Ποια επιείκεια, σε κατά συρροή και τυφλές ενέδρες θανάτου;

Ένα από τα θέματα που απασχόλησαν την κοινή γνώμη τις προηγούμενες ημέρες, ήταν η σύλληψη των υπόπτων για τη δολοφονία του Νάσου Κωνσταντίνου. Για όσους δε θυμούνται, ο Νάσος ήταν Κύπριος, οπαδός του ΠΑΟΚ, που επιστρέφοντας από την Τούμπα, δέχτηκε επίθεση από οπαδούς του Ηρακλή ή όπως αλλιώς λέγεται η ομάδα που αγωνιζόταν κάποτε ο τεράστιος Χατζηπαναγής, για όσους γνωρίζουν μόνο την τσιμεντοβιομηχανία. Χτυπήθηκε άσχημα και στην προσπάθειά του να γλιτώσει από τον ξυλοδαρμό, τραυματίστηκε σοβαρά από διερχόμενο όχημα. Λίγες μέρες μετά εξέπνευσε.

Το κείμενο που θα διαβάσετε δεν αφορά προσωπικά τους συλληφθέντες που ακόμα δεν έχουν δικαστεί, απλά το γεγονός δίνει αφορμή για κάποιες σκέψεις, που αφορούν την καθεαυτή πράξη.

Μη ρωτάτε πως ξέρουμε την οπαδική ταυτότητα αυτών που έστησαν την ενέδρα, ορισμένα πράγματα είναι γνωστά και προφανή, ειδικά όταν επαναλαμβάνονται με αμείωτη ένταση.

Για να κατευθυνθείς από το γήπεδο του ΠΑΟΚ στα δυτικά ή στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, περνάς υποχρεωτικά από τη γειτονιά που εδρεύει η ομάδα που φέρει το όνομα τσιμεντοβιομηχανίας. Εκεί κοντά βρίσκονται και τα πανεπιστήμια, που εντός της αχανούς έκτασης τους προσφέρουν άσυλο, οπότε μετατρέπονται εύκολα σε ορμητήριο.

Είναι κάτι που συνέβαινε επί σειρά ετών, κάτι σαν κοινό μυστικό, κρύβονταν στους χώρους τις ώρες που έπαιζε ο ΠΑΟΚ, περιμένοντας καρτερικά τα υποψήφια θύματα. Έχουν βρει μπόλικα, από περιπτώσεις σαν τον Νάσο που ήταν περισσότερο τυχεροί μέσα στην ατυχία τους, παιδιά 14-15 χρονών, μέχρι πατεράδες που είχαν στο αυτοκίνητο το παιδί τους, ντυμένο με στολή ΠΑΟΚ.

Έχοντας δηλώσει εξ΄αρχής την οπαδική μου ιδιότητα, την οποία δε σκοπεύω να αποτινάξω από πάνω μου, προσπαθώ να κρίνω κάθε τι σχετικό ή παρεμφερές έστω, υπ΄ αυτό το πρίσμα.

Η συντριπτική πλειοψηφία όσων ταυτιστήκαμε με μια ομάδα και περάσαμε από κάποια θύρα, έχουμε ξεφύγει αρκετές φορές, κάνοντας πράγματα που δεν τα λες και σωστά, ίσως να έχουμε μετανοιώσει άμεσα, είτε στην πορεία της ζωής μας.

Πετάξαμε αντικείμενα που ίσως προκάλεσαν τραυματισμό, ορμήσαμε σε ανθρώπους επειδή έκαναν το έγκλημα να υποστηρίζουν άλλη ομάδα, ίσως έχουμε σπάσει και σίγουρα βρίσαμε χυδαία..

Εννοείται πως δεν είναι απαραίτητο να είσαι οπαδός ομάδας για να κάνεις κάτι από αυτά, τα ίδια και χειρότερα θα έκανες ως ψηφοφόρος της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, είτε δηλώνοντας υποστηρικτής της πατρίδας ή του διεθνισμού.

Οι παραπάνω πράξεις μπορεί να είχαν κόστος που ως θύτες δεν τα αντιλαμβανόμασταν, η ρίψη μιας πέτρας, ενός καθίσματος, ίσως και να κόστιζε μια ανθρώπινη ζωή.

Είναι εντελώς διαφορετικό όμως να συμβαίνει ασυνείδητα, πάνω στα νεύρα και χωρίς επίγνωση των συνεπειών, από το να το οργανώνεις κάτι εν πλήρη συνειδήσει και τα εν δυνάμει θύματα, να είναι εντελώς ανυποψίαστα..

Ο οπαδισμός είναι σπορ που μπορεί να είναι επικίνδυνο ώρες ώρες, διέπεται πάντως από κάποιους άγραφους κανόνες, όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργα στα αυτιά των υπολοίπων «καθωσπρέπει». Στο dna του επίσης, κουβαλά πάντα μια αθωότητα, χαμένη κάπου στο παρελθόν του καθενός..

Οι περισσότεροι από εκείνους που βγάζουν τα λαρύγγια τους στα γήπεδα και ενίοτε παίζουν πετροπόλεμο, είναι παιδιά που γεννήθηκαν-μεγάλωσαν σε μεγαλουπόλεις και πιεσμένα από το κοινωνικό άγχος που τα μεταβάλει σε ρομπότ, στερήθηκαν την αυτονόητη διασκέδαση που άρμοζε στην ηλικία τους.

Δε γύριζαν σπίτι τους με ματωμένα γόνατα κι εξουθενωμένα από το παιγνίδι με τους φίλους τους, αλλά με το κεφάλι καζάνι, από τα λογής-λογής «πρέπει» που τους επέβαλε το περιβάλλον τους.

Δεν έπαιζαν κλέφτες κι αστυνόμους όπως οι παλιότερες γενιές έχοντας περισσότερο ελεύθερο χρόνο και χώρο, επειδή η αλάνα έγινε πάρκινγκ και το απόγευμα είχαν φροντιστήριο.

Δεν προλάβαιναν να παίξουν κυνηγητό ή κρυφτό, επειδή μετά έπρεπε να μάθουν 2-3 ξένες γλώσσες, ίσως και κάποιο μουσικό όργανο, για να καμαρώνουν οι γονείς στους στο δικό τους περίγυρο, πως το παιδί τους είναι το καλύτερο.

Αυτή η καταπίεση και η στέρηση μοιραία αποθηκεύτηκαν μέσα τους και μεγαλώνοντας, έβγαλαν το παιδικό απωθημένο, παίζοντας παραλλαγμένο το «οπαδοί και αστυνόμοι» ή κυνηγητό και κρυφτό με άλλους που έχουν παρόμοια βιώματα, αρέσκονται απλά σε διαφορετικό χρώμα.

Δε δικαιολογώ κάτι, απλά αιτιολογώ και σίγουρα δε συντρέχουν μόνο οι λόγοι που προανέφερα. Διάλυση του κοινωνικού ιστού, σάπια πρότυπα, κοινωνίες χωρίς ιδανικά, είναι αυτονόητο πως θα εκθρέψουν παρόμοια φαινόμενα.

Ακόμα κι αυτά όμως, διέπονταν από κάποιους κώδικες, όπως προανέφερα.

Δεν είναι όλα ρόδινα, συμβαίνει πολλές φορές να ορμάνε περισσότεροι σε έναν κι αυτό όμως εντάσσεται στο ίδιο πλαίσιο.

Αν πχ 20 γαύροι πετύχουν 12 βάζελους στο δρόμο, τι θα πουν «μισό λεπτό μάγκες, να αποφασίσουμε ποιους 8 θα διώξουμε, για να υπάρχει αριθμητική ισορροπία:»

Το να είσαι συνδεσμίτης, να συμμετέχεις στα οπαδικά κοινά και να πηγαίνεις εκτός έδρας ταξίδι για να παρακολουθήσεις την ομάδα σου, σημαίνει πως αποδέχεσαι τους κινδύνους που υπάρχουν, όπως ο στρατιώτης που πηγαίνει στον πόλεμο και γνωρίζει εκ των προτέρων πως ίσως δεν ξαναδεί τους δικούς του.

Το σκηνικό με το συγχωρεμένο τον Φιλόπουλο, μπορείς να το βαφτίσεις με ένα σωρό κοσμητικά επίθετα, να το τιτλοφορήσεις ως τον απόλυτο ξεπεσμό της κοινωνίας, που περιγράφει ταυτόχρονα και τον εσωτερικό κόσμο των πρωταγωνιστών. Το να κλειστεί ραντεβού θανάτου πάντως για να μετρήσουμε αυτό που εκλαμβάνουμε ως μαγκιά, είναι πολύ πιο αντρίκιο από αυτό με τον Νάσο, που συνέβαινε κατά συρροή κι επρόκειτο για ενέδρα, με υποψήφια θύματα ανθρώπους εντελώς απαίδευτους και άσχετους με την αγριότητα και τους κινδύνους που ελλοχεύουν.

Το να στήσεις καρτέρι χτυπώντας αλύπητα έναν μαθητή γυμνασίου επειδή φορούσε κασκόλ ομάδας, ή σπάζοντας ένα αυτοκίνητο και χτυπώντας τον πατέρα που επέστρεφε από το γήπεδο για να αρπάξεις τη φανέλα από το 7χρονο παιδί του,  μαρτυρά πλήρη έλλειψη ανθρώπινης συνείδησης.

Σε παρόμοιες προσεγγίσεις είναι υποκριτικό να φοράς οπαδικά γυαλιά, λίγο πολύ σε όλους τους γηπεδικούς στρατούς υπάρχουν ακραία στοιχεία, τούτο δω όμως μηδενίζει κάθε προοπτική επιείκειας.

Και στον μεγαλύτερο εγκληματία του κόσμου ίσως εντοπίσεις κάποια αχνά υπολείμματα ανθρωπιάς στην ψυχή του, σε αυτήν την περίπτωση, πείτε μου πού υπάρχουν.

Χωρίς την παραμικρή πρόθεση να δικάσω τους υπόπτους, ακόμα κι αν υποθέσουμε πως οι πραγματικοί φονιάδες κυκλοφορούν ελεύθεροι, ο βασικός κανόνας είναι πως δεν υπάρχει μόνο ένα θύμα.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Μάνα γέννησε και τους θύτες και η φυλακή συνιστά αργό θάνατο, στην περίπτωση του Νάσου όμως είναι αδύνατον να εντοπίσεις ελαφρυντικό σε κατά συρροή και τυφλά χτυπήματα τέτοιου τύπου, όσο κι αν στύψεις το μυαλό σου…