Της Σιών σύλλογος, Βάνα Μπάρμπα-Κολτσίδας και δοσίλογος

Λευτέρης Δούκας 19.10.2018-20:05

Διετέλεσαν παραρτήματα και των τριών του ΠΟΚ, πέρασαν από το κρεβάτι του Πατέρα, του Βαγγέλα και του Μάκη Ψωμιάδη.

Για τον προσεχή μας αντίπαλο τον «ο Άρης» εξήγησα επαρκώς το προηγούμενο διάστημα, πως πρόκειται για ομάδα που υφίσταται μόνο επικοινωνιακά. Με την προπαγάνδα και το λέγε-λέγε, έχουν καταφέρει να πείσουν πρώτα τους εαυτούς τους και μετά μερίδα του έξω κόσμου, πως υπάρχουν.

Θα μπορούσαν να είναι σαν το to10, ένα ΜΜΕ απλά και να μαζεύονται τις Κυριακές για να παίξουν μπάλα, με τη διαφορά πως το to10 πληρώνει στην ώρα του. Αυτοί θα έμπαιναν σε άρθρα και θα επανεμφανίζονταν πότε ως to11-1, πότε ως to9+1 και πότε ως to.to10, αν κρίνουμε από την ευρεσιτεχνία του «ο Άρης».

Αυτονόητα, διακρίνονται για τη στρατηγική τους σ΄αυτόν τον τομέα, διαδικτυακά ας πούμε, είναι άψογα οργανωμένοι. Για οτιδήποτε γράφεται που δεν τους αρέσει, εμφανίζονται σωρηδόν μηνύματα στην ιστοσελίδα «ντροπή, τι ΄ναι αυτά που γράφετε, θα σταματήσουμε να σας διαβάζουμε αν δεν διώξετε τον τάδε» κλπ. Διαβάζει 100 σχόλια ο ουδέτερος και μονολογεί «πω πω λαός»! Φυσικά δε γνωρίζει, πως 100 είναι όλοι κι όλοι, ή μάλλον 50 με διπλά προφίλ για να δείχνουν πολλοί..

Μια και η επικοινωνιακή καταιγίδα κορυφώνεται πριν τα παιγνίδια με τον ΠΑΟΚ, καταφέρνοντας να πείσουν κάποιους πως το παιγνίδι αυτό είναι το «el clasico» της Θεσσαλονίκης, ας κάνουμε γνωστά κάποια γεγονότα που αφορούν την ιστορική διαδρομή τους και στο τέλος θα φανεί αν και κατά πόσο είναι «el clasico», «el plastico» ή και «el astico».

Ορισμένα από αυτά τα έχω ήδη αναφέρει, σήμερα θα επικεντρωθώ σε πιο άγνωστα στο ευρύ κοινό, για να διαπιστωθεί η μοναδικότητα τους..

Το «el astico».που ανέφερα πριν δεν ήταν σχήμα λόγου, είναι ο μοναδικός λαός που έχει πραγματοποιήσει εκτός έδρας εκδρομή για αγώνα εντός Θεσσαλονίκης, καθώς μετακινήθηκε με αστικά λεωφορεία.

Είναι η μοναδική ομάδα που επαίρεται για την κατάκτηση τριών πρωταθλημάτων, σε εποχές που δεν υπήρχε εθνικό πρωτάθλημα!!! Αυτό καθιερώθηκε το 1959-60, όταν όλοι έπαιζαν με όλους, οι τελευταίοι υποβιβάζονταν, ο πρώτος έπαιρνε πρωτάθλημα κλπ, μέχρι τότε γίνονταν κάποια Πανελλήνια τουρνουά, με συμμετοχή πρωταθλητών των ΕΠΣ. Κι όχι όλων εννοείται, υπήρχαν ομάδες που δεν είχαν να πληρώσουν τα ναύλα για το πλοίο και το ΚΤΕΛ δεν έκανε συχνά δρομολόγια, από την περιοχή τους.

Το να δηλώνεις πρωταθλητής του 30 και του 40, είναι σα να ισχυρίζεσαι πως συμμετείχες στην εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου, οδηγώντας Καγιέν.

Διεκδίκησαν όλο κι όλο ένα πρωτάθλημα στο μπαράζ του Βόλου το 1980 και οι ίδιοι έβγαλαν την ομάδα τους πουλημένη. Στην προσπάθεια απενοχοποίησης του τρυπήματος, έκαναν σημαία ένα πανό, που εκτός από τρολ, είναι αμφίβολο ποιος το σήκωσε. Όπως και να ΄χει, είναι σα να πετάγεται από το πιάτο σου κροκόδειλος κι εσύ παραπονιέσαι στο σερβιτόρο για μια μύγα που πετάει στο παράθυρο.

Ο μοναδικός τίτλος τους είναι ένα κύπελλο του 70, όπου σύμφωνα με την προπαγάνδα τους η διαιτησία τους έσφαξε με εντολή του ΓΓΑ της χούντας. Το βράδυ του θριάμβου, ο Ασλανίδης διασκέδαζε μαζί τους πρώτο τραπέζι πίστα, ως επίτιμος καλεσμένος της διοίκησης των «κατατρεγμένων». Και δεν είναι τυχαίο πως μετά την 7ετία, δεν ξαναείδαν τίτλο.

Μια και πιάσαμε τα παλιά, κάθε χρόνο η ομάδα που απέκλεισε την Περούτζια, συναντιέται για να γιορτάσει το γεγονός, «έπος της Περούτζια», όπως το αποκαλούν. Αναλογικά, στην ομάδα του Παναθηναϊκού που πήγε Γουέμπλει θα έπρεπε να δοθεί ως αντάλλαγμα η Ακρόπολη και δώρο σε κάθε παίκτη ένα νησί των Κυκλάδων. Αν τους ρωτήσεις «ποια Περούτζια;» θα απαντήσουν με στόμφο «μεγαθήριο, εκεί έπαιζε ο Πάολο Ρόσι»!

Κι ο Τζόρτζεβιτς με τον Γιαννακόπουλο έπαιζαν κάποτε στον Πανηλειακό, ο Πανηλειακός όμως δεν έγινε ποτέ Ολυμπιακός.

Σε κάθε περίπτωση η γιορτή δείχνει την ανυπαρξία τους, σα να γιορτάζεις την επέτειο που πήγες με γυναίκα. Σημαίνει πως γνωρίζεις μέσα σου, ότι δεν πρόκειται να ξαναπάς, γι αυτό και το γιορτάζεις..

Το γήπεδο που αγωνίζονται μετονομάστηκε σε Κλεάνθης Βικελίδης, μεγάλος παίκτης του παρελθόντος, με πέρασμα και από τον ΠΑΟΚ.

Σα να ονόμαζε ο Ολυμπιακός το Καραΐσκάκη ως «Μάικ Γαλάκος» και ο Παναθηναϊκός το νέο του γήπεδο όπου το κάνει ως «Στάδιον Αντώνης Νικοπολίδης».

Το γήπεδο τους χτίστηκε με οικονομική ενίσχυση από το κράτος, το οποίο πλήρωσε στις αρχές του 90 για την τοποθέτηση προβολέων, αφού μέχρι τότε συγκαταλέγονταν στα επαρχιακά που δεν είχαν ηλεκτροφωτισμό και οι αγώνες το χειμώνα γίνονταν μεσημεριανές ώρες.

Μια και η κουβέντα για τον Χαρίλαο, είναι το μοναδικό γήπεδο του κόσμου που η μια κερκίδα του είναι στραβή. Δυο τα πιθανά σενάρια, ή άφησαν απλήρωτο τον εργολάβο και δεν είχαν να λεφτά για μπετά, ή την ώρα που ολοκληρωνόταν η κατασκευή έπαιζε ο ΠΑΟΚ και το άφησαν μισοτελειωμένο για να προλάβουν να μας δουν στην τηλεόραση.

Ο Χαρίλαος κατέχει ακόμα ένα άλλο ρεκόρ, είναι το μόνο γήπεδο με 9 θύρες, οι είσοδοι όμως είναι μόλις 6! Κι αυτό γιατί δεν υπάρχουν θύρες 4, 5 και 8, υπάρχουν όμως 7 και 9! Πάντα ήθελαν να δείχνουν ΄μεγαλύτεροι και περισσότεροι, απ όσο ήταν στην πραγματικότητα.

Ποδοσφαιριστής σύμβολο γι αυτούς, ο Γιώργος Κολτσίδας, άμα τη εμφανίσει του ρίγη συγκίνησης και περηφάνιας κυριεύουν κάθε κίτρινο κύτταρο, η θέα του και μόνο προκαλεί σεισμό ανάλογο με εκείνον που θα ξεσήκωνε η εμφάνιση του Κένι Νταλγκλίς στο Άνφιλντ και του Λάρυ Μπερντ στο Μπόστον Γκάρντεν. Κι αυτοί σε Γκάρντεν κυκλοφορούν θα μου πεις, το περιβάλλον είναι απολύτως οικείο.

Όλες μα όλες οι ομάδες, έχουν ως σύμβολα αθλητές αξίας, Δεληκάρης, Δομάζος, Χατζηπαναγής, Κούδας, Παπαιωάννου, Μαύρος, φαντάσου οι γαύροι να είχαν σύμβολο τον Ανατολάκη κι οι βάζελοι τον Καλιτζάκη. Που μεταξύ μας, σε σχέση με τον Κόλτσίδα, ήξεραν καντάρια μπάλα.

Είναι δημιούργημα των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, αν και ντρέπονται για τους ιδρυτές τους και το κρύβουν, αυτή είναι η αλήθεια. Το οξύμωρο είναι πως την περίοδο της κατοχής έπαιζαν φιλικά με τους Ναζί, ούτε αυτό θέλουν να βγαίνει προς τα έξω, δυστυχώς για εκείνους όμως, αναφέρεται σε βιβλίο που έχει γράψει για την ιστορία του συλλόγου, ένας από τους κορυφαίους δημοσιογράφους και υποστηρικτής της ομάδας τους, ο αείμνηστος Γ. Σερπετζής..

Σε μια περίοδο λοιπόν, που σε όλες τις ομάδες υπήρξαν ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα για την ελευθερία, αυτοί όχι μόνο ήταν κουραμπιέδες αλλά έδιναν φιλικά με τους κατακτητές. Κι έτσι παρέμειναν σε φόρμα, κερδίζοντας το τελευταίο τους Πανελλήνιο τουρνουά το 1946, λίγο μετά την απελευθέρωση.

Κάτι που αποδεικνύει πως είναι κάτι πολύ παραπάνω από σύλλογος, είναι δοσίλογος.

Αν και το Εβραίοι και φιλικά με Ναζί θεωρητικά δεν πάνε μαζί, δεν πρέπει να λησμονούμε πως ο Χίτλερ κατά το ήμισυ, όπως και οι περισσότεροι εκ των συνεργατών του, είχαν την ίδια καταγωγή. Οι Εβραίοι άλλωστε είχαν το χάρισμα να προσαρμόζονται σε κάθε περιβάλλον.

Μ΄αυτό το προσόν, διετέλεσαν παραρτήματα και των τριών του ΠΟΚ, πέρασαν από το κρεβάτι του Πατέρα την εποχή Κόντη, λίγο μετά του Βαγγέλα παίρνοντας τους δανεικούς ανά τριάδες και παλιότερα επί Ζαχουδάνη, έκαναν τον ίδιο με τη χάρτινη του Μάκη Ψωμιάδη. Τους λες και αλτρουιστές πάντως, δεν άφησαν κανέναν παραπονεμένο.

Αν η ζωή τους γινόταν τηλεοπτική ταινία, το ρόλο τους θα υποδυόταν η Βάνα Μπάρμπα.

Οι συναναστροφές με τους Ναζί τους απέφεραν σπάνια τεχνογνωσία σε τεχνικές «δοσίματος», ο παλιός προπονητής τους Ολλανδός Τάις Λίμπρεχτς, αποχώρησε απλήρωτος. Όντας μπον βιβέρ και δυνατός πότης, κυκλοφορούσε αρκετά στη λάγνα νυχτερινή Θεσσαλονίκη και σε μια από τις εξόδους του την έπεσε μια καλλονή, ήταν τόσο τυχαίο που ο φωτογράφος ήταν ήδη ακροβολισμένος για να αποθανατίσει τα τρυφερά ενσταντανέ, τα όποια ο περίφημος Ολλανδός δε θα ήθελε με τίποτα να φτάσουν στα χέρια της γυναίκας του.

Κάπως έτσι ξεφορτώθηκαν και το βαρύ συμβόλαιο του μπασκετμπολίστα Μάικ Τζόουνς, που την προηγούμενη χρονιά αγωνιζόταν στον ΠΑΟΚ και γνώριζαν όλοι την άστατη ζωή του. Ο ΠΑΟΚ δεν ανανέωσε τη συνεργασία, συνέχισε στους γείτονες, που αποφάσισαν να τον δώσουν στην ασφάλεια, επειδή δεν ήθελαν να τον πληρώσουν.

Οπαδικά ήταν ανέκαθεν επιπέδου Ατρομήτου, τον Γιάννη Σαουρίδη όμως που τους έδωσε υπόσταση, τον θεωρούν persona non grata. Από τότε που τον απέβαλαν, η ομάδα τους έμεινε δυο χρόνια στη Γ κι άλλα τόσα στη Β, ο Σαουρίδης όμως παρέμενε ο υπαίτιος για κάθε τι κακό, ακόμα κι αν ήταν πλήρως αποστασιοποιημένος. Δοκιμασμένη ο τακτική να κατασκευάζεις έναν εχθρό, για να κρύψεις την ανυπαρξία σου.

Προσκυνούν έναν πρόεδρο που έχει αφήσει χιλιάδες απλήρωτους εργαζόμενους, ηθικό αυτουργό σε αυτοκτονία απεγνωσμένης υπαλλήλου του κι έβγαζαν ανακοινώσεις κατά του Ιβάν Σαββίδη που έφερε τα ωραία του λεφτά σε χρεοκοπημένη χώρα και σε πόλη που άκουγες για επενδυτές και νόμιζες πως σου μιλούν Κινέζικα, κατηγορώντας τον για μισθούς πείνας!

Κατηγορούν τη μοναδική ΑΕ στην Ελλάδα που πλήρωσε κασέρι το πρωτογενές κεφάλαιο των χρεών, ενώ οι ίδιοι έχουν εξελιχθεί σε εξπέρ των πτωχεύσεων.

Όταν ίδρυσαν το κίνημα «δεν πληρωνω», Τσίπρας, Λαφαζάνης και Ζωή, φορούσαν σχολική ποδιά.

Από πάνω έβριζαν όσους ζητούσαν τα δεδουλευμένα τους, η ιστορία με τον Σαουρίδη που προανέφερα, δεν ήταν η εξαίρεση, είναι τρόπος ζωής για εκείνους.

Ο αείμνηστος Παναγιώτης Σπύρου, που διετέλεσε πρόεδρος της ομάδας τους, είχε δηλώσει σε συνέντευξή, «δίκαιο έχουν που μας λένε σκουλήκια»

Οπαδικά ήταν το απόλυτο τίποτα όπως προείπα, στις αρχές του 80 σε μεταξύ μας παιγνίδι στον Χαρίλαο, κάναμε κατάληψη στη θύρα 3, των φερόμενων ως φανατικών τους.

Σα να λέμε πως οι γαύροι είδαν αγώνα στη Λεωφόρο με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό από τη 13, αφού είχαν εξοστρακίσει -sic- τους σκληροπυρηνικούς των γηπεδούχων ή αντίστοιχα οι τελευταίοι από την 7.

Στο γήπεδό τους θα δεις πανιά από κάθε γωνιά του πλανήτη, Σούπερ 3 Λονδίνου, Πεκίνου, λίμνης Οντάριο, Μαδαγασκάρης, Ιμαλαίων, Τσιμπουτί, δάσους Φονταινεμπλώ, έχουν και πανιά από τις συνδέσμους Δυτικών συνοικιών, που όσοι γνωρίζουν τα στοιχειώδη από Θεσσαλονίκη, ξέρουν πως δεν ΠΑΟΚοκρατούνται απλώς, αλλά αποτελούν γκέτο.

Καιρό πριν, ένας σύνδεσμος που έχουν στον Εύοσμο που δεν ανοίγει ποτέ, έβγαλε ανακοίνωση πως «εδώ στον Εύοσμο κάνουμε κουμάντο μόνο εμείς».

Από τότε, έχει μετατραπεί σε κλουβί, θα ήταν η ιδανική τοποθεσία για να γυριστεί το νέο Αλκατράζ.

Μια και η κουβέντα για την παρουσία τους στο γήπεδο, το γέμισαν μια μόλις φορά το 2009-10 όταν ο ΠΑΟΚ πήγαινε για πρωτάθλημα, ο λόγος ύπαρξής τους άλλωστε είναι ο ΠΑΟΚ.

Στις μεταξύ μας συζητήσεις μάλιστα, επαίρονται ρωτώντας «από πότε έχετε να μας κερδίσετε;».

Με τη σφαγή του Σπάθα ως εξαίρεση, ακόμα κι αυτοί έχουν ξεχάσει πότε μας κέρδισαν τελευταία φορά στην έδρα τους, οπότε ο πραγματικός λόγος που καμαρώνουν, είναι πως κατορθώνουν να αποσπούν ισοπαλίες στο γήπεδό τους!

Καταλάβατε όλοι θαρρώ πως δεν είναι απλά «el clasico», το Ρεάλ-Μπαρτσελόνα μοιάζει ως αγώνας τοπικού μπροστά στο μεγαλείο του δικού μας!