«Δεν είμαι απατεώνας»

Κώστας Καίσαρης 30.10.2018-06:10

Ο Κώστας Καίσαρης θυμάται τον Αντρέα Παπανδρέου στο Ταύρο στο συγκρότημα Κουρή και ξεκαθαρίζει: Κανένα δάκρυ για το Μέγα και για οποιονδήποτε άλλο δημοσιογραφικό οίκο ανοχής.

ΣΟΚ και δέος. Έκλεισε το μεγάλο κανάλι. Και πρέπει δηλαδή ντε και καλά να τα βάψουμε μαύρα; Όποιος έχει νοσταλγήσει τον Πρετεντέρη, μπορεί να τον ακούει κάθε πρωί στο ραδιόφωνο. Όταν έκλεισε το Αλτερ γιατί δεν κλαίγανε; Ποια η διαφορά; Ότι ο Κουρής ήτανε λαϊκός, ενώ ο Ψυχάρης με το Μπόμπολα αριστοκράτες; Μπιστολιά έριξε ο μεν, μπιστολιά, ρίξανε και οι δε. Και εις τριπλούν μάλιστα. Μπιστολιά στις τράπεζες. Μπιστολιά στον κοσμάκη τα δεδουλευμένα. Όσοι μάλιστα ήτανε με μπλοκάκι κι είχανε κόψει αποδείξεις πληρώνουνε κι εφορία. Για λεφτά που δεν πρόκειται να εισπράξουνε ποτέ. Και να σας πω και το άλλο; Για το Αλτερ μπήκε ο Γιαννίκος φυλακή. Πατήρ και υιός Κουρής, υπέστησαν έστω και για λίγο τη βάσανο προφυλάκισης. Αλά Μάκης και Σταύρος Ψωμιάδης. Ο Μπόμπολας είναι άνετος κι ωραίος. Οι εταιρίες πτώχευσαν. Ο Πήγασος. Σε προσωπικό επίπεδο κανένα πρόβλημα. Αυτό έλειπε, να ντρέπεται που έφαγε τα λεφτά των εργαζομένων. Αν ντρεπότανε θα τους είχε πληρώσει. Και δεν λέμε για τις αποζημιώσεις. Για τα δεδουλευμένα μιλάμε.,

ΞΕΦΥΓΑΜΕ όμως. Να κλάψεις επειδή το Μέγκα σου έφαγε τα λεφτά σου, το καταλαβαίνω. Να κλαις επειδή έκλεισε το μαγαζί, είναι αδιανόητο. Το Μέγκα, λέει ήτανε το σπίτι μας. Παντρευτήκαμε κάναμε παιδιά. Ακατανόητα πράματα. Από που κι ως που, ο εργαζόμενος να ταυτίζεται με το χώρο δουλειάς του; Συνεταίροι ήντουσαν με τα αφεντικά; Στον «Ελεύθερο Τύπο» ήμουνα ο μοναδικός από τη πρώτη μέρα, τον Απρίλιο του 1983 που τον άνοιξε ο Βουδούρης, μέχρι το 2009 που τον έκλεισε η κυρία Γιάννα. Εικοσιέξι συναπτά έτη. Θυμάμαι, ήμουνα στη Μύκονο κι έγραφα ακόμα στη γραφομηχανή. Στέλνω το κείμενο με το φαξ, οπότε με παίρνει πίσω ο Αρμάος: «Κύριε Κώστα το μαγαζί έκλεισε». Και κυρία, η Γιάννα. Τους πλήρωσε όλους και με το παραπάνω. Όσο για τη πάρτη μου, μπέσα σας μιλάω, δεν έβαλα τα κλάματα. Κανονικά πήγα για μπάνιο. Ούτε μου κόπηκε η όρεξη. Έφαγα και ήπια χωρίς κανένα πρόβλημα.

ΣΕ όλες αυτές τις περιπτώσεις, αλίμονο στους απλούς εργαζόμενους. Στους διοικητικούς και στους τεχνικούς. Που ψάχνουνε μετά, να βρούνε το μεροκάματο με το ντουφέκι. Τους δημοσιογράφους μην τους λυπάσαι. Θα τη βρούνε άκρη. Διαβάζεις κείμενα κι έχεις την εντύπωση ότι ήρθε η συντέλεια του κόσμου. Λες και κάηκε η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Όποιος θέλει να δει τα ιστορικά ντοκουμέντα των «Απαράδεκτων», διασώζονται στο You Tube. Είμαστε σοβαροί; Έκλεισε η Σόφτεξ. Κλείσανε, τα σούπερ μάρκετ Ατλάντικ. Έκλεισαν ο Κατσέλης και η Ντιάνα. Κλείσανε η Νεοσέτ και το Αγνό. Εκατοντάδες είναι οι επιχειρήσεις που βάλανε λουκέτο. Εκατοντάδες χιλιάδες οι εργαζόμενοι που μείνανε στο δρόμο. Όλοι αυτοί στο πηγάδι κατουρήσανε; Οι μανούλες τους, τους κλάψανε μόνο.

ΚΑΙ δώσ’ του οι δακρύβρεχτες αναρτήσεις, η μία μετά την άλλη. Ο Σακελλαρόπουλος έγραψε για 184η φορά, για τη ρουκέτα του Κουφοντίνα. Κι ανέβασε κι έξι φωτογραφίες του. Λες και πρόκειται για την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Συμβαίνει αυτό σε μερίδα εργαζομένων. Να ψωνίζονται με το χώρο εργασίας τους. Να έχουν την εντύπωση, ότι παίρνουν πόντους σε προσωπικό επίπεδο, από τη φίρμα της εταιρίας. Πωλήτρια είναι η άλλη. Για τρεις κι εξήντα. Δούλα γίνεται στη κάθε πελάτισσα και ανέχεται τις παραξενιές της. Να κατεβάσει από τα ράφια δέκα ζευγάρια παπούτσια. Επειδή όμως δουλεύει στη Louis Vuitton, δεν σε βλέπει. Έχει σηκώσει τη μύτη μία πιθαμή. Δεν θα ψωνιστεί ο δημοσιογράφος;

ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΑ χρόνια δούλεψα στο «Γκολ». Να βάλω τα κλάματα, επειδή έβαλε λουκέτο; Από τη στιγμή, που ένα μαγαζί μπαίνει μέσα, από τη στιγμή που τα έξοδα, υπερβαίνουν τα έσοδα, καλώς κλείνει. Έπρεπε να κλείσει. Κακώς, έφαγε ο Μπόμπολας τα λεφτά του κοσμάκη. Τρεις μήνες στους μισθωτούς και στους μπλοκάκιδες από 11 μήνες και πάνω. Ενός χρόνου δουλειά. Κι η πλάκα είναι, όταν είχε φτάσει ο κόμπος στο χτένι που έλεγε και ξαναλέγε «εγώ δεν είμαι απατεώνας. Ο κόσμος θα πληρωθεί». Τελικά ο Φώτης την έριξε τη μπιστολιά και γερή μάλιστα.

Κι όταν λέμε Μπόμπολας. μόνο ο Ελλάκτωρ είχε όλα αυτά τα χρόνια, 10.5 δις ευρώ, έσοδα. Τα νέα έργα που διεκδικεί, είναι άνω των 7 δις ευρώ. Και καταδέχεται να φάει μηνιάτικα των τεσσάρων και πέντε κατοστάρικων. Σούμα όλα τα δεδουλευμένα το Πήγασου, είναι δεν είναι, ένα τάλιρο εκατομμύρια. Αν ήταν απατεώνας δηλαδή ο Φώτης Μπόμπολας, τι παραπάνω θα έκανε;

ΠΑΛΙ ξεφύγαμε όμως. Το Μέγκα έγινε μεγάλο κανάλι επειδή στηρίχθηκε στην απάτη. Χωρίς άδεια λειτουργείας μπήκε στο Χρηματιστήριο. Με δανεικά κι αγύριστα από τις τράπεζες, (που τις ανακεφαλαιοποίησεις τους, τις πληρώνει ο λακαμάς ο λαός) έστηνε τις μεγάλες παραγωγές. Με τον πακτωλό των κρατικών διαφημίσεων γιγαντώθηκε και μπορούσε να καλοπληρώνει τους δημοσιογράφους που κλαίνε σήμερα. Να κλάψεις για ένα κανάλι, η για μία εφημερίδα; Είναι ποτέ δυνατόν; Ο Τύπος όλα αυτά τα χρόνια ήτανε μία απάτη. Το ότι δουλέψα κι έβγαλα πολλά η λίγα λεφτά, δεν σημαίνει ότι θα ταυτιστώ με το Μέσο. Θυμάμαι στο χοιροστάσιο του Ταύρου. Όταν είδα με τα μάτια μου, τον Ανδρέα Παπανδρέου, στα εγκαίνια του Ράδιο Αθήνα του Κουρή. Κι έπαθα σοκ. Όταν βλέπεις τον πρωθυπουργό της χώρας, να αποδίδει τα σέβη του, στον Γαργαλάκο τα έχεις δει όλα. Και γι’ αυτό έγραφα από τότε ότι αυτή η χώρα, δεν μπορεί να γλυτώσει με τίποτα.

ΤΙ ήτανε δηλαδή το Μέγκα; Μία καθώς πρέπει Αυριανή. Τι ήτανε Μπόμπολας και Ψυχάρης; Κουρήδες με κοστούμι και γραβάτα. Κι όπως ακριβώς ο Κουρής, έτσι κι αυτοί στα στερνά τους σαν εκδότες, γίνανε Σύριζα μέχρι τα μπούνια. Τον Αλεξάκο λιβανίζανε. Ένα εργαλείο ήταν το Μέγκα. Είναι εργαλείο που πάνω και πρώτα απ’ όλα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των αφεντικών του. Κι έκλεισε. Όταν κλείνει ένα μπουρδέλο είναι ένα ζήτημα. Όταν η χούντα, έκλεισε όλα τα μπουρδέλα της Τρούμπας, το 1967 δημιουργήθηκε σοβαρό ζήτημα. Ξεσπιτώθηκαν όλα τα κορίτσια. Τα κορίτσια της δημοσιογραφίας πάντα βρίσκουνε δουλειά. Είκοσι χρόνια γεμάτα, δούλευα σε άλλη αθλητική εφημερίδα. Έφυγα, έκλεισε. Και τι έγινε; Κι άλλη αθλητική είχε κλείσει πιο πριν. Έχασε η Βενετιά βελόνι; Οι διευθυντές χάσανε. Και δεν λέμε για τους μισθούς. Για τα γύρω-γύρω μιλάμε, που είναι και πολλά περισσότερα. Όπως λέει κι ο Ζωρζ Πιλαλί, για την απαίτηση και την επαιτεία. Σάμπως αυτοί που διαβάζουν εφημερίδες και βλέπουνε τηλεόραση καταλαβαίνουν τι γίνεται; Το να κλείσει ένας οίκος ανοχής, ξαναλέω είναι ένα ζήτημα. Το να κλείνουν δημοσιογραφικοί οίκοι ανοχής, δεν τρέχει κάστανο.

Στη μουσική επιλογή, η Beth Hart, σε δύο εκτελέσεις του Am I The One. Προ και μετά.

https://www.youtube.com/watch?v=UgrBn072lMU