Είναι η υπερβατική λογική κι ο χαρακτήρας της ομάδας, ηλίθιε!

Το ποδόσφαιρο κι ο επαγγελματικός αθλητισμός γενικότερα, είναι κάτι πολύ περισσότερο, από το «η μπάλα μπήκε στα δίχτυα, ο Γιώργος Σαββίδης ανέβασε αυτό στο instagram, o κυρ Σάββας έκανε παράπονα για τον διαιτητή, ο Πρίγιοβιτς έβαλε γκολάρα κι ο Τουρέ ζυγίζει λιγότερο, επειδή κουρεύτηκε».

Σου παρέχει συνεχώς διδάγματα, ακονίζει το μυαλό, προσφέροντας απλόχερα μαθήματα ζωής.

Πριν το ματς με την Μπάτε, έγραφα πως η λογική λέει συντήρηση, ο χαρακτήρας όμως επίθεση. Ο ΠΑΟΚ προερχόταν από μια δύσκολη περίοδο με απανωτούς αγώνες και μάλιστα κρίσιμους, δύσκολο να βρεθεί σε ανάλογο αγωνιστικό κυκεώνα, μέχρι το φινάλε της σεζόν. Του έκατσε μάλιστα στο ξεκίνημα, λίγο πριν το επίσης ασυνήθιστο μεν αναγκαίο δε, καλοκαιρινό σπριντ. Είθισται οι ομάδες να ξεκινάνε χαλαρά και με την πάροδο του χρόνου να ανεβάζουν ρυθμούς.

Το ζήτημα είναι καθαρά οργανικό, ο καθένας από εμάς μετά το πρωινό ξύπνημα θέλει λίγο χρόνο μέχρι να συνέλθει, να ανοίξει τα μάτια του για τα καλά και να αρχίσει ο εγκέφαλος να λειτουργεί κανονικά. Δε γίνεται μόλις σηκωθείς από το κρεβάτι να τραγουδήσεις AC/DC, ούτε να κάνεις ασκήσεις εδάφους στο χαλί του σπιτιού, απαιτείται ένα διάστημα προσαρμογής.

Ο ΠΑΟΚ μπήκε κατευθείαν στα βαθιά κι εκεί που λες πως έτσι ή αλλιώς ήταν αναγκασμένος να χορέψει μπρέικ ντανς ταυτόχρονα με τον ήχο του ξυπνητηριού, στα καπάκια υποχρεώθηκε να βάλει φόρμες και να πάει για ημιμαραθώνιο, πριν καλά καλά πιει μια γουλιά καφέ.

Σύμφωνα με τη λογική, στην πρώτη ευκαιρία έπρεπε κάπως να κατεβάσει ρυθμό, όχι να πέσει για ύπνο εννοείται, αλλά να το πάει κάπως πιο χαλαρά.

Το παιγνίδι με την Μπάτε ήταν η ιδανική ευκαιρία και με Χ ο ΠΑΟΚ θα αποκτούσε προβάδισμα για τη δεύτερη θέση, άρα και για την πρόκριση.

Αντ΄ αυτού είδαμε μια ομάδα να μη μπαίνει απλά στο γήπεδο, αλλά να μπουκάρει και να ισοπεδώνει τον αντίπαλο με το καλημέρα.

Το αποτέλεσμα είναι πως με τη συμπλήρωση δυο αγωνιστικών, ο ΠΑΟΚ δεν πήρε μόνο προβάδισμα, αλλά σχεδόν εξασφάλισε αυτό που ήθελε. Είναι ισόβαθμος με τους Λευκορώσους που θα παίξουν δυο συνεχόμενα παιγνίδια με την Τσέλσι, ενώ ο ΠΑΟΚ έχει Βίντι μέσα-έξω. Περιμένει τους πρώτους τελευταία αγωνιστική στην Τούμπα, ενώ κατά τα φαινόμενα έχει το πάνω χέρι ακόμα και σε περίπτωση ισοβαθμίας.

Άρα το πράγμα απλουστεύει, χωρίς αυτό να σημαίνει πως στη συνέχεια θα παίξει χαβαλέ, ή θα υποτιμήσει τον κάθε αντίπαλο, απλώς με ένα κλικ παραπάνω προσπάθειας, εξασφάλισε πολλαπλάσια για την πορεία. Αυτό το κλικ που έδωσε θα το εισπράξει με τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει με μεγαλύτερη άνεση τις επόμενες υποχρεώσεις στον όμιλο, ίσως να κάνει ροτέισιον, να δώσει ανάσες, να ξεκουράσει βασικούς.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι πως αν κι ο τρόπος που αντιμετώπισε τον αγώνα δεν είχε σχέση με την κοινή λογική, το μακροπρόθεσμο κυρίως κέρδος είναι πολύ σπουδαιότερο, άρα δεν υπάρχει μόνο λογική, αλλά υπερβαίνει την αντίστοιχη που εξέφρασα. .

Απλώς εμείς, οι άσχετοι που το παίζουμε σχετικοί, οι κοινοί θνητοί, οι ειδικοί με τα πλήκτρα, οι αναλυτές της φακής και της πολυθρόνας, οι περισπούδαστοι παρατηρητές -διαλέγετε και παίρνετε-, δε μπορούσαμε να τη διακρίνουμε.

Ίσως εντοπίζεται μιας μορφής αντίφαση στα παραπάνω, αφού από τη μια εξυμνείται η αντιμετώπιση του αγώνα με την Μπάτε που ξεπέρασε την κοινή λογική και αμέσως μετά, η τεκμηρίωση επιτυγχάνεται  με επίκληση πιθανών αποτελεσμάτων, που άπτονται όμως της κοινής λογικής.

Η απάντηση είναι απλή, κάθε προπονητής με το πλάνο του διεκδικεί πιθανότητες που είναι μαθηματικές, άρα διέπονται από κανόνες λογικής. Διαφοροποιώντας τους αριθμητικούς συντελεστές, πολλαπλασιάζεις και τις πιθανότητες που προανέφερα. Με πιο απλά λόγια, αυξάνοντας τους συντελεστές, παρασύρεις και τις πιθανότητες.

Θα στοιχημάτιζα ωστόσο πως το κυρίαρχο ζητούμενο για τον Λουτσέσκου δεν ήταν τόσο τα παραπάνω, όσο ο χαρακτήρας της ομάδας.

Η ποιότητα ως έννοια, είναι συνυφασμένη με τη σταθερότητα, το ίδιο ισχύει και για την ποιότητα του χαρακτήρα κάθε ομάδας, όπως και κάθε ανθρώπου άλλωστε.

Ποιοτικοί και αξιόπιστοι είναι εκείνοι που έχουν έναν χαρακτήρα και τον εκδηλώνουν έναντι όλων, χωρίς εξαιρέσεις, δε γίνεται στους υφισταμένους σου να ξυπνάει μέσα σου ο Κόναν ο Βάρβαρος κι απέναντι στον προϊστάμενό σου να συμπεριφέρεσαι ως Χρήστος Ζαμπούνης.

Ούτε να χτυπάς τους αδύναμους και στους δυνατούς να κάνεις το γατάκι.

Αν το κάνεις, είσαι σάπιος κι ευάλωτος.

Ο ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου είναι ίδιος με όλους κι εκεί ακριβώς επικεντρώθηκα μετά το ματς με την Τσέλσι, όταν υπήρχε κάποιας μορφής γκρίνια.

Πως η ομάδα έδωσε το μέγιστο που μπορούσε, παίζοντας μάλιστα χωρίς να αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά της, ούτε να τα προσαρμόσει στη δυναμική του αντιπάλου.

Δεν κλείστηκε, δεν έπαιξε ταμπούρι, ούτε συντηρητικά, φόρεσε γάντια κι ανέβηκε στο ρινγκ να παίξει ξύλο, το ότι έφαγε ήταν απόρροια της ανωτερότητας του αντιπάλου και όχι φόβου.

Το ίδιο θα κάνει και αύριο με τον Απόλλων, το ότι πιθανότατα θα κερδίσει εύκολα, είναι θέμα δυναμικής του άλλου, ο ΠΑΟΚ το ίδιο θα παίξει, όπως με Μπάτε, Τσέλσι, Πανιώνιο και πάει λέγοντας.

Ο ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου, δε σκιάζεται, δεν αρέσκεται σε «ποδοσφαιρική διπλωματία», μπαίνει στο γήπεδο για να κερδίσει.

‘Η καλύτερα μπουκάρει, όπως ανέφερα παραπάνω…