, θεωρώ πως ήταν ένας από τους λόγους που παρά την εμφανή διαφορά δυναμικότητας, το παιγνίδι ήταν χορταστικό. Το έκανε και με τους δυο εννοείται, οι Έλληνες διαιτητές συνηθίζουν να είναι ανεκτικοί σε σημείο παρεξήγησης με τη μια ομάδα και πιο αυστηροί από γυμνασιάρχη της δεκαετίας του 60, με την άλλη. Αυτά ήθελα να γράφω ως ΥΓ χθες, πιο τηλεγραφικά εννοείται, προτίμησα πάντως να κάνω ειδικό μπλοκ, όταν διάβασα στο to10 κείμενο, πρώτη μούρη μάλιστα, για το πέναλτι που δεν δόθηκε στον Παναθηναϊκό!!

Είναι ενθαρρυντικό βασικά πως μια ιστοσελίδα ερυθρόλευκων προτιμήσεων στηρίζει τον λεγόμενο κι αιώνιο αντίπαλο, όπως πηγαίνει η δουλειά βλέπω τον ΠΑΟΚ να αναγκάζει τα ΠΟΚεμον να διοργανώσουν gay parade, όπου κόκκινοι, πράσινοι και κίτρινοι θα ανταλλάσσουν παθιασμένα γλωσσόφιλα…

Το to10 το αγαπώ όχι επειδή γράφω εδώ, θα το αγαπούσα κι αν δεν υπήρχα, για τον απλούστατο λόγο πως εκτιμώ όσους δεν κρύβουν αυτό που είναι και πρεσβεύουν. Αηδία μου προκαλούν εκείνοι που αντιλαμβάνονται τον αναγνώστη ως πελάτη κι έχουν αποκλειστικό στόχο να του χαϊδέψουν τ΄αυτιά. Κι επειδή το ποδόσφαιρο κι ο αθλητισμός γενικότερα είναι χώρος συγκρουσιακός από τη φύση του, είναι και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ, με αποτέλεσμα να γίνονται ρόμπες.

Το to10 δεν είναι έτσι κι όπως ακριβώς εκφράζεται ελεύθερα χωρίς ταμπού και φοβίες, το ίδιο επιτρέπει στους πάντες. Θα έλεγα πως το απαιτεί μάλιστα… Ικανοποιώντας αυτήν την απαίτηση λοιπόν, ρωτώ κι εγώ ο απλός ανήρ πλην τίμιος πρωτοπόρος:

«Που το είδατε το πέναλτι ρε παιδιά, θα τρελαθούμε;». Θα έβγαινε ο Σαραβάκος από το πορτρέτο που έγραφα χθες, θα πετούσε το μπουζούκι από τα χέρια. φωνάζοντας «ούτε εγώ δε θα ζητούσα τέτοιο πέναλτι, από τον Χαρλαβάνη και τον Καραμάνη…».

Για το λόγο αυτό διάβασα σήμερα όλα τα πρωτοσέλιδα του τύπου, πουθενά μα πουθενά δεν είδα να γίνεται αναφορά σε πέναλτι που δεν έδωσε ο διαιτητής. Ούτε στην Πράσινη, που αναφέρεται σε στάση του πράσινου.,..τρένου, προσέγγιση που προδίδει πως τα παιδιά ζουν σε παράλληλο σύμπαν. Κι όμως, ούτε σ΄ εκείνο το σύμπαν, είδαν πέναλτι..

Ούτε καν στην Ώρα, που θα είχε κι ένα λόγο παραπάνω να μιλήσει για δικαίωση της χαρτοΠΑΕ, που φώναζε πως η έλευση ξένων, προσβάλει τους άξιους Έλληνες διαιτητές. Για τη φάση δε μίλησε ούτε ο Δώνης, ούτε φώναξε κάποιος από την ομάδα, δεν έβγαλε ανακοίνωση η ΠΑΕ Παναθηναϊκός, δεν ασχολήθηκε ούτε ο Σκάι που τότε με τον Κύζα, είχε φέρει τον Βαρούχα με τις πυτζάμες για να παραστεί ως μάρτυρας κατηγορίας στην ολονυχτία εκπομπή-καταγγελία για τον χαλίφη Ιβάν.

Μέχρι κι ο Θωμαίδης, που ως γνωστόν όποτε βρίσκει αφορμή να καταφερθεί κατά του ΠΑΟΚ και του Ιβάν, από τη χαρά του παρουσιάζει συμπτώματα «περαιτέρω επιμήκυνσης σιαγώνας», αναφέρθηκε σε φάση που ο φιλοξενούμενος ζητάει πέναλτι και όχι σε πέναλτι που δε δόθηκε. Την κίνηση του Βαρέλα μάλιστα δεν την περιγράφει ως ανατροπή, αλλά ως παρέμβαση, λες κι ο Μακέντα είναι τηλεδικαστής κι ο Βαρέλα Τροχανάς ή Σαλιαρέκης, που πήραν τηλέφωνο για να τοποθετηθούν.

Τα παραπάνω είναι ενδείξεις εννοείται, σοβαρές μεν, ενδείξεις δε. Μεγαλύτερη απόδειξη από την καθεαυτή φάση δε μπορεί να υπάρξει, ο αμυντικός τρέχει με κατεύθυνση προς τη μπάλα κι ο επιθετικός βρίσκεται πίσω του, πως γίνεται να υπάρχει ανατροπή; Το ποδόσφαιρο δεν είναι μπαλέτο κι οι επαφές είναι μέρος του παιγνιδιού, πόσο δε όταν η επαφή γίνεται επειδή ο Μακέντα πέφτει πάνω στον Βαρέλα, επειδή τον ανάγκασε ο Πασχαλάκης να αλλάξει κατεύθυνση, κλείνοντας του το πεδίο προς την εστία. Εκτός κι αν ο Βαρέλα έπρεπε να σταματήσει να κυνηγά τη μπάλα, να απεμπλακεί εντελώς από τη φάση και να αφήσει τον αντίπαλο να βρει το διάδρομο που τον βόλευε.

Το να περιγράφεται η φάση μάλιστα ως «βγαλμένη από τα γλυκά όνειρα της εξυγίανσης, όπως την έχουν στο μυαλό τους οι εμπνευστές της», ξεπερνά κάθε έννοια λογικής. Εκτός κι αν αποτελεί μπηχτή για την ΠΑΕ Ολυμπιακός, που η πάγια θέση της είναι να σφυρίζουν ξένοι διαιτητές σε κάθε αγώνα!.
Το ίδιο θέλω κι εγώ και νομίζω κάθε άνθρωπος, εκτός του Τζάμπα, του Δημάτου και του Θωμά που με τον Γιαννάκη, θα πάθουν αρθριτικά από το καθισιό και την απραγία.

Η έλευση ξένων διαιτητών που δεν έχουν δώσει δικαίωμα να αμφισβητηθεί το ήθος, η ικανότητα, η ακεραιότητα τους και με τον τρόπο που σφυρίζουν έχουν αναδείξει όλη την ομορφιά του ποδοσφαίρου που αγνοούσαμε στην Ελλάδα. εκτός από ουσιαστικό έχει και συμβολικό χαρακτήρα.

Είναι μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση για το πόσο ωραίο είναι το ποδόσφαιρο σαν άθλημα, κάτι που δεν είχαμε ξεχάσει στην Ελλάδα, απλά δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να το ζήσουμε. Το καταλαβαίναμε βλέποντας, Ευρωπαϊκές διοργανώσεις, Γιούρο και Μουντιάλ.

Την πρώτη αγωνιστική ο ΠΑΟΚ κέρδισε με πέναλτι που δεν ήταν, το έγραψα ξεκάθαρα, χωρίς περιστροφές και αστερίσκους, ανατροπή δεν υπήρχε, ο Πρίγιοβιτς έπρεπε να παρατηρηθεί με κίτρινη κάρτα. Στην Τρίπολη η χάρτινη κέρδισε με πέναλτι του Μάνταλου, που αμφισβητήθηκε, η δική μου οπτική ήταν πως καλώς δόθηκε, αν και θα ήταν προς το συμφέρον της ομάδας μου να πω το ανάποδο.

Δε θα συνέφερε την αλήθεια όμως, αυτήν που ακόμα και κάτω από κάθε υποκειμενικό πρίσμα, είμαστε υποχρεωμένοι να υπηρετούμε…