Απλά ντροπή

Η αλήθεια είναι ότι με το τέλος του πρώτου ημιχρόνου αυτό που σκέφτηκα είναι το ίδιο με τους περισσότερους. Δεν αντέχεται άλλο τέτοιο παιχνίδι, να χάσεις  από μια ομάδα που κάνει χειρότερη εμφάνιση, επειδή, δέχτηκες ένα κρύο γκολ. Πάλι η αφέλεια, πάλι ένα επιπόλαιο λάθος, πόσες φορές θα το δούμε αυτό το έργο;

Τι να το κάνεις το χτύπημα στην πλάτη , ότι ήσουν καλύτερος; Δεν σου δίνει βαθμούς η παραδοχή του αντίπαλου προπονητή ότι η ομάδα του ήταν τυχερή. Αυτά, σκεφτόμασταν, στο  ημίχρονο του αγώνα. Που να ξέραμε τι θα μας επεφύλασσε το δεύτερο μισό… Η ομάδα κατέρρευσε, διασύρθηκε, σε ένα άδειο γήπεδο, χωρίς καμία πίεση από αντίπαλους οπαδούς. Απλά ντροπή.

Δεν βγήκε καμία από τις επιλογές του Πάκο Ερέρα. Μπορώ να καταλάβω , αλλά όχι και να δικαιολογήσω, το ότι βάζει τον Μπάσα στα στόπερ, παρά το γεγονός ότι αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος λανθασμένη και τραγική  η επιλογή του. Προφανώς το έκανε γιατί πίστευε ότι ο Αλβανός θα μπορούσε να γίνει ο αντι-Βέλεθ και να κουβαλήσει με ορθόδοξο τρόπο την μπάλα από την άμυνα στην μεσαία γραμμή.

Αυτό, βέβαια, δεν ήταν παιχνίδι για πειράματα. Είχε δυο στόπερ ο Άρης, δεν υπήρχε λόγος να «βαφτίζεται» κεντρικός αμυντικός ένας μέσος. Δεν αποδείχθηκε καλό ούτε για την ομάδα, ούτε για τον ποδοσφαιριστή.

Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω με τίποτα, είναι η επιμονή στον Κολάσο, που δείχνει ότι την δεδομένη χρονική στιγμή, δεν είναι σε καλή κατάσταση. Ταυτόχρονα, με μια συνεχόμενη επιλογή να μην παίζει ο Μαρτίνες, στα όρια της …εμμονής. Με τους Ματέο Γκαρσία και Μπρούνο Γκάμα να μην φτάνουν σε καμία περίπτωση στα γνωστά επίπεδα απόδοσης τους.

Κανείς δεν χρειάζεται να μηδενίσει τα πάντα. Ο Άρης είναι μια καλή ομάδα, με καλούς παίκτες. Όμως, όταν χάνουν και μάλιστα με το ντροπιαστικό 4-0, φυσικά και θα πρέπει να τους γίνει κριτική.