Από το +5 του 2014, στο +6 του σήμερα. Οι διαφορές...

Λευτέρης Δούκας 28.10.2018-19:27

Με Αγγελάρα είναι σα να πιάνουν οι καύσωνες κι αντί για κλιματιστικό, να επιμένεις να δροσίζεσαι με βεντάλια, επειδή έτσι έκανε η γιαγιά σου

Με τον ΠΑΟΚ στο +6 λίγο μετά τα μέσα Οκτωβρίου κι ενώ καλά καλά οι ομάδες δεν έχουν ζεσταθεί, ακόμα και μη φιλικά προσκείμενοι στον ΠΑΟΚ δημοσιογράφοι και αναλυτές, παρουσιάζουν την υπόθεση τίτλος ως τελειωμένη. Εντελώς αντικειμενικές είναι οι κρίσεις τους, δεν το κάνουν από πονηριά μήπως και χαλαρώσουμε, η ομάδα του Λουτσέσκου έχει δείξει πως δεν επηρεάζεται από εξωγενείς παράγοντες, ακόμα κι αν ξέρει πως δεν έχει αντίπαλο, το κίνητρο της είναι να ξεπερνά τον εαυτό της.

Αφήστε που και σε περίπτωση που ίσχυε αυτό, απορώ πως μπορεί ένα κείμενο, μια καλή κουβέντα, ένα κλίμα, μια ατμόσφαιρα, να επηρεάσει μια ομάδα που είναι γρανίτης, από κάθε άποψη.
Να βγει δηλαδή ο Πρίγιοβιτς με τον Μπίσεσβαρ για καφέ κι όταν ο αφάνας ανοίξει κουβέντα για το ματς με το λαγό, ο αλογοουράς να απαντήσει «ποιος βάζελος ρε, μην ασχολείσαι, ο Καρπετόπουλος είπε πως θα το πάρουμε σίγουρα, δες τι ωραίο κ@λαράκι έχει η σερβιτόρα..»

Μόνο ομάδες χωρίς βάσεις, που δείχνουν καλές, αλλά δεν είναι, γίνεται να χαλαρώσουν και να την πατήσουν. Να είστε βέβαιοι μάλιστα, πως δεν έχουν ανάγκη τα καλά λόγια, για να αποπροσανατολιστούν και να καταρρεύσουν, αυτή θα ήταν η αφορμή και όχι η αιτία.

Τέλος πάντων, στο +6 από τα μέσα Οκτώβρη οι περισσότεροι δείχνουν από τώρα τον πρωταθλητή και θυμάμαι πως μόλις τέσσερα χρόνια πριν, ο ΠΑΟΚ ήταν σχεδόν στην ίδια βαθμολογική θέση. Ένα πόντο κάτω βέβαια στο +5, είχαμε πιάσει ήδη Δεκέμβρη όμως, περισσότερες αγωνιστικές είχαν παιχθεί και η απόσταση από τον τερματισμό ήταν μικρότερη, πάνω κάτω στα ίδια με φέτος.

Εκείνη τη χρονιά ο ΠΑΟΚ όχι μόνο δεν πήρε πρωτάθλημα, αλλά τερμάτισε 4ος στα πλέιοφ, 5ος στην γενική κατάταξη δηλαδή.

Γιατί να μη γίνει κάτι ανάλογο και φέτος και να τελειώσει, αν όχι 5ος, 3ος;

Αντί απάντησης, θα μπορούσα να παραθέσω ένα και μόνο περιστατικό που αποτυπώνει όλη την πραγματικότητα. Εκείνη τη χρόνια με τον ΠΑΟΚ στο +5, η Τούμπα είχε 7-8 χιλιάδες κόσμο μ.ο, μάζευε δηλαδή τα λεγόμενα πρεζάκια, που θα πήγαιναν με βροχές και χιόνια, για να δουν είτε τον Μπερμπάτοφ, είτε τον Βολτέζο. Φέτος με την ομάδα να ξεκινάει με -2 συν την αποδεκτή μέχρι ενός σημείου απογοήτευση για τη μη πρόκριση στους ομίλους, η Τούμπα έχει 20χιλ κόσμο σε αγώνες πρωταθλήματος και κυρίως ξεχειλίζει από πάθος.

Και λέω πως αρκεί να παραθέσω μόνο αυτό, διότι τον κόσμο δε μπορείς να τον κοροϊδέψεις, το κριτήριο του είναι αλάθητο.

Δείτε για παράδειγμα το χαρτί, πρωτάθλημα υποτίθεται ότι πήρε και κόβει λιγότερα εισιτήρια από τον «ο Άρης», αν και αυτοί είναι ιδιάζουσα περίπτωση, πηγαίνουν στο Χαρίλαο σκεπτόμενοι, «πότε θα ξαναδούμε αγώνα Σούπερ λιγκ, φέτος που έχουμε μαζεμένους, ας πάμε να χορτάσουμε…».

Μπορεί να συστήνονται ως πρωταθλητές, μπορεί να αναφέρονται έτσι επισήμως, γνωρίζουν όμως πως δεν είναι στην πραγματικότητα, θέατρο έπαιξαν και τους το έκαναν δώρο. Λιγότερους βαθμούς μάζεψαν στο χορτάρι και δεν έφτασαν στα επίπεδα απόδοσης του ΠΑΟΚ.

Γι αυτό και παθαίνουν αμόκ όταν τους τα γράφω κι επειδή ξέρουν πως είναι έτσι.η παρουσία τους στο γήπεδο, δε θυμίζει συμμετοχή σε παιγνίδια πρωταθλήτριας ομάδας.
Το 2014 λοιπόν, ο ΠΑΟΚ είχε προπονητή τον Αναστασιάδη, τέσσερις φορές είχε πάει κι είχε έρθει, γνωστός και μη εξαιρετέος στα μέρη μας..

Τις τέσσερις φορές δεν έφυγε απλά, άφησε πίσω του καμμένη γη. Ένα από τα χαρακτηριστικά του Αναστασιάδη είναι πως την προετοιμασία την κάνει μόνος του, ένα γυμναστή που συστήνει ως συνεργάτη του τον έχει για να τον βοηθάει στον τρύγο, στα αμπέλια και τον κουβαλάει στις ομάδες που πηγαίνει ως αντάλλαγμα για τη συνεισφορά του στην παραγωγή τσίπουρου. Μπέσα σας μιλάω, δεν είναι σχήμα λόγου, ούτε υπερβολή.

Τις προετοιμασίες τις κάνει ο ίδιος, ορίζει το πρόγραμμα προπόνησης, το ασκησιολόγιο, τα πάντα όλα, βάσει των απομνημονευμάτων από την εποχή Λόραντ. Τότε που δεν υπήρχαν γυμναστές, η γυμναστική δεν θεωρούνταν επιστήμη κι οι προπονητές έβαζαν τους παίκτες να ανεβοκατεβαίνουν τις κερκίδες για να δυναμώσουν τα πόδια, με αποτέλεσμα να τους σακατεύουν τους μηνίσκους.
Σήμερα που μιλάμε, το πράγμα έχει προοδεύσει τόσο πολύ, που στο ΝΒΑ δεν υπάρχουν απλά γυμναστές, αλλά εξειδικευμένοι, ανά μυική ομάδα. Αν ένας παίκτης πρέπει να βελτιώσει το άλμα του, θα τον αναλάβει άλλος γυμναστής από εκείνον που θα περιλάβει τον συμπαίκτη του, για να τον κάνει ταχύτερο.

Ο Αγγελάρας λοιπόν τα έκανε όπως νόμιζε, σα να πιάνουν οι καύσωνες κι αντί για κλιματιστικό, να επιμένεις να δροσίζεσαι με βεντάλια, επειδή έτσι έκανε η γιαγιά σου.

Στον ΠΑΟΚ του Σαββίδη αυτό, όχι στον ΠΑΟΚ κάποιου μπατίρη, που πουλούσε κάποτε τέτοιες πρωτοβουλίες ως θυσία, δήθεν για να μη χρεώσει τον πρόεδρο.

Το ότι η ομάδα θα σκάσει λόγω ελλιπούς προετοιμασίας, το γνωρίζαμε εξαρχής, όπως ξέραμε ότι τα αποδυτήρια θα γίνουν μύλος.

Η καμμένη γη που είδαμε τέσσερις φορές με αυτόν στον πάγκο, είχε να κάνει με την αδυναμία του να διαχειριστεί το υλικό ως παίκτες και ως χαρακτήρες, ακόμα κι αν αυτό ήταν της πλάκας, επειδή έτσι τον βόλευε. Ο Αναστασιάδης λόγω ανασφάλειας δε θέλει ποτέ παίκτες εγνωσμένης αξίας, στον Παναθηναϊκό του Βαρδινογιάννη κουβάλησε έναν Κουτσουρέ κι έναν Κουτσουπιά, στον Ηρακλή του Μυτιληναίου έναν Κορμαρή, στον ΠΑΟΚ του Ιβάν δεν ήθελε Νομπόα για να παίζει με τον Τζανδάρη κι από πάνω, ήθελε να φέρει και τον Ναζλίδη.

Κάθε φορά που φεύγει λοιπόν, αφήνει πίσω του συντρίμια, εμποτισμένα με θεωρίες συνωμοσίας, είναι άξιο θαυμασμού πως ενώ χει κάνει ρεκόρ στα πάνε-έλα, η μόνιμη επωδός των υποστηρικτών του -γιατί στον ΠΑΟΚ έχει φαν κλαμπ- είναι ότι δεν τον θέλουν από τα γραφεία. Προφανώς αν τον ήθελαν, θα τον είχαν φέρει ίσα με 120 φορές…

Στο ίδιο πνεύμα και οι υπόλοιπες θεωρίες, πάντα κάποιοι τον τρώνε, τον τρυπάνε, του τη στήνουν, τόσα βάσανα, ούτε ο Ξανθόπουλος στις Ελληνικές ταινίες.

Στην τελευταία του θητεία, ο αστικός μύθος έλεγε πως τον έφαγε ο Τζαβέλλας, ο οποίος Τζαβέλλας τραυματίστηκε αρχές Σεπτέμβρη και μέχρι να απολυθεί ο προπονητής, έπαιξε σε έναν μόλις αγώνα! Πως γίνεται να σε τρυπήσει παίκτης που έπαιξε 90 λεπτά, ενώ επί δυο μήνες κάνεις συλλογή από 3-4άρας από χωριά με αυτόν εκτός αποστολής, είναι ερώτημα που μόνο η κβαντομηχανική μπορεί να απαντήσει…

Τον Άγγελο λοιπόν τέσσερις φορές πάντα κάποιος τον τρυπούσε, τον Λουτσέσκου άραγε γιατί δεν τον τρύπησε κανείς, επειδή έχει σεξαπίλ και θεληματικό πηγούνι?

Δεν είναι μόνο θέμα ικανότητας, είναι και θέμα χαρακτήρα.

Ο Αναστασιάδης δεν είναι απλά εγωιστής, παρουσιάζει αλλόκοτες αντιδράσεις και το λέω μετά λόγου γνώσεως.

Πάσχει από μανία καταδίωξης, βλέπει παντού φαντάσματα, κάνει λάθος πάσα ένας παίκτης και φαντάζεται πως ο Λευκή αδελφότητα, συνωμότησε με τους Ιλουμινάτι στην Τάκλα Μακάν που λέει κι ο Λιακόπουλος, για τον βγάλουν από τη μέση.

Ο Λουτσέσκου δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω, βασικά είναι κανονικός προπονητής και φυσιολογικός άνθρωπος. Γνωρίζει το αντικείμενο άριστα, φαίνεται αυτό από την τακτική ετοιμότητα, τη συνέπεια και κυρίως τη σταθερότητα και τη σιγουριά της ομάδας.

Είναι ταπεινός και καθόλου επιδειξιομανής, η μάζα δεν τον ήθελε -μέχρι κι ο Ιβάν δεν ήταν τόσο ζεστός αρχικά- εκείνος όμως έβαλε το κεφάλι κάτω και με τη δουλειά του, κέρδισε τους πάντες. Επί Άγγελου, κάθε συνέντευξη τύπου ήταν κι ένα προσωπικό σόου του προπονητή.

Ο Ρουμάνος έχει κερδίσει όλους τους παίκτες, ο Ουάρντα δεν είναι βασικός κι όποτε μπαίνει σκίζεται για να διεκδικήσει κάτι καλύτερο, ο Σακχόφ νόμιζες πέρσι πως δεν υπάρχει στον ΠΑΟΚ κι όμως κάποιες φορές που χρειάστηκε μπήκε μέσα και ήταν βράχος, ακόμα κι αν μύριζε ναφθαλίνη. Όπως και ο Κάνιας, μέχρι να βρει θέση στην εντεκάδα.

Πέρσι ο Ρουμάνος αντιμετώπισε πρόβλημα με δυο ποδοσφαιριστές, όχι όποιους κι όποιους μάλιστα, τον Βιειρίνια και τον Πρίγιοβιτς.

Όχι τόσο έντονο με τον πρώτο που είναι χορτάτος, ήρεμο παιδί και με προϋπηρεσία, δυσανασχέτισε πάντως όταν τον μετέτρεψε σε αριστερό μπακ, το θεώρησε υποτιμητικό για το όνομα, τα παράσημα και κυρίως για το επίπεδο του Ελληνικού πρωταθλήματος.

Σήμερα που μιλάμε, αν πεις του Πορτογάλου «γίνε πάλι επιθετικός», θα απαντήσει «μια χαρά είμαι εδώ». Βρήκε τη θέση του, ο κόσμος τον αποθεώνει κάνοντας τον να καταλάβει πως βλέπει την ουσία και όχι τα τσαλίμια και τις ντρίπλες.

Ο Πρίγιο φαινόταν από την αρχή πως είναι παικτούρα, έπαιζε όμως χωρίς μυαλό, θεωρούσε πως αρκούν τα γκολ που βάζει, χωρίς συμμετοχή στο υπόλοιπο παιγνίδι.

Η εικόνα του την πρώτη χρονιά, έμοιαζε με παίκτη που μας κάνει τη χάρη φορώντας τη φανέλα, κάτι σαν «κι άμα σας αρέσω».

Ο Λουτσέσκου τον κάθισε στον πάγκο μερικές αγωνιστικές και από τότε βλέπουμε άλλον παίκτη, τρομερά συμμετοχικό και πραγματικό killer, που σκορπίζει τον τρόμο.

Το ότι πήρε από τους παίκτες του το μέγιστο είναι ίσως το λιγότερο, το πιο σημαντικό είναι ότι τους κέρδισε, αν αύριο τους πει να βάλουν μπουγάδα, θα σκεφτούν «δε μας αρέσει, ούτε την προηγούμενη μας άρεσε όμως, αλλά μας βγήκε σε καλό. Σε ποιο ντουλάπι είναι το απορρυπαντικό, κόουτς; ». Μαζί με αυτούς έπεισε και όλους τους υπόλοιπους, που είτε είδαν πόσο δίκαιο είχε με τους συμπαίκτες τους, είτε βίωσαν και οι ίδιοι, προσωπικές ιστορίες, μικρότερης…τηλεθέασης.

Αν στη θέση του Λουτσέσκου ήταν ο Αναστασιάδης, δε θα υπήρχαν βασικά αυτοί οι δυο, θα παίζαμε με αριστερό μπακ τον Γιαννούλη και φορ κάποιον που θα είχε αφήσει ελεύθερο ο Παναιγιάλειος.

Σε περίπτωση που τους έβρισκε πάντως και δε μπορούσε να κάνει αλλιώς, η εντολή στον Βιειρίνια θα ήταν να βγάλει τα τατουάζ με λέιζερ διότι οι ζωγραφιές στα σώμα προκαλούν δαιμονισμό και παραπέμπουν στον σφράγισμα του θηρίου, ο δε Πρίγιο θα έπρεπε αφού κουρευτεί, να μεταβεί στο Άγιο Όρος για εξομολόγηση, να του διαβαστεί η συγχωρητική ευχή και να χωρίσει με αυτήν που νταραβερίζεται, γιατί φαίνεται σουρλουλού και τον παρασέρνει….

Τα αποδυτήρια στο μεταξύ θα είχαν μετατραπεί σε ρινγκ και στον έξω κόσμο θα περνούσε πως οι παίκτες θέλουν να τον φάνε.

Λες και οι παίκτες δεν θέλουν πρωτάθλημα, δε θέλουν να κερδίζουν, να κονομάνε, να ανεβάζουν το κασέ τους, να απολαμβάνουν το παιγνίδι και να αποθεώνονται από τον κόσμο, μόνη τους έγνοια είναι να τρυπάνε τον Αγγελάρα, όπου τον βρίσκουν.

Η στυγνή ανάγνωση των αριθμών, λέει πως ο ΠΑΟΚ του 2018 είναι στα ίδια με τον ΠΑΟΚ του 2014, μόλις καταλάβατε όμως, πως οι δυο εποχές είναι μέρα με την νύχτα..

Στον τίτλο αναφέρομαι σε «διαφορές», η διαφορά είναι μια βασικά, όλα τα υπόλοιπα είναι απόρροια αυτής.

ΥΓ. Το κείμενο γράφτηκε πριν την ανακοίνωση της ΕΠΟ για το νέο ομοσπονδιακό και δεν έχει σχέση με αυτό.
Στην πρόσληψη Αναστασιάδη, θα αναφερθώ προσεχώς…

ΥΓ. Σήμερα ο «ο Άρης» αντιμετωπίζει στο ΟΑΚΑ το χαρτί, αν και σύμφωνα με τους δημοσιογκράφιτυ της γειτονιάς η ομάδα τους θα έκανε πρωταθλητισμό άρα είναι ανταγωνίστρια του ΠΑΟΚ, εμείς θα θέλαμε να πάρουν καλό αποτέλεσμα.

Αυτοί -αν και ανταγωνιστές, επαναλαμβάνω- παρακαλούν να χάσουν!