Πανιώνιος – ΠΑΟΚ : Το eye of the tiger του ΠΑΟΚ κι ο Stallone που έγινε Ολυμπιακός

Συνηθίζω όταν παρακολουθώ ένα παιγνίδι με σκοπό να γράψω γι’ αυτό, να το πληκτρολογώ στο μυαλό μου την ώρα που το βλέπω και στη συνέχεια να αποτυπώνω τις εντυπώσεις μου στον υπολογιστή. Κάτι που σημαίνει πως η ματιά μου επηρεάζεται από το τελικό αποτέλεσμα, ελάχιστα έως καθόλου. Δεν περιμένω τους αριθμούς που θα εμφανιστούν στο ταμπλό μετά τα 90 λεπτά, για να προσαρμόσω αναλόγως την οπτική μου.

Στο πρώτο ημίχρονο του σημερινού αγώνα της Νέας Σμύρνης η εμφάνιση του ΠΑΟΚ πιστοποιούσε στην πράξη πως διεκδικεί το πρωτάθλημα και είναι ένα από τα βασικά φαβορί.

Κάπως έτσι πρέπει να αγωνίζεται κάθε εν δυνάμει πρωταθλητής ειδικά με μικρομεσαίες ομάδες, να τις πνίγει από την αρχή, απαγορεύοντας τις ακόμα και να σκεφτούν πως μπορούν να τον απειλήσουν. Η μόνη σκέψη που πρέπει να τις επιτρέπει, είναι πως θα καθυστερήσουν το γκολ, που αργά ή γρήγορα θα δεχτούν.

Κάπως έτσι αγωνίστηκε στο πρώτο ημίχρονο για τον ΠΑΟΚ, ήταν πολύ καλός, ανάγκασε τον Πανιώνιο να παίζει με όλους τους παίκτες του πίσω από τη μπάλα, πάτησε αρκετές φορές περιοχή, ενώ λίγο ακόμα και οι παράγοντες των κυανέρυθρων θα ζητούσαν από τον Ρέι να πληρώσει εισιτήριο, ως θεατής.

Το περίεργο είναι πως για να διαμορφωθεί το αποτέλεσμα του πρώτου ημιχρόνου δεν ήταν αναγκαία η συντριπτική εδαφική υπεροχή των φιλοξενούμενων, έπρεπε ο Πανιώνιος να ντυθεί ΠΑΟΚ κι ο ΠΑΟΚ Πανιώνιος! Αφετηρία του πρώτου γκολ ήταν η μοναδική στιγμή στην οποία οι γηπεδούχοι πάτησαν περιοχή και ανησύχησαν τον ΠΑΟΚ. Έκαναν δηλαδή αυτό που έκανε ο ΠΑΟΚ καθ΄ όλη τη διάρκεια των πρώτων 45 λεπτών.

Στην εξέλιξη της φάσης ο ΠΑΟΚ βγήκε στην κόντρα κερδίζοντας πέναλτι, ότι δεν κατάφερε με την ασφυκτική πίεση λοιπόν, το πέτυχε κάνοντας αυτό που σε θεωρητική βάση ήταν η μοναδική ελπίδα των γηπεδούχων. Να βρουν ανοιχτούς χώρους σε κάποια αντεπίθεση και να απειλήσουν. Λέω θεωρητικά, διότι με ολόκληρη την ομάδα πίσω από τη μπάλα, ούτε αυτό μπορείς να καταφέρεις.

Στο δεύτερο μέρος οι ισορροπίες αποκαταστάθηκαν, ο Πανιώνιος προηγήθηκε με γκολ στην κόντρα και ο ΠΑΟΚ σε σημείο που είχε φορτώσει ήδη την αντίπαλη περιοχή. Το αποτέλεσμα αφήνει και στους δυο παρόμοιες γεύσεις για διαφορετικούς λόγους όμως. Οι Πανιώνιοι μπορεί να νοιώθουν την απογοήτευση που δικαιολογημένα αισθάνεται κάθε ομάδα που τρώει γκολ στα χασομέρια, αν ξαναδούν ολόκληρο το παιγνίδι πάντως θα πρέπει να είναι τρισευτυχισμένοι.

Ο ΠΑΟΚ έχει κάθε δικαίωμα να είναι εκνευρισμένος μόνο με το βαθμό της ισοπαλίας αφού ήταν εμφανώς καλύτερος, αναλογιζόμενος όμως τις επιπτώσεις ήττας και μάλιστα με ανατροπή, οφείλει να νοιώσει λυτρωμένος έστω και με το πονταλάκι. Εκείνο που παρατήρησα και είναι άξιο αναφοράς, είναι πως σε ένα παιγνίδι ακόμα ο ΠΑΟΚ τα είχε όλα, εκτός από κάτι εξίσου σημαντικό. Τη σπίθα του πρωταθλητή.

Καλή η τακτική και ποιοτική υπεροχή δε λέω, χρήσιμη η αγωνιστική επιβεβαίωση στην πράξη, ο ΠΑΟΚ όμως μοιάζει ομάδα χωρίς φλόγα. Σε κανένα άθλημα είτε ατομικό είτε ομαδικό δεν κερδίζει ο καλύτερος, ακόμα κι αν η ανωτερότητα του είναι θεαματική, χωρίς να βγάζει πείνα για τη νίκη, άρα και για το μακροπρόθεσμο στόχο που είναι το πρωτάθλημα.

Για να γίνω πιο κατανοητός, αυτή τη σπίθα την έχει δείξει φέτος μόνο η ΑΕΚ κι αυτός είναι ο λόγος που κατάφερε να πετύχει σημαντικές νίκες με αποκορύφωμα την ανατροπή επί του Ολυμπιακού. Παρεμπιπτόντως ούτε ο τελευταίος βγάζει νεύρο για κατάκτηση του πρωταθλήματος, είναι λογικό όμως για ομάδα που το κατακτούσε σε μόνιμη βάση τα τελευταία χρόνια.

Αυτό το κάτι παραπάνω, οφείλουν κυρίως να το έχουν ομάδες που προσπαθούν να κατακτήσουν κάτι όχι τόσο σύνηθες. Κι ο Sylvester Stallone άλλωστε το eye of the tiger το είχε στα πρώτα Rocky και μέχρι να καταξιωθεί, μετά έγινε Ολυμπιακός και πυγμαχούσε αλλιώς.