Ο… «Ηρώδης» δάγκωνε με μανία!

H ΠΑΕ ΠΑΟΚ τον βάπτισε «Βίκινγκ» λόγω της καταγωγής του. Ο κόσμος ψάχνει όμως για άλλα δικά του παρατσούκλια. «Κόναν ο Βάρβαρος», τον είπαν κάποιοι πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα. «Δράκο που δαγκώνει», τον αποκάλεσαν άλλοι μετά το ματς με τον Παναθηναϊκό στην Τούμπα. «Οδοστρωτήρας» και «Ξανθός Γκαρσία» ήταν δύο άλλα που διάβασα δεξιά κι αριστερά στα social media.

«Ηρώδης» θα πω εγώ, κάνοντας και λίγο χιούμορ καθώς απέναντι στα «μωρά» του Δώνη «πήρε κεφάλια»!

Και κατά το γνωστό βιβλίο της Μάιρα Παπαθανασοπούλου «Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα» θα γράψω κι εγώ δυο λόγια για τον… «Ηρώδη που δάγκωνε με μανία».

Αυτή τη φορά ο Σουηδός ήταν ένας χαφ που «δάγκωνε».

Μέχρι πριν λίγο καιρό είχαμε αρχίσει να απορούμε όλοι αν αυτός ο Βέρνμπλουμ που ήρθε στον ΠΑΟΚ ήταν ο πραγματικός Βέρνμπλουμ που ήταν βασικός πέντε χρόνια στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας και είχε πάνω από 50 συμμετοχές στην Εθνική Σουηδίας. Στην οποία θα έπαιζε ακόμη αν δεν αποσύρονταν μετά από κάποιες παρεξηγήσεις που ακολούθησαν ορισμένες αποτυχίες.

Απορούσαμε αν άξιζε όλος ο θόρυβος που δημιουργήθηκε το περασμένο καλοκαίρι όταν ο ΠΑΟΚ περίμενε τρεις μήνες την απάντησή του.

Απορούσαμε αν άξιζε το παχυλό συμβόλαιο που πήρε (κοντά στα 6 εκ. ευρώ για τρία χρόνια μαζί με τα πριμ επίτευξης στόχων!) ή αν άξιζε ο Δικέφαλος να τον περιμένει τόσον καιρό αντί να πάει να ψάξει για κάποιον άλλον χαφ.

Τα πρώτα δείγματα που πήραμε από αυτόν όταν ήταν εντελώς ανέτοιμος δεν ήταν τόσο καλά. Ήταν πολύ πίσω σε φυσική κατάσταση και εκτός κλίματος της ομάδας, ερχόμενος μέσα Αυγούστου στη Θεσσαλονίκη μετά από long play διακοπές με την οικογένειά του.

Με την Τσέλσι δεν έκανε κάτι το ιδιαίτερο. Με τον Άρη στο Κύπελλο ήταν αρκετά μέτριος ως χαφ και τα πήγε καλύτερα ως κεντρικός αμυντικός μετά την αποβολή του Κίτσιου. Εκεί έδειξε ότι δε φοβάται να πάρει ευθύνες.

Με τον Άρη στο Χαριλάου ήταν σαφώς καλύτερος, έβγαλε μεγαλύτερο πάθος και έδωσε δύναμη αλλά και πάλι είχε αρκετά λάθη στις μεταβιβάσεις του και φάνηκε ότι η δημιουργία δεν είναι στα ατού του. Αυτό το ξέραμε όμως.

Με τον Παναθηναϊκό αυτοί που τον ξέρουν καλύτερα λένε ότι είδαμε τον πραγματικό Βέρνμπλουμ και αυτό το δείγμα ήταν εντυπωσιακό.

Το μάτι του γυάλιζε. Η καρδιά του το έλεγε και με το παραπάνω. Οι φλέβες του πετιούνταν από το πείσμα και την ένταση και αυτό φαίνονταν. Ήταν ανίκητος στις μονομαχίες, πηδούσε στον… θεό για κεφαλιές, κέρδισε σχεδόν όλες τις κόντρες που μπήκε και έδειξε ικανός να κάνει τάκλιν ακόμη και στα… παιδιά του.

Παράλληλα προσπαθούσε να μεταδώσει το πάθος του και στην υπόλοιπη ομάδα παρασέρνοντας τους συμπαίκτες του, βγήκε μπροστά και τελείωσε 2-3 φάσεις με μακρινά σουτ τα οποία δεν του βγήκαν, πάτησε περιοχή ως κρυφός φορ και έτρεξε με πείσμα ως το τέλος του ματς.

Ο Βέρνμπλουμ έδειξε να είναι ένα άρμα μάχης στη μεσαία γραμμή για πολλές δουλειές, αλλά χωρίς ιδιαίτερα δημιουργικά στοιχεία. Παίζει την μπάλα με τη μία, αλλά πάει για το απλό και το σίγουρο και όχι για το πιο φαντεζί και ίσως αναπάντεχο για τον αντίπαλο.

Ο δυναμισμός του κέρδισε τον κόσμο. Εφόσον σταθεροποιηθεί σε τέτοια επίπεδα απόδοσης, όπως το ματς με τον Παναθηναϊκό, τότε σίγουρα θα κερδίσει περισσότερα και ο ΠΑΟΚ με αυτόν στη σύνθεσή του.