Τρέχει λιγότερο, αλλά εξακολουθεί να πηδάει και να σημαδεύει σωστά…

Χρόνια τώρα υποστηρίζω την άποψη ότι ο Βασίλης Τοροσίδης είναι ο πιο έξυπνος Έλληνας ποδοσφαιριστής. Τόσο έξυπνος που έχει την δυνατότητα να κρύβει τις αδυναμίες του και να προστατεύεται από καταστάσεις υψηλής έντασης παιχνιδιού που μπορεί να τον εκθέσουν. Αυτός είναι ο λόγος που πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι η θέση του στο εξής είναι κεντρικού αμυντικού. Λιγότερα σπριντ μικρότερες αποστάσεις καλές τοποθετήσεις. Το τελευταίο μαζί με τις φαλτσαριστές σέντρες, είναι τα μεγάλα πλεονεκτήματα του πολύπειρου διεθνούς μπακ.

Παίκτες να πηδούν ψηλά και με δύναμη υπάρχουν πολλοί και το κάνουν καλύτερα από αυτόν. Ελάχιστοι όμως ξέρουν να τοποθετούνται όπως αυτός. Ο Τοροσίδης πηδάει στον κατάλληλο χρόνο. Ούτε ελάχιστα πιο γρήγορα ούτε ελάχιστα πιο αργά.

Ετσι, ενώ οι αντίπαλοί του πηδούν ψηλότερα, αυτός παίρνει την κεφαλιά και την στέλνει εκεί που θέλει. Κάπως έτσι και βγάζοντας εκτός πορείας τον αντίπαλό του, πήδηξε στο κόρνερ του Φορτούνη και έλυσε τον γόρδιο δεσμό.

Ο Ολυμπιακός είχε πάλι αρχίσει να βλέπει φαντάσματα. Ευκαιρίες δημιουργούσε, αλλά έχανε τη μία μετά την άλλη. Τα πόδια είχαν ήδη αρχίσει να βαραίνουν και η πίεση που ασκούσε στην Γκουντελάνζ δεν ήταν ίδια με αυτή του πρώτου ημιχρόνου.

Ο Φορτούνης πάλευε μόνος του επιθετικά με μόνο κατά διαστήματα συμπαραστάτη τον Ποντένσε. Ποια τελικά είναι η δυναμικότητα της ομάδας του Λουξεμβούργου δεν μπορούμε να το πούμε με σιγουριά. Αν είναι όντως τόσο καλή ομάδα όσο άφηνε να φανεί η μεγάλη δυσκολία με την οποία την κατέβαλαν η Μίλαν και η Μπέτις τότε πρέπει να σημειώσουμε ότι η εμφάνιση του Ολυμπιακού ήταν πολύ καλή ειδικά στο πρώτο ημίχρονο.

Σε κάθε περίπτωση οι Ερυθρόλευκοι από πλευράς απόδοσης ήταν αναγεννημένοι σε σύγκριση με το τραγικό ματς που έκαναν στο Ηράκλειο. Από την αρχή του ματς κυριάρχησαν στο γήπεδο και επιβλήθηκαν. Τις ελάχιστες φορές που η αντίπαλός τους βγήκε μπροστά ήταν ο Σισέ που καθάριζε τις φάσεις με άνεση και σοβαρότητα. Η σοβαρότητα έχει την σημασία της όταν μιλάμε για τον Σισέ που έχει την επιπολαιότητα σήμα κατατεθέν σε κάθε εμφάνισή του.

Υπάρχουν όμως και κάποιες άλλες παρατηρήσεις που έχουν σημασία:

* Ο Αντρέας Μπουχαλάκης είναι αξιόπιστος αμυντικός χαφ, ικανός να παίζει στην βασική εντεκάδα. Στέκει καλά μπροστά από τους στόπερ, παίρνει τις εναέριες μονομαχίες και έχει την ικανότητα να αλλάζει το παιχνίδι με μπαλιές τριάντα μέτρων.

* Ο Νάτχο είναι παίκτης που δίνει ηρεμία στο παιχνίδι. Εχει σωστές επιλογές στην επίθεση και δεν καθυστερεί την ανάπτυξή του κάνοντας περιστροφές γύρω από τον άξονά του. Εξάρι μπορεί να παίξει μόνο σε παιχνίδια όπου ο Ολυμπιακός σφυροκοπάει τον αντίπαλο και βρίσκεται συνεχώς στην επίθεση. Όταν η μπάλα ανεβοκατεβαίνει ο Νάτχο έχει πρόβλημα.

* Ο Ναχουέλ θέλει πολύ να βοηθήσει την ομάδα αλλά ακόμα περισσότερο τον εαυτό του. Το αποτέλεσμα είναι να μην καταφέρνει τίποτα από τα δύο. Εκβιάζει τις ατομικές προσπάθειες και σκοντάφτει στον αντίπαλο. Επιβάλλεται να απλοποιήσει το παιχνίδι του για να έχει μέλλον στον Ολυμπιακό.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

* Ο Λάζαρος ήταν σκασμένος που δεν έβαλε γκολ χάνοντας κλασσικές ευκαιρίες. Θα έπρεπε να είναι χαρούμενος που η ομάδα του νίκησε τελικά. Όταν το γκολ γίνεται αυτοσκοπός τότε μικραίνει το τέρμα. Και δεν είναι σίγουρο ότι θα βρίσκεται στο γήπεδο ο Τοροσίδης για να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά…