Αν ο Γραμμένος έψαχνε για μπογιατζή

ΓΕΝΗΘΗΤΩ το θέλημά Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης. Θέλημα θεού, ήτανε κι έγινε πράξη. Να φορέσει ο Άγγελος, τη φόρμα με το εθνόσημο. Με τη ταπεινότητά μου, να έχει ήδη τοποθετηθεί. Με το πόνημα, «η εθνική στα χέρια της Παναγιάς». Άλλο είναι όμως να το βλέπεις να έρχεται κι άλλο να είναι τετελεσμένο. Να ανεβαίνει δηλαδή ο Βαγγέλης Γραμμένος στη Θεσσαλονίκη τη μεγάλη φτωχομάνα που βγάζει τα καλύτερα παιδιά, για να κάνει γνωστό το μεγάλο μαντάτο. Με τις συναφείς λεπτομέρειες, που διέλαθαν της προσοχής των αθλητικογράφων: «Ταυτόχρονα εξουσιοδοτήθηκα για τις διαπραγματεύσεις με τον Μίχαελ Σκίμπε και το θέμα της αποζημίωσης, καθώς και με τον Άγγελο Αναστασιάδη.

ΚΑΛΩΣΤΟΝΑ κι ας άργησε. Κι είναι και δικηγόρος. Δηλαδή, πόσα περιθώρια διαπραγμάτευσης έχεις, όταν έχεις πάρει την απόφαση ότι θα φύγει ο ένας και θα έρθει ο άλλος; Έχει βαλθεί ντε και καλά να τρελάνει κόσμο ο Βαγγέλης; Όταν κάποιον, τον έχεις διώξει. Το έχεις απολύσει. Τι περιθώριο μπορείς να έχεις να του κάνεις ψαλίδι; Κανένα. Όλα θα στα πάρει, μέχρι φράγκο. Και καλά θα κάνει. Και συνεχίζει ο Βαγγέλης ακάθεκτος: «Δεν μπορώ να σας πω κάτι, πριν ακόμα συζητήσω με τον Άγγελο. Αυτά στη πορεία». Δηλαδή, θέλουνε να μας πούνε, ότι πήρανε προπονητή χωρίς καν να συζητήσουνε προηγουμένως μαζί του; Σε ποιο σινεμά παίζονται αυτά τα έργα, να πάμε να τα δούμε κι εμείς. Αν ο Γραμμένος, έψαχνε για μπογιατζή να του περάσει δύο χέρια το σπίτι, θα έκλεινε κάποιον χωρίς να έχει μιλήσει μαζί του; Δηλαδή, ο Ρεχάγκελ κι ο Ρανιέρι, με αυτές τις καριέρες, ο Σάντος, περάσανε από συνέντευξη, κι ο Άγγελος όχι; Ποιος είναι, ο Γκουαρδιόλα;

ΚΙ όταν ανακοινώνεις τη πρόσληψη κάποιου, πριν ακόμα υπογράψει, τι κουβέντα θα κάνεις μετά; Θα σε ξεβρακώσει. Όσα μπορεί περισσότερα, θα σου πάρει. Κι ο Αγγελος στις διαπραγματεύσεις είναι σκληρός. Όταν πρόκειται για λεφτά δεν κάνει βήμα πίσω. Τη σεζόν 1998-99 ξεκινάει ο Μπλαχίν στον ΠΑΟΚ. Από τους ακριβοπληρωμένους εκείνη την εποχή. Προερχόμενος από τον Ολυμπιακό. Στραβώνει η δουλειά, τον διώχνουνε στην αρχή της σεζόν. Φωνάζουνε, επιστρατεύουνε μπορείς να πεις, τον Άγγελο το παλληκάρι. Δίνουνε τα χέρια κι έρχεται η κουβέντα στα λεφτά. Κι ο Αναστασιάδης, που οι προηγούμενες δουλειές του, αρχίζανε από Διαγόρα- Ιαλυσό και τελειώνανε σε Παναργειακό, Καβάλα και Εδεσσαϊκό, τους αφήνει κάγκελο: «Όσα έπαιρνε ο Μπλαχίν συν μία δραχμή». Όπως τα λέω. Και τα πήρε. Και τη χρονιά δεν την έβγαλε.

ΚΑΤΑ τους αθλητικογράφους, ο Άγγελος είναι παλληκάρι. Λάθος. Αν όντως πρόκειται για παλληκάρι είναι το Νο2. Έπεται. Το Νο1 παλληκάρι είναι ο Αλέφαντος. Αυτός είναι ο πρώτος διδάξας, στο παραμύθι, « εγώ είμαι και κανένας άλλος». Το λέει και το τραγούδι, «γειά σου ρε Αλέφαντε, είσαι παλληκάρι». Ο Αλέφαντος είναι ο αυθεντικός. Ο οριτζιναλ. Ότι εγώ είμαι, και κανένας όλος. Ο ασυμβίβαστος, ο μη σηκώνων μύγα στο σπαθί μου, ο αδικημένους. Και για να μπορέσει ο Άγγελος να τον ξεπεράσει έβαλε στο κόλπο από ένα σημείο και μετά και τη Παναγιά. Κι εκμεταλλευόμενος μάλιστα και την κατά 15 χρόνια διαφορά ηλικίας τον υπερκέρασε.

ΚΙ είναι ν απορείς με τους αθλητικογράφους. Αφέλεια είναι; Προχειρότητα είναι; Ανοησία; Να υιοθετούν αβίαστα όλα όσα ακούνε. Πόθεν προκύπτει δηλαδή, ότι ο Αναστασιαδης είναι ο μαχητικός και ο ασυμβίβαστος; Ξέρουν κάτι; Έχουν ιδία αντίληψη; Επειδή το λέει ο ίδιος; Σαν τον Αχιλλέα Μπέο, που λέει τα πράματα με το όνομά τους. Και ρωτάω τώρα εγώ: Υπάρχει έστω κι ένας στην Ελλάδα που να είναι αυτός που δηλώνει; Αν μου βρείτε τον πρώτο, θα δεχθώ εγώ ότι ο Αλέφαντος είναι ο δεύτερος κι ο Άγγελος ο τρίτος. Είναι δηλαδή ο Τσίπρας, αριστερός; Είναι ο Καμμένος, θρησκευόμενος πατριώτης; Είναι κομμουνιστής και αμετανόητος μάλιστα, ο Κατρούγκαλος; Ψεύτες και υποκριτές είναι όλοι τους. Όση αλήθεια λέει ο Κατρουγκαλος, όταν αυτοπροσδιορίζεται σαν κομμουνιστής, άλλη τόση λένε όσοι αυτοπροσδιορίζονται σαν παλληκάρια.

ΑΠΛΑ πράματα. Όπως ο πολιτικός πρέπει να στηριχθεί σ ένα παραμύθι για να σταθεί και να επιβιώσει, έτσι κι αυτός που δεν μπορεί να στηριχθεί στη δουλειά του, καλλιεργεί το δικό του παραμύθι. Πρόθυμα ψημάρια γιά να το φανε και να το καταπιούνε αμάσητο πολλά. Αμέτρητα. Για να το κλείνουμε λοιπόν και να τελειώνουμε. Η ανάθεση της εθνικής ομάδας στα χέρια ενός ημιμαθούς όπως τον αποκαλούσε ο Άγγελος Φιλιππίδης και στη πορεία εμφανιζόμενου σαν θρησκόληπτου, συνιστά ντροπή. Αυτό είναι το πλέον επιεικές, που μπορώ να πω. Κι ένα τελευταίο για τον Γραμμένο και τους λοιπούς Βλαχοδημαρχους που συναποφάσισαν, για τον Ομοσπονδιακό. Απορία: Γιατί άλλο έχουν αποφασίσει στη ζωή τους; Ίσως, αν τους ρώτησε η συμβία τους, αν θα μαγειρέψει μπάμιες η φασολάκια. Για κάτι πιο σοβαρό και σημαντικό δύσκολο.

( ΣΤΟ προηγούμενο blog για τον Γιάννο Παπαντωνίου, έγραψα ότι όφειλε να ξέρει τις συνέπειες των πράξεών του. Λάθος και σοβαρό μάλιστα. Ο Γιάννος ήξερε τι έκανε. Με το νόμο περί ευθύνης υπουργών του Βενιζέλου, τον είχε δέσει τον γάιδαρό του. Είχε εξασφαλίσει το ακαταδίωκτο. Εκ του ασφαλούς έπαιρνε τα λεφτά. Δεν θα μπορούσε ποτέ να υπολογίσει ότι τα γατόνια του Σύριζα, θα τον δένανε για ξέπλυμα.)

Στη μουσική επιλογή, Gipsy Groove- Djelem Djelem

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…