Ούτε θέλουν, ούτε μπορούν

Δεν ήταν ποτέ η εθνική ομάδα του Γκαγκάτση. Οι παλιότεροι μάλιστα μπορούν να επιβεβαιώσουν την περίφημη ιστορία πριν το ιστορικό ματς στη Σαραγόσα, όταν η Ελλάδα νίκησε εκτός έδρας την Ισπανία με το γκολ του Γιαννακόπουλου τον Ιούνη του 2003.

Ο Ρεχάγκελ είχε πάει εκεί για το… αντίο. Ήταν αποφασισμένο. Με ήττα τη θέση του θα έπαιρνε ο αείμνηστος Κυράστας. Το γκολ του «Stelios» ήρθε και άλλαξε το σενάριο. Ένα χρόνο μετά πήραμε το Euro και φυσικά κάποιοι θα έχουν να το λένε σε ολόκληρη τη ζωή τους, ότι υπό τη δική τους «καθοδήγηση» προέκυψε αυτό το απίθανο κατόρθωμα. Γιατί απλά ήταν πιο τυχεροί από όλους.

Φυσικά στην πορεία δεν έγινε η εθνική ομάδα ούτε του Πιλάβιου, ούτε του Σαρρή ούτε και του Γκιρτζίκη. Επειδή όμως ο Ρεχάγκελ και οι ποδοσφαιριστές του πέτυχαν το ακατόρθωτο, κέρδισαν και το δικαίωμα να έχουν την ησυχία τους. Να είναι οι «προφέσορες» της Ομοσπονδίας μακριά. Να ακούν και όχι… να μιλάνε.

Ακόμη και όταν ήρθε η ώρα αλλαγής προπονητή, οι διεθνείς ήταν που πέρασαν το «δαχτυλίδι» στον Φερνάντο Σάντος. Τα παιδιά που είχαν ήδη συνεργαστεί μαζί του, και ήξεραν ακριβώς ότι θα μπορούσε να συνεχίσει στο ίδιο μονοπάτι. Για αυτό και όλα κύλησαν μια χαρά για πολλά χρόνια. Γιατί προέκυψε μια ευλογημένη γενιά, που δεν μένει πια εδώ. Έφυγε μαζί με τον Σάντος, που εκείνο το καλοκαίρι είχε κλείσει στον ΠΑΟΚ πριν για κάποιο ανεξήγητο λόγο ο Δικέφαλος αποφασίσει να επαναφέρει στον πάγκο του τον Άγγελο Αναστασιάδη. Τον ίδιο Άγγελο, στα 65 του πια, που κάποιοι τον εμφανίζουν ως τον επικρατέστερο για την επόμενη ημέρα του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος!

Εκείνος ο κύκλος λοιπόν για την εθνική έκλεισε οριστικά, και όπως φαίνεται είναι απίθανο να προκύψει ένας αντίστοιχος έστω και αν ακόμη υπάρχουν παιδιά όπως ο Τοροσίδης και ο Παπασταθόπουλος που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να επαναφέρουν τις «αρχές» της προηγούμενης εποχής. Δεν τους ακούει κανείς.

Εδώ και μια τετραετία η εθνική δεν έχει επιτυχίες στο «γήπεδο» άρα η φωνή των ποδοσφαιριστών δεν περνά τον αγωνιστικό χώρο. Επιπλέον στην ομοσπονδία είναι άνθρωποι που πέρα από την άγνοια τους γενικά για το αντικείμενο, είναι αποφασισμένοι στον βωμό της πολιτικής τους να μην λογαριάσουν κανέναν.

Λέτε να ρώτησαν κάποιον από τους ποδοσφαιριστές για να πάρουν την εθνική από το Καραϊσκάκη;

Στοίχισε πάρα πολύ αυτή η ιστορία στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, και ας μην μιλήσει ποτέ κανείς για αυτό δημόσια. Όχι γιατί έφυγε η ομάδα από το πιο σύγχρονο γήπεδο της Ελλάδας, αλλά γιατί οι διεθνείς είχαν φροντίσει να στείλουν το μήνυμα τους το οποίο πετάχτηκε στα σκουπίδια. Είχαν άλλοι προτεραιότητα. Εκείνοι που «διψούσαν» να στείλουν μήνυμα Εξυγίανσης. Εκείνοι που ήθελαν με τον τρόπο τους να στείλουν ένα μήνυμα στον Ολυμπιακό, ο οποίος παραχωρούσε το γήπεδο δωρεάν στην εθνική ομάδα.

Δεν είναι δίκαιο φυσικά να ψάξει κανείς ευθύνες στον Γραμμένο και την κουστωδία των 100 υπαλλήλων της Ομοσπονδίας. Δεν έχει καν πλάκα να αναλογιστεί κανείς ότι στην ΕΠΟ ο Περέιρα, ο Κουκουλάκης και ο Τριτσώνης έχουν στη σούμα κάτι λιγότερο από 50.000 ευρώ μισθό μηνιαίως, κοντράροντας στα ίσα (και ουσιαστικά ξεπερνώντας) το συμβόλαιο του Ομοσπονδιακού προπονητή.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτή την εποχή η ομάδα χρειάζεται στα αλήθεια βοήθεια. Χρειάζεται όντως ανθρώπους που θα σταθούν στο πλάι του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος και που θα επιχειρήσουν τεχνοκρατικά να την βοηθήσουν να σηκώσουν κεφάλι. Και αυτοί οι άνθρωποι δεν υπάρχουν. Εκείνοι που θα σχηματίσουν τεχνικές επιτροπές που θα δημιουργήσουν μια δομή γύρω από το εθνικό ποδόσφαιρο, εκείνοι που θα είναι σε θέση να παρουσιάσουν ένα πραγματικό σχέδιο συνολικής λειτουργίας των εθνικών ομάδων.

Ένα σχέδιο που δεν είχαμε ποτέ αλλά που τώρα είναι αναγκαίο ακριβώς γιατί καλομάθαμε στην 2003-2014 εποχή και πλέον μας κακοφαίνεται αυτό που συμβαίνει.

Και να φύγει ο Σκίμπε, που όπως φαίνεται θα φύγει, θα έρθει κάποιος στην τύχη. Ίσως ο Άγγελος Αναστασιάδης. Ίσως άλλος που θα προτείνει κάποιος ατζέντης που με τη σειρά του θα είναι φίλος της Ομοσπονδίας. Σίγουρα πάντως δεν θα έρθει κάποιος που θα αποτελεί μέρος μιας ιδέας που θα ψάχνει την υλοποίηση της.

Εδώ η ΕΠΟ είναι για να μιλάει με την Κυβέρνηση και να αποδεικνύει πως δεν θέλει επ ουδενί το «αυτοδιοίκητο» που θα τη μπλέξει σε μεγαλύτερους μπελάδες. Είναι για να ασχολείται με τους διαιτητές και τους ορισμούς της Κυριακής υπερασπιζόμενη την αποστολή της. Είναι για να κάνει τους όποιους «χειρισμούς» απαιτούνται σε μια περίοδο –όχι και τόσο σκληρής- επιτήρησης από την UEFA που με τη σειρά της μια χαρά τα λέει με τον Υφυπουργό Αθλητισμού. Είναι για να συναντιέται με τον Λάκοβιτς και να του παρουσιάζει (όπως έλεγε ο ίδιος) μια πραγματικότητα «επιλεκτική» και όχι κανονική.

Με το ποδόσφαιρο δεν ασχολούνται. Δεν θέλουν και δεν μπορούν.

Πως λοιπόν να βοηθήσουν την εθνική ομάδα, που δεν λέει να σηκώσει κεφάλι;