Στα σαλόνια βολοδέρνει και το γήπεδο Μπαγέρν-ει…

Το ότι η φετινή Ευρωπαϊκή πορεία του χαρτιού θα ήταν εφιαλτική, ήταν απολύτως προβλέψιμο. Σα να μπαίνει γυναίκα σε πτέρυγα βαρυποινιτών φορώντας μόνο το εσώρουχο, υπάρχει περίπτωση να τη γλυτώσει;

Το χαρτί καλά καλά δεν έχει ρόστερ για να βγάλει το Ελληνικό πρωτάθλημα, που οι περισσότεροι αντίπαλοι είναι επαρχιακές ομάδες με προϋπολογισμούς ψιλικατζίδικου, υπήρχε ποτέ περίπτωση να πάρει ανάσα στο C.L κόντρα στα θεριά;

Μια χαρά θα ήταν στο Europa, θα έκανε μερικές νίκες, θα έβλεπε τις αδυναμίες της, θα φρόντιζε να τις διορθώσει, σιγά σιγά και με προσπάθεια, θα έκανε το βήμα παραπέρα.

Έτσι είναι το λογικό και το ποδοσφαιρικά ορθό πάνω απ΄όλα, να προχωράς βήμα προς βήμα και να χτίζεις λιθαράκι λιθαράκι.

Αυτοί έκλεψαν το πρωτάθλημα και την είδαν γίγαντες, με πρώτο και καλύτερο τον Τζάμπα, που αντί να επενδύσει, έβαλε την ΠΑΕ στο πρόγραμμα «εξοικονομώ κατ΄οίκον».

Πρωτάθλημα πήραμε σου λέει, είμαστε οι καλύτεροι, τι να τις κάνουμε τις μεταγραφές;

Το βασικό πρόβλημα είναι πως το νομικό τμήμα αυτό που τους χάρισε το χάρτινο δηλαδή, δεν έχει φορμαριστεί ακόμα, ίσως είναι σφιγμένο από την προετοιμασία. Κεφαλιά στην υπόθεση Χριστοδουλόπουλου, δυο ήττες για τα επεισόδια στο ΟΑΚΑ, ίσως θα έπρεπε να επισημοποιηθεί η σχέση με το Σαγόνι, μπας και προσφέρει μερικές από τις πολύτιμες γνώσεις του.

Βάζουν και τον πρόεδρο σε έξοδα και δεν κάνει, τις προάλλες που πληροφορήθηκε την απόρριψη της έφεσης, φώναζε στον Αλφόνσο «τι ΄ναι τούτο το CAS που μου λένε να προσφύγω, εγώ μόνο δανεικούς παίρνω, δεν πλήρωσα ποτέ cash…».

Όπως και να ΄χει, αυτό που θα βλέπαμε από το χαρτί ήταν απολύτως αναμενόμενο, δεν θεωρείται έκπληξη, άρα δε μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς.

Εκείνο που προκαλεί θυμηδία, είναι τα φιλοχάρτινα ΜΜΕ, που προσπαθούν να χρυσώσουν το χάπι, με ρεπορταζιακές πρακτικές περασμένων δεκαετιών.

Δεκαετίες 80 κι 90  η εθνική Ελλάδας στο ποδόσφαιρο ήταν καρπαζοεισπράκτορας και ταριφοσυλλέκτης στην Ευρώπη, οπότε δεν ήταν απλό για τα ΜΜΕ να περιγράψουν αυτά που έγιναν, όπως έγιναν, για να μην πληγώσουν το εθνικό φρόνημα του περήφανου Έλληνα.

Τι να έγραφαν άραγε «μας ξεβράκωσαν, είμαστε για τα μπάζα ή κοκκίνισε ο σβέρκος μας από τη φάπα;»

Στα πρωτοσέλιδα λοιπόν, έβλεπες πηχυαίους τίτλους «ΗΡΩΕΣ, ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ, ΠΑΛΕΨΑΝ, ΜΑΤΩΣΑΝ ΤΙΣ ΦΑΝΕΛΕΣ» και από κάτω με γράμματα που ήθελες μεγεθυντικό φακό για να τα διαβάσεις «μέχρι το 38, μετά δυο λάθη του τερματοφύλακα, μια αβλεψία του δεξιού μπακ, μια ασυνεννοησία των κεντρικών αμυντικών και δυο άτυχες στιγμές διαμόρφωσαν το τελικό 6-0» κι επιστρέφοντας στα μεγάλα γράμματα «ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑΕΙ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ…».

Με την Μπενφίκα το χαρτί προσπάθησε, κατέθεσε κάθε ρανίδα αίματος, έκανε ότι ήταν δυνατόν να γυρίσει το ματς, θα μπορούσε αν, θα, ίσως, παρά λίγο, το τέλος τη βρήκε με το πνευστό στα χείλη.

Στην πρεμιέρα με τον Άγιαξ, στο επίκεντρο ήταν πως το χαρτί στάθηκε όρθιο για ένα ημίχρονο, με τη Μπάγερν κράτησε 60 λεπτά, το λες και πρόοδο, αν το φιλοσοφήσεις..

Σε περίπτωση που κρατήσει 62 στο Μόναχο, θα αναστηθεί ο Τσόρτσιλ που με τη μορφή του Μπράιαν Κλαφ, θα δηλώσει πως «στο εξής δεν θα λέμε ότι οι χάρτινοι πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν χάρτινοι.».

Απαίτηση για νίκη επί της Μπάγερν δεν υπήρχε εννοείται, παίξε κάτι όμως, έστω λίγο, κάνε αισθητή την παρουσία σου. Με τη Μπενφίκα άρπαξαν δυο τεμάχια, πριν καλά καλά προλάβουν οι πιτσιρικάδες να διπλώσουν το σεντόνι. Σήμερα, έτσι και περνούσαν το κέντρο άνοιγαν σαμπάνιες. Κι όχι μόνο σήμερα, σε όλη την φετινή περιπέτεια στους ομίλους, νόμιζες πως το γήπεδο Μπαγέρν-ει.

Θα μου πεις πως το γήπεδο έγερνε με τη Βίντι στο ΟΑΚΑ και με σκορ πρόκρισης, δε θα κατηφόριζε με τους κολοσσούς;

Πριν το Euro του 2004 η εθνική του Ρεχάγκελ είχε αρπάξει 4 τεμάχια από την Ολλανδία σε φιλικό, έπαιξε μπάλα όμως, έκανε ευκαιρίες, συνδυασμούς, έδειξε ομάδα. Το ταμπλό ας έγραφε ότι ήθελε, μέσα στο γήπεδο δεν έβλεπες ούτε φτωχό συγγενή, ούτε φοβισμένα γατάκια.

Τα ΜΜΕ βέβαια εκδούλευση στον Τζάμπα θέλουν να πουλήσουν, κατανοητό μέχρι ενός βαθμού, όπως το πάνε όμως θα τους πάρουν στο ψιλό και μαζί με τον Τζάμπα θα τους πάρει κι αυτούς το ανάθεμα.

Διότι Τσόρτσιλ παραφράσαμε, Λίνκολν όμως με το «μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό», κρατάμε αυτούσιο.

Σα να γυρίζει ο Μητσάρας από τις καλοκαιρινές περιπέτειες και να σου λέει για μια Σουηδέζα με τεράστια μπαλκόνια, που την κέρασε σφηνάκια, τη χαμούρεψε, την πήγε στο δωμάτιο, της έβγαλε τα ρούχα κι εκεί που ήταν έτοιμος να σκοράρει, αυτή του είπε ότι δε θέλει να συνεχίσει επειδή είναι αρραβωνιασμένη.

Στο καπάκι γνώρισε μια Ισπανίδα με πίσω όψη σαν της Καρντάσιαν, πήγαν για βραδινό μπάνιο παρέα με ένα μπουκάλι βότκα, άρχισαν να πασπατεύονται στην άμμο,΄έβγαλαν τα ρούχα, εκείνη όμως του είπε πως θέλει να μείνουν φίλοι!

«Δε γ@μι@σαι ρε Μητσάρα, περιμένουμε τσόντα με Τζον Χολμς, κι εσύ μας περιγράφεις Ελληνική  ταινία με Βουγιουκλάκη-Παπαμιχαήλ;»

Με το «παρά λίγο, προσπάθησα, λίγο έλειψε να διεισδύσω, η μπάλα έφυγε ξυστά» δεν τον έβρεξε κανείς.

Κι αυτοί που πουλάνε τέτοιον παπά στους αναγνώστες τους, δε θα κρατούσαν στη δούλεψη τους, κάποιον που έχασε στο παρά πέντε ένα αποκλειστικό, που πάλεψε να βγάλει μια είδηση αλλά δεν έβγαλε, που προσπάθησε να γράψει ένα μπλοκ της προκοπής, αλλά δεν μπόρεσε.

Όταν δεν ψήνονται οι ίδιοι, πως μπορούν άραγε να πείσουν το αναγνωστικό τους κοινό;