Είστε η Ντροπή της Προσφυγιάς! Να γιατί…

Ο τελικός του ΟΑΚΑ τον περασμένο Μάιο, συνοδεύτηκε με διασυρμό των χαρτοπρωταθλητών που δεν ήταν μόνο αγωνιστικός, αλλά και επικοινωνιακός με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Η επικοινωνία κατασκευάζεται κατά κόρον, στην περίπτωση μας μιλάμε για κάτι αυτοφυές.

Η χάρτινη έχασε από τον ΠΑΟΚ στον τελικό πρωταθλήματος, έχασε και στον τελικό Κυπέλλου, στα 180 λεπτά των αγώνων έκανε μόλις δυο φάσεις, δεν έβαλε γκολ, έφαγε τρία, γλύτωσε δεκατρία, κρύφτηκε στα αποδυτήρια της Τούμπας φοβούμενη να αγωνιστεί, αλλά είναι πρωταθλήτρια!

Το λες και ανέκδοτο…

Δε μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη ντροπή, σα να καμαρώνεις δηλώνοντας ναυαγοσώστης του baywatch και να κολυμπάς με μπρατσάκια.

Εκείνο που ενόχλησε τους χαρτοπαδούς πάντως, ήταν το πανό «ντροπή της προσφυγιάς». Έχω εξηγήσει προ πολλού πως δεν τα πηγαίνω καλά με τις ταμπέλες, είτε αυτές αφορούν άλλους, είτε τον εαυτό του καθενός, ως αυτοπροσδιορισμός.

Το κόμμα του Πάνου Καμμένου για παράδειγμα, ονομάζεται «Ανεξάρτητοι Έλληνες» και ο ίδιος είναι εξαρτημένος όσο κανένας, από το πιο παραδοσιακό αφροδισιακό των πολιτικών.

Την καρέκλα!

Το πως βαφτίζει την παράταξη του ο Καμμένος λοιπόν και ποια ιδέα έχει για πάρτη του είναι παντελώς αδιάφορο. Μπορεί να θεωρεί πως οι κοιλιακοί του είναι πιο σέξι από του Σάκη Ρουβά, το θέμα δε μας αφορά. Το μόνο κοινό με τον Ρουβά είναι οι κωλοτούμπες, του Καμμένου είναι πιο θεαματικές από του Σάκη στη Γιουροβίζιον.

Το ποιος είναι προσφυγική ομάδα λοιπόν, ποιος κουβαλά και τιμά αυτούσια τα ιδεώδη των προγόνων-ιδρυτών του και ποιος τα ντροπιάζει, φαίνεται στην πράξη. Στα λόγια και στις περιγραφές είμαστε όλοι οι καλύτεροι του χωριού.

Αρκεί μια σύντομη-περιγραφική αναδρομή, σε αληθινά γεγονότα.

Οι πρόσφυγες ήταν περήφανοι άνθρωποι, όχι ψωροπερήφανοι.

Βασικό συστατικό της περηφάνιας είναι η αξιοπρέπεια, βρίσκετε κάτι αξιοπρεπές στο χάνω και δεν αποδέχομαι την ήττα μου, ακυρώνοντας κανονικό γκολ; Μήπως στη δήθεν τρομοκρατία από μια φωτογραφία που προέκυψε εκ των υστέρων;

Μήπως στο «θέλουμε να μάθουμε αν μέτρησε το γκολ, για να αποφασίσουμε αν τρομάξαμε»;

Μήπως στα χαζοχαρούμενα πρόσωπα των δήθεν τρομοκρατημένων ποδοσφαιριστών της χάρτινης;

Ποιος αμφισβητεί κάτι από τα παραπάνω, ποιος βρίσκει έστω και ψήγμα υπερβολής;

Κανείς, γι’ αυτό παρά τον επικοινωνιακό ορυμαγδό, ουδείς χάρτινος ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΠΟΤΕ επί της ουσίας! Ακολουθώντας την πεπατημένη της ομάδας τους, κρύφτηκαν πίσω από μια εικόνα, που τα ΜΜΕ έκαναν σημαία…

Προσπάθησαν με πλάγιους τρόπους να πετάξουν τη μπάλα στην κερκίδα, επενδύοντας σταθερά στο ΥΓ της βραδιάς, στην εικόνα του εισβολέα Σαββίδη δηλαδή, που προκάλεσε την προσωρινή απόσυρση των πρωταγωνιστών στα αποδυτήρια, ουδεμία σχέση είχε όμως με την οριστική διακοπή του αγώνα.

Σε διαφορετική περίπτωση, ο Κομίνης δε θα ζητούσε από τις ομάδες να επιστρέψουν.

Περήφανος επίσης δε σημαίνει αλαζόνας, ούτε υπερφίαλος, οι χάρτινοι όμως υιοθέτησαν αυτή τη συμπεριφορά καθ’ όλη τη διάρκεια εκείνων των ημερών, ήρθαν, έπαιξαν αυτό που μπορούσαν, έχασαν καθαρά, έπαιξαν θέατρο, έκλεψαν το βόδι και ζητούσαν τα ρέστα από πάνω.

Προσφυγικό σωματείο είμαστε εμείς, γι’ αυτό δεν κάναμε το άσπρο μαύρο, αποφεύγοντας να μιλήσουμε ανεξαιρέτως για όσα συνέβησαν, χωρίς να απομονώνουμε εκείνα που δε μας συνέφεραν ή δε μας τιμούσαν.

Η περηφάνια του πρόσφυγα άλλωστε μεταφραζόταν σε ντομπροσύνη, σήμαινε δεν κρύβομαι, δε ντρέπομαι να κοιτάξω στα μάτια, δεν υπεκφεύγω, δεν αποφεύγω να αναλάβω τις ευθύνες που μου αναλογούν.

Ναι όντως, ο Ιβάν έκανε μπούκα και γι’ αυτό τιμωρήθηκε τόσο ο ίδιος με εξοστρακισμό από τα γήπεδα όσο και η ομάδα του, με αφαίρεση δυο βαθμών από το επόμενο πρωτάθλημα.

«Σιγά την παλικαριά, γίνεται να αμφισβητήσεις την εικόνα;» θα αναρωτηθεί κάποιος, με τη διαφορά πως η εικόνα δείχνει κι άλλα πράγματα, όπως ότι δεν υπήρχε οφ σάιντ στο γκολ του Βαρέλα, ότι ο Κομίνης και ο βοηθός έδειξαν κατευθείαν σέντρα, όπως επίσης τις χαρούμενες φάτσες των φοβισμένων, τον Κομίνη να σφυρίζει και τον Δημητριάδη να ωρύεται, καθώς και τον εκπρόσωπο των τρομοκρατημένων Κονέ, να δηλώνει με μνημειώδη χαλαρότητα για απειλούμενο, πως αυτοί αρνήθηκαν να επιστρέψουν στο γήπεδο.

Η οριστική διακοπή του αγώνα λοιπόν, δεν προήλθε από την εισβολή, αλλά από την άρνηση της χάρτινης να επιστρέψει στον αγωνιστικό χώρο. Έτσι αναφέρει το φύλλο αγώνα, έτσι είπε και ο Κονέ, δεν είναι δικά μου λόγια.

Αν θέλετε να μιλήσουμε βάσει εικόνων λοιπόν, θα τις αραδιάσουμε όλες, όχι μόνο τη μια που σας συμφέρει και που σε τελική δεν έχει να κάνει με την ανάδειξη του νικητή-πρωταθλητή στα δικαστήρια.

Με εξαίρεση αυτήν του εισβολέα Ιβάν όμως, οι χάρτινοι προσποιούνται πως δεν είδαν, δεν άκουσαν, δε συνέβη κάτι άλλο, αν οι και πρόσφυγες εκτός των άλλων, διακρίνονταν για την εντιμότητα τους, μια από τις βασικές προτεραιότητες ήταν να έχουν το μέτωπο καθαρό.

Εμείς πήραμε κύπελλο στο Βόλο με γκολ οφσάιντ και δεν το αρνηθήκαμε, ούτε πουλήσαμε τρελίτσα.

Είπαμε όμως το αυτονόητο, πως η φάση ήταν από αυτές που δε θες να σου τύχουν, τόσο δύσκολη, που μέχρι και οι χαμένοι το πήραν χαμπάρι την ώρα που άπλωναν μαλακτικό στο κεφάλι.

Το γκολ μέτρησε από αβλεψία του βοηθού, δεν ακυρώθηκε αρχικά, για να πέσουμε πάνω στον Καλφόγλου και στον Κομίνη, αλλάζοντας μια ορθή απόφαση, αρχικά.

Η κατακύρωση του όπως και ο νικητής, δεν καθορίστηκε από εμάς.

Αφήστε που υπάρχει κι ένα καθαρό πέναλτι στον Κρέσπο, που έγινε γαργάρα…

Οι πρόσφυγες επίσης ήταν λεβέντες ακόμα κι αν άξιζαν αυτό που κέρδιζαν, δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να υπάρχει έστω και υποψία σκιάς, άσχετα αν δεν ήταν ευθύνη των ιδίων.

Το έχω αναφέρει άλλη μια φορά και κατά το παρελθόν, πως Ιβάν και Τζάμπας μίλησαν για τελευταία φορά στον τελικό του Βόλου, έκτοτε ακόμα και για θέματα της ΕΠΟ, οι επαφές γίνονταν μέσω συνεργατών.

Έπειτα από το ντόρο που ξέσπασε για το γκολ του Ενρίκε, στενός συνεργάτης του Σαββίδη, μετέφερε στον Τζάμπα το μήνυμα «αφού νιώθεις αδικημένος, έλα να ξανακάνουμε τον τελικό».

Προφάσεις εν αμαρτίαις και γενναιοδωρία εκ του ασφαλούς, θα υποθέσει κάποιος, πως θα  επαναληφθεί άραγε ο τελικός Κυπέλλου; Τι είναι ο τελικός, τσίρκο ή θίασος να ακυρώνεται, να μεταφέρεται και να παρατείνει τις παραστάσεις;

Μάλλον το μυαλό σας είναι τόσο εθισμένο στην κουτοπονηριά που δεν καταλάβατε πως η προτροπή ήταν απολύτως συγκεκριμένη.

Και χωρίς τη συναίνεση της ΕΠΟ, του Βασιλειάδη, του Κοντονή ή οποιουδήποτε αν-αξιωματούχου, η πρόταση Σαββίδη ήταν ξεκάθαρη, πάμε να παίξουμε ένα ματς οι δυο μας, στο ίδιο γήπεδο, στην Κρήτη, στην Πάτρα, χωρίς θεατές κι όποιος κερδίσει.

Προκαταβολικά, ας βαφτιστεί όπως αγαπά ο καθένας, τελικός, επανάληψη του τελικού, φιλικό, επανορθωτικό, ξεκαθάρισμα, μικρή σημασία έχει.

Σε περίπτωση που κερδίσεις, σου στέλνω ντελίβερι την κατσαρόλα, με την επισήμανση «το κέρδισα με άκυρο γκολ, το έχασα καθαρά στο χόρτο, οπότε το δίνω σε αυτόν που το κέρδισε με το σπαθί του».

Ποιος θα μου το απαγορεύσει η ΕΠΟ; Δικό μου είναι το κύπελλο, σε όποιον θέλω το δίνω, αν γουστάρω το εκποιώ στον Ριχάρδο και παίρνω μετρητά, χωρίς την άδεια κανενός..

Ο Τζάμπας δεν απάντησε ποτέ, ενδεχόμενη αποδοχή θα του επιφύλασσε ανάλογη ταπείνωση με τον τελικό του ΟΑΚΑ, ξέρεις τι είναι να γυρνάς τον κόσμο ανάποδα για τον Καλφόγλου και να τρως δεύτερη καρπαζιά, από εκείνον που κατηγορούσες πως πήρε μαϊμού Κύπελλο;

Θυμίζω απλώς πως στον τελικό του Βόλου δεν έκαναν τελική, το γκολ της ισοφάρισης το πέτυχε ο Γλύκος…

Αντί λοιπόν ο Τζάμπας να εκτιμήσει τουλάχιστον την ειλικρίνεια του τέως συνοδοιπόρου του, αποφάσισε να γίνει γαύρος και να πάρει πρωτάθλημα στα χαρτιά, με πρακτικές που η ομάδα του στιγμάτιζε μερικά χρόνια πριν.

Η περίπτωση Βάλνερ μάλιστα ήταν ξεκάθαρη, ναι μεν η κίνηση του γαύρου ελέγχεται ηθικά, από νομικής άποψης όμως, είχε απόλυτο δίκαιο. Ούτε μπορεί να χρεωθεί σκοπιμότητα σε κάποιον για την αντικανονική έκδοση δελτίου στον παίκτη, θα μπορούσε να ευνοηθεί όποιος έχανε από την Καλαμαριά και είχε την τύχη να αγωνιστεί ο Αυστριακός.

Στην Τούμπα, ο Κονέ είπε πως ο διαιτητής τους ζήτησε να επιστρέψουν, στο βίντεο φαίνεται καθαρά ο Κομίνης να σφυρίζει για να συνεχιστεί ο αγώνας, ο Δημητριάδης να παθαίνει αμόκ και η ετυμηγορία του δικαστή ήταν πως «δεν προκύπτει ο λόγος για τον οποίον σφύριξε»!!!!

Ο Τζάμπας αποφάσισε να το κλέψει λοιπόν, ενώ η χαρά και το καμάρι κάθε πρόσφυγα ήταν η δημιουργία με βασικό θεμέλιο την αξία, τον ιδρώτα και την προσπάθεια. Έκλεβαν κι αυτοί είναι η αλήθεια, όταν όμως ήρθαν ξυπόλητοι, μόνο με τα σώβρακα και τους αντιμετώπιζαν σα σκυλιά, άρα ήταν θέμα επιβίωσης, δεν το έκαναν από απληστία..

Την Ελλάδα πάντως αυτοί την έφτιαξαν, βάζοντας πλάτη με τις γνώσεις, το μεράκι, τη δουλειά και την τάση για  δημιουργία, βοηθώντας μάλιστα, αυτούς που κάποτε τους αντιμετώπιζαν ως μιάσματα, αποκαλώντας τους Τουρκόσπορους.

Καμμιά σχέση δηλαδή με τη μνησικακία του Τζάμπα, που ενώ το παρελθόν του είναι συνδεδεμένο με κάθε άλλο παρά κόσμιες συμπεριφορές -sic- αποκάλεσε Μάο Μάο τέως συνοδοιπόρο του, που αγανάκτησε, βλέποντας να συμβαίνει το πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά, να κατακυρώνουν διαιτητής και βοηθός ένα πεντακάθαρο γκολ και να το ακυρώνει η αντίπαλη ομάδα, επειδή έτσι ήθελε

Το πως αυτοπροσδιορίζεται η χάρτινη λοιπόν, είναι αναφαίρετο δικαίωμα της. Μπορεί να θεωρεί τον εαυτό της ως προσφυγικό σωματείο, αριστοκρατικό, οικολογικό, vigan, ως τζαζ με ροκ πινελιές, πανκ ανταύγειες και ολίγον ντεκαπάζ.

Το ζητούμενο είναι, ποια από τις παραπάνω συμπεριφορές, που είναι γεγονότα και όχι αποκύημα της φαντασίας μου, συνάδουν με τα χαρακτηριστικά ενός σωματείου που επαίρεται πως εκφράζει την προσφυγιά.

Ε λοιπόν καμμιά!

Έχουν τόση σχέση με την προσφυγιά, όση ο Μιχαλολιάκος με τη δημοκρατία και ο Τσίπρας με την κοινωνική επανάσταση.

Το ότι οι ιδρυτές τους είναι πρόσφυγες, δε σημαίνει πως παραμένουν προσφυγικό σωματείο που αντιπροσωπεύει την προσφυγιά.

Οι πράξεις και οι συμπεριφορές αναδεικνύουν εκφραστές της κλεψιάς, της κουτοπονηριάς και του Γκεμπελισμού, οι πρώτοι που θα το επισήμαιναν αν βρίσκονταν εν ζωή, θα ήταν εκείνοι που υπέγραψαν το καταστατικό.

Το ιδρύθηκα από πρόσφυγες, μέχρι το εκφράζω την προσφυγιά, έχει απόσταση. Είναι σαν τα παντελόνια, που δεν αρκεί να τα φοράς, αλλά να τα τιμάς.

Τα φοράνε και κάποιοι από τους παρελαύνοντες στα gay parade, αφήστε που σίγουρα φορούσαν παντελόνια κι εκείνοι που τους έφεραν στον κόσμο, δε σημαίνει κάτι αυτό!

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Το αντριλίκι, η εντιμότητα και η παλικαριά, είναι από τα χαρακτηριστικά που ούτε αποθηκεύονται, ούτε κληροδοτούνται, επιβεβαιώνονται μόνο με πράξεις και συμπεριφορές…