«Δεν γράφουν όλοι τα ίδια»

ΔΕΝ μου αρέσουνε τα μεγάλα λόγια. «Εδώ στο «10» είμαστε μία οικογένεια. Και παλεύουμε όλοι μαζί για ένα καλύτερο ποδόσφαιρο». Τα μεγάλα λόγια είναι ψεύτικα και δεν περιμέναμε να μας το πει ο ποιητής. Δουλειά κάνουμε. Κι αφού μας πληρώνουνε, αυτά που έχουμε συμφωνήσει, τη 1η του μηνός, ωφείλουμε να τη κάνουμε σωστά. Τα περί δημοσιογραφικού λειτουργήματος τ ακούω βερεσέ. Όταν δεν είναι ανεξάρτητη η χώρα, θα είναι ανεξάρτητη η δημοσιογραφία; Σοβαροί να είμαστε. Και δεν ήταν και ποτέ, άλλωστε.

ΣΤΟ «10» δεν ξεκίνησα από την αρχή. Στο ξεκίνημά του, μου είχε κάνει εντύπωση ότι είχε μία σχετική πληρότητα. Αρκετός κόσμος για να είναι πλούσια η ροή, στην αθλητική και γενικότερη ειδησεογραφία. Ευθύς εξ αρχής το «10» είχε όλο το πακέτο για ένα ολοκληρωμένο και πλήρες σάιτ. Στον ένα χρόνο που πέρασε, με αργά, σταθερά βήματα βελτιώνεται και καθιερώνεται. Σαφώς έχει ελλείψεις. Και στο πρωτογενές ρεπορτάζ και στα σχόλια. Φαίνεται εύκολη αυτή η δουλειά αλλά δεν είναι. Πολλές δεκάδες είναι αυτοί που ψάχνονται σε καθημερινή βάση. Να βγάλουν την είδηση. Να σπάσουνε το κεφάλι τους, να κατεβάσουνε μία πρωτότυπη ιδέα.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, έκανα πάντα σ αυτή την δουλειά πρωταθλητισμό. Ειδικά στο ρεπορτάζ. Δεν μου άρεσε να έρχομαι δεύτερος. Ο πρωταθλητισμός σε συλλογικό επίπεδο, δεν είναι εύκολος στον ηλεκτρονικό Τύπο. Όταν ο άλλος έχει δέκα και πλέον χρόνια στη πιάτσα κι έχει γίνει συνήθεια. Σάμπως κι όλοι αυτοί που μπαίνουνε κάθε μέρα, καταλαβαίνουνε τι διαβάζουνε; Υπάρχει αυτή η αντίφαση. Η φρεσκάδα κάποιων νέων παιδιών με κάποιους παρωχημένους που ο εγκέφαλός τους, λες και είναι γεμάτος από στόκο. Διαβάζεις κείμενο γιά τα ευρωπαϊκά παιχνίδια των ελληνικών ομάδων και σου πέφτουν τα μαλλιά. Να αποθεώνονται οι οπαδοί της ΑΕΚ για την «υποδειγματική εκδρομή στο Άμστερνταμ». Κι οι οπαδοί του ΠΑΟΚ που έσπρωξαν την ομάδα τους, «χωρίς ασχήμιες και ακρότητες». Ούτε σε έκθεση μαθητή της πρώτης γυμνασίου.

ΞΕΦΥΓΑ όμως και κάνω μαθήματα δημοσιογραφίας. Το «10» ήρθε, καθιερώθηκε και συνεχίζει. Είπαμε να μην λέμε ψέμματα. Ανεξάρτητο Μέσο, σήμερα δεν υπάρχει. Όλοι κάπου «πατάνε». Όλοι κάνουν μικρούς, η μεγάλους συμβιβασμούς. Οι ρεπόρτερ είναι αιχμάλωτοι των ΠΑΕ. Χωρίς να δείχνουν να ενοχλούνται. Το απολαμβάνουν μπορείς να πεις. Να υπερασπίζονται με φανατισμό τα συμφέροντα των ομάδων που υπηρετούν. Και χωρίς βέβαια να διεκδικώ για τη πάρτη μου, την ιδιότητα του αντικειμενικού. Κάθε άλλο. Ο Φρατζέσκος στη Μύκονο, έχει να το λέει, πόσο αντίαεκτζής είμαι.

ΤΟ «10» έχει συγκεκριμένο προσανατολισμό. Έχει όμως ταυτόχρονα και ελευθερία. Και δεν το λέω εγώ αυτό. Μου το λένε αναγνώστες. Φίλος από τη Θεσσαλονίκη, άνθρωπος της πιάτσας: «Σε σας, διαβάζω και κάτι διαφορετικό. Δεν γράφουν όλοι τα ίδια». Κι έτσι είναι. Δεν βαράνε όλοι το ίδιο βιολί. Το «10» έχει νεύρο, έχει επιθετικότητα, έχει και πολυφωνία. Ο συντάκτης της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ του Παναθηναϊκού, μπορεί να γράψει ότι γουστάρει. Δεν αισθάνεται φιμωμένος. Κι αυτό ο αναγνώστης το εισπράττει.

MUST READ

Απευθείας στη League phase του Champions League: Πως ο Ολυμπιακός έφερε στα μέτρα του το πιο μεγάλο κόλπο της χρονιάς

ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ το «10» έχει και αρχές. Δεν βαράει στο γάμο του καραγκιόζη. Δεν στηρίζει την ύπαρξή του σ έναν εχθρό. Ότι λέει, το λέει με επιχειρήματα. Δεν χυδαιολογεί. Τεκμηριώνει. Έχει βέβαια και αδυναμίες. Η καθημερινή κούραση γι αυτούς που βγάζουνε τις βάρδιες είναι μεγάλη ταλαιπωρία. Η ουσία είναι το «10» με τα θετικά και τα αρνητικά του, με τα σωστά και τα στραβά του, είναι πλέον μία πραγματικότητα. Διαβάζεται, παρεμβαίνει, ενοχλεί. Το «10» δεν περνάει απαρατήρητο.