«Είμαι προπονητής»

Όταν πριν από λίγο καιρό συνάντησα τον Παναγιώτη Γιαννάκη, κουβεντιάσαμε για την κατάσταση στο ελληνικό μπάσκετ. «Άνθρωποι σαν κι εσένα, με βαθιά γνώση του αντικειμένου και τέτοιο «βαρύ όνομα», έπρεπε να είναι στην ΕΟΚ και στον ΕΣΑΚΕ» του είπα σε μια αποστροφή του λόγου. «Εγώ είμαι προπονητής» μου απάντησε…

Αν και ήταν εύκολο να καταλάβω τι εννοούσε, χρειάστηκε να περάσει ο χρόνος (όχι πολύς), να δω τον Άρη πάνω στο παρκέ, για να αποκτήσει νόημα η φράση του. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης μπορεί να μην είναι ο καλύτερος προπονητής του πλανήτη, μπορεί να μην είναι καν ο καλύτερος στην Ευρώπη, είναι όμως ένας προπονητής που εμπνέει.

Ο Άρης ταλανίζεται από προβλήματα. Ο μεγαλομέτοχος, Νίκος Λάσκαρης, κατάφερε (γιατί περί «κατορθώματος» πρόκειται) να εξοργίσει τον Νίκο Γκάλη. Οι εφημερίδες γράφουν καθημερινά για τις δικαστικές του περιπέτειες, οικονομικά τα πράγματα μόνο καλά δεν είναι, όμως στον «Αυτοκράτορα» υπάρχει ελπίδα. Κι αυτή την ελπίδα ενσαρκώνει ο «δράκος».

Η ομάδα που έχει φτιάξει μεταμορφώνεται όταν παίζει στο Αλεξάνδρειο. Λες κι οι φανέλες διαποτίζονται από το DNA της ομάδας που μας έκανε να αγαπήσουμε το μπάσκετ. Λες κι ο Παναγιώτης Γιαννάκης έχει το μαγικό φίλτρο, που μεταμορφώνει μια… μέτρια παρέα, σε μια σκληροτράχηλη ομάδα, δυσκολοκατάβλητη, ικανή για το καλύτερο.

Θαυματοποιός δεν είναι κι ο Άρης θα έχει δύσκολο δρόμο να διαβεί. Το γνωρίζει κι ο ίδιος. Με το… καλημέρα, όμως, έδειξε τα δείγματα γραφής, έδειξε το μέταλλο το οποίο σφυρηλατεί. Κι αν η εικόνα του «Αυτοκράτορα» είναι εξαιρετικά θετική, το πάθος στην εξέδρα, ο… καημός που βγάζει το «κάνε την ομάδα πάλι πρώτη», είναι στοιχεία που κανείς άλλος προπονητής (από τη στιγμή που ο μεγάλος Γκάλης δεν ακολούθησε αυτόν τον δρόμο) δεν μπορούσε να εμφυσήσει.

MUST READ

Η πιο «μεγάλη μέρα του πολέμου» και το «κλειδί» που κρατάει ο Τσικίνιο

Μπορεί κανείς με ευκολία να πει δυο – τρία ονόματα προπονητών, που έχουν αντίστοιχες γνώσεις, επιτυχίες, που ήταν πιο… προπονημένοι, που ενδεχομένως έχουν καλύτερο βιογραφικό, ή ό,τι άλλο θέλετε. Σ’ αυτόν τον Άρη ΜΟΝΟ ο Παναγιώτης Γιαννάκης μπορούσε να δώσει ελπίδα, να δώσει πνοή, να κάνει τους πάντες να πιστέψουν ότι ο Άρης έχει μέλλον.