Τα ξεφτίλισε η ΟΥΕΦΑ, τα έκανε πουτ@ν@

ΑΠΟ τη μία τα Ιμαλάια, από την άλλη ο λόγος του Στρέφη. Από τη μία το μετάξι, από την άλλη το τσελβόλ. Από τα μία τα πούρα Αβάνας, από την αλλη τα σέρτικα Λαμίας. Από τη μία το φιλέτο, από τη άλλη ο κατιμάς. Από τη μία ο Μάρλον Μπράντο, από την άλλη ο Μάρκος Λεζές. Από τη μία το μαόνι, από την άλλη, το κόντρα πλακέ. Από τη μία ο Φράνσις Φορντ Κόπολα από την άλλη ο Όμηρος Ευστρατιάδης. Από τη μία το Μποζολέ από την άλλη η ρετσίνα Κουρτάκη. Από τη μία ο σολομός Ιρλανδίας από την άλλη η μαρίδα Φαλήρου.

ΑΠΟ τη μία ο Λάρι Κινγκ, από την άλλη ο Καψώχας. Από τη μία ο Αμαζόνιος, από την άλλη ο Ποδονίφτης. Από τη μία ο Φρανκ Σινάτρα, από τη άλλη αδελφοί Κατσάμπα. Από τη μία η Ακρόπολη, από την άλλη το σαράι του Καραγκιόζη. Από τη μία η Μαρία Κάλλας, από τη αλλη η Στέλλα Μπεζεντάκου. Από τη μία οι Times της Νέας Υόρκης από την άλλη το Μακελειό του Στέφανου Χίου. Από τη μία ο Πάμπλο Νερούδα από τη άλλη ο ποιητής Φανφάρας. Από τη μία το BBC, από την άλλη το Kontra Channel. Από τη μία ο Κάσιους Κλέη, από τη άλλη ο Απόστολος Σουγλάκος.

ΑΥΤΗ ήταν η διαφορά ελληνικού και ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, στα τρία παιχνίδια Τετάρτης-Πέμπτης. Από τη μία η Σκάλα Μιλάνου από την άλλη το αναψυκτήριο Άκρον του Μπουρνέλη. Από τη μία ο Λουτσιάνο Παβαρότι, από την άλλη ο Φλωρινιώτης. Αυτή ήτανε η διαφορά της Τσέλσι με τον ΠΑΟΚ. Τρία-μηδέν σαν κι αυτό στο Άμστερνταμ έχουμε ξαναδεί. Ζόρια σαν κι αυτά που τράβηξε ο Ολυμπιακός με τη Μπέτις, έχουμε ξαναδεί. Αυτό που έγινε στη Τούμπα, δεν έχει ματαγίνει. Λες και έπαιζε ομάδα Ανδρών εναντίον Κ15. Όπως το λέω. Λες και παίζανε άντρες με παιδιά. Δεν είχε αντίπαλο η ομάδα με τα κίτρινα. Λες και παίζανε μοναχοί τους ,στο γήπεδο.

ΛΕΣ και δεν υπήρχαν οι άλλοι. Ότι γουστάρανε κάνανε. Το 4-26 στις τελικές είναι αδιανόητο νούμερο. Δεν υπάρχει. Μπορεί να φας και τρία και τέσσερα. Αλλά να παίξεις. Να προσπαθήσεις. Να αντισταθείς. Να υπάρχεις στο παιχνίδι. Ο ΠΑΟΚ, ήταν απών. Τι πάει να πει, η διάφορα κλάσης ήτανε τεράστια»; Άμα είναι ετσι, ο ΠΑΟΚ να μη κατέβει στη παιχνίδι στο Στάμφορντ ζ Μπριτζ. Να μείνει στη Θεσσαλονίκη. Εσύ σαν ΠΑΟΚ δηλαδή τι έκανες απέναντι στη Τσέλσι; Τους έβλεπες να παίζουνε; Εσύ σαν Λουτσέσκου τι έκανες; Κατέβασες τρεις στα χαφ πιο αργούς κι από,τον Επιτάφιο και τον Πέλκα σέντερ φορ; Ο «έχουμε εξήντα τόσους βαθμούς στο γήπεδο», τώρα που έχει πολλούς παίχτες, έχει μπερδεύετε και δεν ξέρει τι να τους κάνει.

ΕΙΝΑΙ αυτή η απληστία,της ΟΥΕΦΑ με τα λεφτά. Να γίνονται όσο το δυνατόν περισσότερα παιχνίδια. Να παίζουνε όσο το δυνατόν περισσότερες ομάδες. Τις έχει ξεφτυλίσει τις διοργανώσεις. Τις έχει κάνει πουτάνες. Από που κι ως που 32 ομάδες στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ; Υπάρχουνε 32 ομάδες υψηλού επιπέδου; Σοβαροί να είμαστε. Τι δουλειά έχουνε, οι γίγαντες της Μπαρτσελόνα με τους Πυγμαίους της Αϊντχόβεν; Τι δουλειά έχουνε στις «κορυφαίες» ομάδες της Ευρώπης, η ΑΕΚ, ο Ερυθρός Αστέρας, οι Γιούνγκ Μπόις, η Κλαμπ Μπρυζ η Βικτόρια Πλζεν; Από που κι ως που 48 ομάδες στους ομίλους,του Γιουρόπα. Κάπως έτσι χώρεσε μέσα ομάδα από το Λουξεμβούργο στον όμιλο του Ολυμπιακού. Κάπως έτσι είδαμε τη φαρσοκωμωδία ΠΑΟΚ-Τσέλσι στη Τούμπα.

ΓΙΑ την ΑΕΚ, αυτό που έχω να πω, είναι ότι δικαιώθηκε ο διοικητικός ηγέτης. Που δεν έκανε άλλες μεταγραφές. Οι μεταγραφές που παίξανε στο Άμστερνταμ τι κάνανε; Δύο ήτανε οι καινούργιοι στην εντεκάδα. Ο Οικονόμου, που έμεινε πίσω στη φάση του πρώτου γκολ και δεν έβγαλε τον σκόρερ οφ-σάιντ. Ο Πονσέ, που όταν του έδωσε τη μπάλα στο πρώτο ημιχρόνιο, ο Κλωναρίδης, μέσα στη περιοχή, ως που να σηκώσει το ένα πόδι βρώμισε το άλλο και τον πρόλαβε ο αμυντικός. Να έκανε κι άλλες μεταγραφές η ΑΕΚ γιά να έπαιρνε ποιούς; Από το να έπαιρνε κανέναν Μοράν και κανένα Μασούντ, καλύτερα που δεν πήρε κανέναν. Τι θα πρόσθετε δηλαδή μία ακόμα μεταγραφή; Ένας ακόμα δανεικός; Ένας ακόμα Άλεφ, δανεικός από τη Μπράγκα που πέρυσι έβγαλε το ψωμί του στον Απόλλωνα Λεμεσού. Και πρόπερσι στην Umm Salal στο Κατάρ.

ΚΙ ο Ολυμπιακός ταλαιπωρήθηκε από τη Μπέτις στο Καραισκάκης. Και χωρίς η Μπέτις, να είναι Μπαρτσελόνα. Ίσως ήτανε κι αυτές οι πουτανιάρικες οι φανέλες, που φοράγανε οι Ισπανοί. Αυτές οι πιτσιλιές πάνω στο πράσινο που τους τραβάγανε τη προσοχή, τους αποσυντονίζανε και χάνανε την αυτοσυγκέντρωσή τους. Να μιλήσουμε σοβαρά. Για μένα αντίπαλος του Ολυμπιακού τη Πέμπτη δεν ήτανε η Μπέτις. Όπως δεν ήτανε τη Κυριακή ο Αστέρας. Αντίπαλος του Ολυμπιακού, είναι ο εαυτός του. Σαν καινούργια ομάδα που είναι, να λύσει τα θέματά του. Να βελτιωθεί. Να βρει την άκρη ο Μαρτίνς και να διαχειρίζεται κάθε φορά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, το υλικό που έχει στη διάθεσή του. Παιχνίδι με παιχνίδι, ανεξαρτήτως αντιπάλου, να ανεβαίνει. Κατά τα άλλα στο Καραισκάκης τουλαχιστον, βγάλανε και δύο αχ. Σηκωθήκανε δύο φορές όρθιοι στις φάσεις του Ποντένσε και του Φετφατζίδη. Κάτι ήτανε κι αυτό.

Στη μουσική επιλογή Rory Gallagher- Nadine