Αν είχα γιο, θα ήθελα να μοιάσει στον Βασιλόπουλο

Τα παραδείγματα προς μίμηση είναι καλό να τα αναδεικνύουμε και να μην τα κρύβουμε. Δεν γίνεται πάντα να αναφερόμαστε στο άσχημο και σε αυτό που φέρνει «χτυπήματα» και πωλήσεις. «Έτσι είναι επιχειρήσεις και η στυγνή δημοσιογραφία», θα μου πείτε. Ναι αλλά ειλικρινά, κοιτάμε το δέντρο και αφήνουμε το δάσος αν συνεχίζουμε να πράττουμε κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Ο αθλητισμός είναι τρέλα, θέαμα, όρεξη, αυταπάρνηση, κ@#λα. Πρέπει να δημιουργεί υγιή πρότυπα και να βοηθάει τη νεολαία να ξεφεύγει μέσα από τα προβλήματά της και να την τοποθετεί στο ιδανικό μονοπάτι. Σκοπός της είναι να προσφέρει απλόχερα διεξόδους και όχι να εγκλωβίζει ακόμα περισσότερο στη μιζέρια και τη μισαλλοδοξία. Σε αυτήν την πιεσμένη και αγχώδης καθημερινότητα που ζούμε. Από κάθε άποψη.
Ουσιαστικά ο αθλητισμός όμως οφείλει να περνάει μηνύματα, να δημιουργεί ανθρώπους και μετά αθλητές και πρωταθλητές, να μεταδίδει αισιοδοξία και χαρά, να αποβάλλει από το μυαλό το αναγκαίο αποτέλεσμα, επιβραβεύοντας την προσπάθεια.

Γίνεται στην ζοφερή αθλητική πραγματικότητα που ζούμε, να υπάρχει το πρότυπο που θα μας δώσει τα παραπάνω, όταν ασχολούμαστε καθημερινά με την δολοπλοκία, τις διαιτησίες, την εξύψωση των καταστάσεων στις νίκες και την κριτική στις ήττες, το παρασκήνιο και την ίντριγκα;

Και όμως γίνεται. Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος είναι το πρότυπο αθλητή που οφείλουμε ως κοινωνία να έχουμε ως εικόνισμα στις μέρες που ζούμε. Και ως δημοσιογραφία να προωθούμε.
Δεν είναι η νίκη της Ελλάδας επί της Μεγάλης Βρετανίας που τον ανέβασε κι άλλο στα μάτια μου. Ούτε και ότι επέστρεψε στην γαλανόλευκη με το σπαθί του, καθώς με το πέρας του χρόνου απέδειξε ότι συνεχίζει να ανήκει στο τοπ επίπεδο.

Είναι η σπίθα που βγάζει κάθε φορά όταν πατάει το αγαπημένο του παρκέ. Η αποφασιστικότητα του, η τρέλα που έχει όταν αγωνίζεται, παραμερίζοντας την ατυχία που αρκετές φορές του έχει χτυπήσει την πλάτη. Δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα να αγωνίζεσαι, έχοντας υποστεί τόσα πολλά χειρουργεία. Ένα μπορεί να καταστρέψει την καριέρα σου. Αυτός δεν το έβαλε κάτω, όρθωσε ανάστημα, κέρδισε και αυτήν τη μάχη.
Παλικάρι ο Παναγιώτης. Δεν καταλαβαίνει από πόνο. Όπως δεν κατάλαβε στο ματς με την Μεγάλη Βρετανία, όταν έτρεχε ποτάμι το αίμα από το πρόσωπό του. Η κ@#λα για το άθλημα, υπερκέρασε και αυτό το εμπόδιο. Επέστρεψε, έδωσε ώθηση και στους υπόλοιπους, βοήθησε να ξεπεραστεί και αυτός ο σκόπελος.

Αν είχα γιο ειλικρινά θα ήθελα να μοιάσει στον Βασιλόπουλο. Στον χαρακτήρα του και την επιμονή του. Να μην τα παρατάει, να μην κατεβάζει στη δυσκολία το κεφάλι, να μην φοβάται τον πόνο και να έχει στόχους διαρκώς στην ζωή του. Βήμα βήμα. Από την Κηφισιά, στον Κολοσσό, τον Αρη και πάλι την Εθνική.

Όταν τον πάρει η αναμενόμενη κάτω βόλτα, να έχει την υπομονή και το σθένος να μην τα παρατήσει. Ταυτόχρονα να ζει κάθε στιγμή λες και είναι η τελευταία. Το ιδανικότερο πρότυπο στον αθλητισμό της χώρας μας. Μπορεί σε μερικούς να μοιάζει υπερβολικό το κείμενο αυτό, όμως κάθε φορά που τον βλέπω να αγωνίζεται, αυτό το συναίσθημα με κατακλύζει.

Δεν ήθελα χτες να γράψω κάτι για τον Παναγιώτη, επειδή δεν άξιζε να χαθεί από το επίκεντρο η προσπάθεια των 12 αυτών παιδιών, που τράβηξαν το κουπί στο Λέστερ και θα συνεχίσουν να το τραβούν όσο η Ευρωλίγκα και η FIBA, μαλώνουν σαν τα κοκόρια.

MUST READ

Ο Μεντιλίμπαρ είπε την αλήθεια σε λίγες λέξεις και «έδειξε» γιατί ο Ολυμπιακός διαφέρει

Τα φώτα έπεσαν επάνω τους, τους αγάπησε ο κόσμος ακόμα περισσότερο, έγιναν ήρωες για ένα βράδυ.
Τον Παναγιώτη χαίρομαι να τον βλέπω στο παρκέ. Ακόμα και ως αντίπαλο της ομάδας που έμαθα να αγαπάω από μικρό παιδί και ασχολούμαι μαζί της καθημερινά ως επαγγελματίας πια.