Τόσο περίπλοκο αλλά και τόσο απλό: Ο Άρης αδικεί εαυτόν

Ο Άρης είναι μια νέα ομάδα και όλα στα πρώτα του παιχνίδια είναι περίπλοκα στην ανάλυση τους.

Είναι ένα γκρουπ που παράγει ποδόσφαιρο. Θα ‘θελα να δω –αν υπήρχε η δυνατότητα- τον καθαρό χρόνο κατοχής μπάλας όλων των ομάδων στη Λίγκα. Αν δεν είναι πρώτος, θα ναι το λιγότερο δεύτερος.

Αλλά αντίστοιχα πρέπει να έχει τη χειρότερη αναλογία, χρόνου κατοχής, προς δημιουργία τελικών προσπαθειών.

Είναι ένα ρόστερ με 18 νέους παίκτες, αλλά δέχτηκε μόλις το δεύτερο τέρμα του σε 6 αγώνες. Το δέχτηκε με τον πιο «κουτό» τρόπο, από μια απώλεια μαρκαρισμάτων σ’ ένα κόρνερ, όχι πρώτο δοκάρι για να αιφνιδιάσει ο σκόρερ, αλλά σχεδόν δεύτερο, μ’ έναν ψηλό στόπερ να μένει απέναντι από τον πιο βραχύσωμο των 22 παικτών.

Ομολογώ ότι δεν είμαι σε θέση να εξηγήσω την παγιωμένη εικόνα των άσχημων πρώτων ημιχρόνων σχεδόν σε όλα τα ματς ως σήμερα. Και δεν πείστηκα ότι ο λόγος που ο Άρης έγινε το απόλυτο αφεντικό στο δεύτερο μέρος είναι η αλλαγή σχηματισμού, γιατί συνέβη και τις άλλες φορές.

Για μένα η είσοδος του Σόουζα είναι μια έμμεση παραδοχή ότι Δεληζήσης και Μάβραϊ δεν ήταν το «σωστό» δίδυμο στόπερ, υπό το φόβο αργών επιστροφών σε μια χαμένη μπάλα, στον χρόνο που οι κιτρινόμαυροι θα επιτίθεντο με περισσότερους των έξι παικτών.

Η αντικατάσταση του Τζανακάκη, έφερε στο ματς τον πιο δημιουργικό Κωνσταντινίδη, αλλά εν τέλει άφησε στη φαρέτρα μόλις μια κίνηση για να βελτιωθεί κάτι στον άξονα.

Επελέγη ο Μαρτίνες. Νομίζω ότι ένας από Ναζλίδη, Ντιγκινί ή Κολάσο, θα άφηνε περισσότερες πιθανότητες να έρθει κάτι από τον άξονα, από τον οποίο ο Άρης δεν απείλησε ποτέ με ολοκληρωμένη επίθεση.

Και ήταν μάλλον πολυτέλεια μια αλλαγή μπακ χαφ (κι ας μην ήταν, όντως, καλός σήμερα ο Τζανακάκης) σε ματς με σκορ σε βάρος των κιτρινόμαυρων, όσο σωστή κι αν αποδείχθηκε η θεωρία για το καλύτερο χτίσιμο επιθέσεων με ισορροπημένες προσπάθειες από τους δυο ακραίους μεσοαμυντικούς.

Την ίδια στιγμή, όμως, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι ο Άρης του δευτέρου μέρους… πήρε στο δωμάτιο τον Πανιώνιο. Ότι αν, έστω και στο πρώτο των καθυστερήσεων, ο Ματέο κάνει το 1-1, πιθανότατα θα μέναμε στην αλλαγή της εικόνας και του αποτελέσματος, στην αντίδραση και την ανατροπή του σκηνικού.

Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι και οι δυο ήττες της σεζόν δεν είναι η αποτύπωση των ισορροπιών στο γήπεδο. Ούτε στη Νέα Σμύρνη σήμερα, ούτε και στα Γιάννενα λίγες μέρες πριν. Θα μπορούσε κάλλιστα με δυο ισοπαλίες να είναι σήμερα στην καλύτερη δυνατή ψυχολογία. Κι αυτό το… κάλλιστα, είναι που «σκάει» τους φίλους του, γιατί όλοι βλέπουν ότι η χρονιά μοιάζει με ευκαιρία και η ομάδα «το έχει» αλλά αδικεί τον εαυτό της.

Ο Άρης πρέπει να συνεχίσει να δουλεύει, ξέρει τι πρέπει να βελτιώσει: Οφείλει να δείχνει μεγαλύτερη συγκέντρωση και αποφασιστικότητα στο ξεκίνημα των αγώνων.

Οφείλει να γίνει λίγο πιο aggressive στην προσέγγιση του, δεν είναι σωστό ισοζύγιο… από τη μια δυο κάρτες και από την άλλη δυο φάουλ, μέχρι να πάρει μπρος.

Οφείλει να γίνει πιο γρήγορος στην κυκλοφορία της μπάλας στο μισό του αντιπάλου για να ελευθερώσει τους εξτρέμ του που τρώνε πολύ ξύλο.

Οφείλει να φέρει έναν χαφ στο μεσοδιάστημα των δύο ζωνών του αντιπάλου του, για να κρατά περισσότερο στην περιοχή τον φορ του.

Και πρέπει οπωσδήποτε να βελτιώσει την ευστοχία του σε κλασικές ευκαιρίες, που, με τις ομάδες που τον παίζουν πολύ κλειστά, δεν είναι αμέτρητες.

Η ποιότητα των ποδοσφαιριστών της ομάδας είναι υψηλή και στις δέκα «εργάσιμες» της διακοπής, πρέπει εκτός από την καλή αμυντική συμπεριφορά, που είναι το πρώτο από τα δυο στατιστικά που ξεχωρίζουν (το δεύτερο είναι η κατοχή) να προστεθούν πράγματα στη μεσοεπιθετική χημεία, κυρίως –επιμένω- σε ότι αφορά το παιχνίδι από τον άξονα.

Προσωπικά δεν αισθάνομαι ότι ο Άρης απέχει ποιοτικά έναντι των τριών που θα αντιμετωπίσει διαδοχικά μετά τη διακοπή. Για συγκεκριμένες μονάδες, προφανώς, όλες οι ομάδες βλέπουν κάτι σε παίκτες των άλλων.

Σίγουρα υπολείπεται σε ομοιογένεια, αλλά, πια, μετά από δυο μήνες στο πρωτάθλημα, αυτό είναι το σετ των αγώνων στο οποίο μπορεί να πει κανείς ότι θα ορίσει και το φετινό στόχο.

Στ’ αλήθεια, λοιπόν, περίπλοκη η ανάλυση, όλων σχεδόν των αγώνων του Άρη μέχρι σήμερα. Το μόνο που δεν είναι περίπλοκο αλλά τουναντίον πολύ απλό, είναι το εξής: Η ανατροπή είναι φάουλ. Όταν συμβαίνει εντός περιοχής δε, είναι πέναλτι. Απλό, ε;