Ζήλια και ανυπαρξία, γεννάνε μίσος και κακία

Στις αρχές της 10ετίας του 80, ένας αθλητής ποδηλασίας κάνοντας την προπόνηση του, πέρασε ανυποψίαστος έξω από τον Χαρίλαο. Ανυποψίαστος γιατί αν και αθλητής του ΠΑΟΚ δεν είχε σχέση με τα ποδοσφαιρικά αφενός, μιλάμε για εποχές που η κερκίδα τους θύμιζε λόμπι 5άστερου ξενοδοχείου αφετέρου και δεν υπήρχε οπαδική αντιπαλότητα, Για να συμβεί αυτό, χρειάζονται πάντα δυο, αυτοί δεν υπήρχαν τότε, κατασκευάστηκαν στην πορεία…

Ο ποδηλάτης λοιπόν έγινε αντιληπτός από θαμώνες καφενείου, που του επιτέθηκαν, τον χτύπησαν άνανδρα και βάναυσα, τον άφησαν φυτό και λίγο μετά, εξέπνευσε..

Η καφρίλα δεν έχει χρώμα βέβαια, είναι δεδομένο όμως πως αν το έργο είχε γυριστεί αντίστροφα, κάθε χρόνο στη γειτονιά θα έκαναν μνημόσυνα, με επικήδειους και κατάρες για τους βάρβαρους με τ΄ασπρόμαυρα.

Επειδή δεν έγινε έτσι όμως, ελάχιστοι θυμούνται το περιστατικό, οι περισσότεροι στοιχηματίζω πως το διαβάζουν για πρώτη φορά. Δράστες ήταν τρία αδέρφια, που μετά την πράξη τους έγιναν και σύνθημα από τους ομοϊδεάτες τους.

Τα ρεπορτάζ της εποχής, μέσα στις εκτενείς αναφορές, περιέγραφαν πως εκτός από τους φυσικούς αυτουργούς που ήταν νέα παιδιά, από το καφενείο είχαν βγει και ηλικιωμένοι, που παρότρυναν τους επιτιθέμενους φωνάζοντας «σκοτώστε τον».

Έχω πάει πολλές φορές Χαρίλαο, είναι το μόνο γήπεδο που έχω δει χούφταλα σε κατάσταση αμόκ να ωρύονται, κρατώντας απειλητικά στο ένα χέρι το μπαστούνι και στο άλλο τον καθετήρα.

Παππούληδες που νόμιζες πως είχαν πάρει αναβολή από το νεκροταφείο, αν τους έβλεπες να διασχίζουν το δρόμο θα έσπευδες να τους βοηθήσεις, αν έμπαιναν σε λεωφορείο θα τους παραχωρούσες ευγενικά τη θέση.

Κι όμως όταν παίζουν με τον ΠΑΟΚ ξεχνάνε αρθριτικά, βηματοδότες, ισιώνουν από το Πάρκινσον και ουρλιάζουν, ψάχνοντας στο καπάκι τη μασέλα τους κάτω από τα καθίσματα.

Συμβαίνει παντού στον κόσμο μια ομάδα να έχει άχτι με μια άλλη, πάντα όμως υπάρχει τουλάχιστον μια ιστορική αφορμή. Εμείς ας πούμε εγκαινιάσαμε πέρσι κόντρα με το χαρτί, το κλεμμένο πρωτάθλημα και το θέατρο δε θα ξεχαστούν ποτέ. Όπως έχουμε παραδοσιακά με τους γαύρους, με αφετηρία την απόπειρα να πάρουν τον Κούδα, οι επόμενες γενιές έζησαν Κασναφέρηδες, Παπαπέτρου, Ζωγράφους και Μπριάκους, μας πήραν επίσης ότι καλό είχαμε, Κωστίκο, Γούναρη, Ορφανό. Αν θεωρείτε ασήμαντες τις αφορμές, θυμίζω πως για τους Ολυμπιακούς, η απώλεια Αποστολάκη, Σαργκάνη, Βαμβακούλα, του συγχωρεμένου Κυράστα κλπ, αποτέλεσαν αφορμή πολέμου. Αυτοί μάλιστα έφυγαν ως ελεύθεροι, κανονικά και με το νόμο δηλαδή, ο Κωστίκος είναι ο μοναδικός αθλητής στην παγκόσμια ιστορία, που έσπασε συμβόλαιο επειδή ο τότε πρόεδρος του ΠΑΟΚ, του είχε μειώσει την προσωπικότητα!!! Έτσι είχε αποφανθεί τότε, ο αθλητικός δικαστής.

Τέλος πάντων δεν ψάχνουμε το δίκαιο και το άδικο αλλά τις αιτίες ή τις αφορμές, που υπάρχουν πάντα ως σπίθα για ν΄ανάψει μια φωτιά, που ίσως έκαιγε κι αιώνια.

Αυτούς δεν τους κλέψαμε ποτέ κάτι δικό τους, ούτε το προσπαθήσαμε, ούτε τους σφάξαμε, απλά κατασκεύαζαν σφαγές με το νου τους, για να έχουν κάπου να πιαστούν. Πρόσφατα, τα έγραψα πιο αναλυτικά και με συγκεκριμένες αναφορές.. Η αυτοκτονία του μπατίρη-μπακάλη, που ντύθηκε Άη Βασίλης.

Στην προσπάθεια τους να βρουν άλλοθι, επικαλούνται ένα παλιό Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ στο μπάσκετ, όπου δήθεν χάσαμε επίτηδες για να βγουν τρίτοι στο πρωτάθλημα. Μιλάμε για σεζόν που αυτοί έχασαν μέσα-έξω από το γαύρο και κλασικά τους φταίγαμε εμείς. Στην απέλπιδα προσπάθειά τους, έφτιαξαν κι ένα σενάριο ότι δήθεν ο Μπάνε ρωτούσε τον Ίβκοβιτς αν πρέπει να βάλει ελεύθερες βολές, μιλάμε πως αν ο Γκέμπελς έβλεπε τις πρακτικές τους, θα είχε ασχοληθεί με την κηπουρική.

Συνέβη σε εποχές που το μπάσκετ μεσουρανούσε, οι αγώνες καλύπτονταν από δεκάδες κάμερες, δεν έδειξαν ποτέ το επίμαχο πλάνο, που υποτίθεται πως είχε δείξει στην τηλεόραση. Το δίδασκαν όμως στις στοές της γειτονιάς τους κι εξέθρεψαν έτσι γενιές, με παρόμοια ψεύδη. Μια και το πιάσαμε, όποιος δείξει εικόνα από την επίμαχη «ερώτηση» δεσμεύομαι πως το βίντεο θα είναι φάτσα κάρτα στο to10 το επόμενο εξάμηνο.

Tα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά, θέμα ο Τσοχατζόπουλος επειδή αγόρασε 200 διαρκείας να τα χαρίσει σε ψηφοφόρους, του προεκλογικά. Αν ένας βουλευτής Πειραιά έκανε το ίδιο, θα γινόταν ζήτημα άραγε; Τους πείραξε όμως επειδή ήταν του ΠΑΟΚ, για τον ίδιο λόγο που ο Πειραιώτης βουλευτής θα αγόραζε του Ολυμπιακού και όχι του Εθνικού. αλλιώς θα τα έκανε κορνίζα.

Τα 2.3 εκ που τσέπωσαν από τα κρατικά ταμεία πάντως, ήταν μια χαρά, δεν τους πείραξαν καθόλου, για τα 40 χιλάρικα του Άκη που ήταν καλός όταν Ελληνοποίησε τον Ρωσοσκοπιανό Μισούνοφ, τους έπιασαν κρίσεις ευθιξίας.

Για να μη μακρηγορώ, όλες οι αιτιάσεις και τα άλλοθι που κατά καιρούς επικαλούνται είναι τέτοιου τύπου, είτε ψεύτικα, είτε κατασκευασμένα, είτε ασήμαντα που τα φουσκώνει η προπαγάνδα τους, το μόνο γήπεδο που είναι πρωταγωνιστές και δε χάνουν από κανέναν..

Ο πραγματικός λόγος δεν είναι διαφορετικός από τη γενεσιουργό αιτία κάθε κακίας, εμπάθειας και κόμπλεξ που υπάρχει τριγύρω:

ΤΗ ΖΗΛΙΑ! 

Κληρονομιά από τους παππούδες τους που δε μπόρεσαν ποτέ να χωνέψουν πως κάτι ξυπόλητοι πρόσφυγες που εκλιπαρούσαν για ένα κομμάτι ψωμί πάτησαν στα πόδια τους,καταφέρνοντας με τον ιδρώτα όχι μόνο να καταξιωθούν και να μεγαλουργήσουν, αλλά να δημιουργήσουν ένα σύλλογο που έβαλε τους δικούς τους στο περιθώριο.

Σα να πει κάποιος του Χαραλαμπόπουλου που πριν ένα χρόνο ξεκίνησε το to10, πως «απαγορεύεται να το εκτοξεύσεις, πρέπει υποχρεωτικά να το κρατήσεις στη σκιά των υπόλοιπων αθλητικών ιστοσελίδων που βρήκες, επειδή ήταν εδώ πριν από σένα».

Θα μπορούσαν να το ξεπεράσουν αν στην πορεία του χρόνου κατάφερναν να κάνουν κάτι αξιόλογο, παρέμειναν ωστόσο φτωχοί συγγενείς, με καθοδικές πορείες που τους οδήγησαν σε Β και Γ εθνικές.

Τρελαίνονται που βλέπουν τον ΠΑΟΚ με μεγαλομέτοχο τον Σαββίδη και τους ίδιους με τον μπατίρη μπακάλη με τους απλήρωτους εργαζόμενους, που αρκεί ένα πέρασμα του έξω από δικαστήρια ή τράπεζες, για να αρχίσουν να χτυπάνε οι συναγερμοί.

Έτσι πάνε αυτά όμως, οι ισχυροί επενδύουν τα μεγάλα μαγαζιά και οι απένταροι ψάχνουν τα υπόγεια. Με λίγο αντιΠΑΟΚ παπά μάλιστα, γίνονται βασιλιάδες.

Δεν υπάρχει ανακοίνωση του συνδέσμου τους χωρίς αναφορά στο Σαββίδη, ακόμα και στη Γ όταν έπαιζαν, ο Ιβάν ήταν ο πόνος τους.

Πάθαιναν κρίσεις επιληψίας όταν στη διάρκεια της επαρχιακής τουρνέ τους, ο ΠΑΟΚ σήκωνε δυο κύπελλα, όταν το καλοκαίρι όλος ο κόσμος μιλούσε για την πορεία μας στα προκριματικά κι εκείνοι αντιμετωπίζονταν ως νεοφώτιστοι.

Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος και δε μπορούν να το χωνέψουν, πως ο ΠΑΟΚ δεν τους ξεπέρασε απλώς αλλά δεν τους βλέπει κι αντί να επικεντρωθούν σε κάτι δημιουργικό για τους ίδιους, περιορίζονται σε ύβρεις, προπαγάνδα και κόμπλεξ, που οδηγεί μαθηματικά στον πλήρη αφανισμό. Όταν δεν ασχολείσαι καθόλου με το σπίτι σου και το βλέμμα σου είναι αποκλειστικά στραμμένο στον άλλον, θα μπουν κλέφτες και δε θα πάρεις χαμπάρι. Θα χαλάσει ο σωλήνας του νερού κι αντί να καλέσεις έγκαιρα υδραυλικό, θα το καταλάβεις λίγο πριν τον πνιγμό, όταν το σπίτι σου θα έχει γίνει πισίνα..

Έτσι την πάτησαν τόσα χρόνια και από μια αξιόλογη ομάδα του 80 κατάντησαν αντίπαλοι της Θύελλας Φιλώτα, το μυαλό τους ήταν στον ΠΑΟΚ και όχι τι στο τι κάνουν οι ίδιοι.

Όλοι αυτοί που κυνήγησαν κατά καιρούς, ο Σκόρδας, ο Σαουρίδης ήταν κάποτε εθνικοί ήρωες της γειτονιάς τους, γιατί απλά τους χάριζαν την παραίσθηση της αντΙΠΑΟΚ ρητορικής, με συνέπεια την πλήρη αποχαύνωση.

Τα αισθήματα είναι αμοιβαία βέβαια, όταν έχεις κάποιον που στηρίζει την ύπαρξή του στο πως θα σε συκοφαντήσει, είναι δύσκολο να μείνεις αδιάφορος.

Γήπεδο είναι η Τούμπα, όχι Μοναστήρι για να αγαπάμε όσους όχι απλά μας λασπώνουν, αλλά αποτελεί για εκείνους χόμπι, τρόπος ζωής, πως το λένε.

Την ίδια αντιπάθεια τρέφουμε κι εμείς για εκείνους, μόνο που το κάνουμε στον ελεύθερο χρόνο μας,  όποτε μας δίνουν την αφορμή, ή όποτε ψάχνουμε λόγο να κάνουμε χαβαλέ -το ρεπερτόριο τους είναι ατελείωτο άλλωστε- δεν ζούμε και αναπνέουμε με εκείνους στο επίκεντρο.

Γι αυτούς ο ΠΑΟΚ είναι ότι ο πρωινός καφές και το τσιγάρο, μόλις ανοίξουν τα μάτια τους το πρωί, διαβάζουν ρεπορτάζ ΠΑΟΚ και μετά λένε καλημέρα.

Ακόμα και αυτή η αμφίδρομη σχέση πάντως, αναδεικνύει στην ουσία τη πραγματική διαφορά μεγέθους.

Την Κυριακή θα γεμίσουν το γήπεδο τους για να μας κόψουν το πρωτάθλημα όπως φαντασιώνονται, από την πλευρά μας ζούμε για να τους ξαναδούμε σε κάποια εθνική, όπως λέει και το σύνθημα «μ΄ ένα όνειρο θα ζω κι όσο ζω θα προσπαθώ, να σε δω ξανά εκεί, στη Β εθνική».

Αμφότεροι ζούμε για κάτι λοιπόν, το ζητούμενο όμως είναι το περιεχόμενο αυτού του κάτι. Κανένας δε θα μπορούσε να ζει για το ανάποδο, το να γεμίζαμε δηλαδή εμείς την Τούμπα, για να τους κόψουμε το πρωτάθλημα, ή να μας τραγουδούσαν αυτοί για Β εθνική, δε θα το έγραφε ούτε ο Τοτός στα απομνημονεύματά του..