Το γελαστό παιδί…

ΕΠΕΤΕΙΟΣ σήμερον. Της δεύτερης φοράς αριστεράς. Της παραμύθι φούρναρης αριστεράς, αν θέλουμε να είμεθα ακριβείς. Τότε που νίκησε η Δημοκρατία. Νικησε ο ελληνικός λαός. Είχε νικήσει ο Γιώργος Κουρής και το συγκρότημα του Κόντρα Τσάνελ. Είχε νικήσει ο Ψυχάρη που επίσης στήριζε τότε, το γελαστό παιδί. Όπως κι ο Μπόμπολας, Σύριζα με τα μπούνια. Είχε νικήσει ο Λάκης Λαζοπουλος. Ο Σωκράτης Κόκκαλης. Η Γιάννα Αγγελοπούλου. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Νίκησαν όλοι όσοι είχαν σταθεί στο πλευρό, του Αλέξη Τσίπρα. Κι είχαν βάλλει πλάτη, στην μεγάλη αυτή εθνική προσπάθεια. Για να φύγει το παλιό και να έρθει το καινούργιο. Νίκησαν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες. Ειδικά, οι Ελληνίδες. Επί του πρακτέου , τη μεγάλη κουβέντα, σχετικά με τις εκλογές , την είχε πει ο Θόδωρος Πάγκαλος. Αυτός ο γεροπαράξενος , που έτσι και δαγκώσει τη γλώσσα του, κατά λάθος, θα πεθάνει ακαριαία από ισχυρή δόση δηλητηρίου: «Δεν είχε καμία ελπίδα ο Μεϊμαράκης. Ήταν μεσόκοπος με μουστάκι κι ο άλλος ένα χαριτωμένο παιδάκι, που τον βασάνισαν οι Ευρωπαίοι και κάθε μαμά το αγάπησε, όπως αποδείχθηκε και από τα αποτελέσματα, των γυναικείων τμημάτων».

ΝΑ μην μας διαφεύγει δηλαδή, ποιόν είχε αντίπαλο ο Αλέξης. Μπαρτσελόνα-Μουρθία, ήτανε το ματς με τον Μεϊμαράκη απέναντί του. Πολλά με λίγα. Αυτό ακριβώς είχε συμβεί, προ τριετίας, στις εκλογές. Άνευ αντιπάλου κατέβηκε στις εκλογές ο Τσίπρας. Μόνος του έτρεχε. Κανένα άλλο άλογο, δεν πήγαινε για κούρσα. Γι’ αυτό και κέρδισε, μ’ ένα Ιπποδρόμιο διαφορά. Πώς να χάσει ο Αλέξιος; Από ποιόν να χάσει; Αυτό που είπε ο Πάγκαλος είναι η μεγάλη αλήθεια. Κι έχω προσωπική εμπειρία, από διάφορες  ευγενείς κυρίες που έναν σαν τον Αλέξη θα ήθελαν γαμπρό, για την κορούλα τους. Το γελαστό παιδί. Το καλό παιδί, που του ψήσανε το ψάρι στα χείλη ο Σόιμπλε και οι λοιποί ανάλγητοι δανειστές. Και για του λόγου το αληθές, ο έρπητας, που είχε βγάλει.

ΔΕΝ υπήρχε πολιτικός λόγος, σ’ εκείνες τις εκλογές. Τον είχε καταργήσει ο Σύριζα. Το καινούργιο σε σχέση με το παλιό, ήταν το κεντρικό σύνθημα. Το νέο παιδί απέναντι στον μεσόκοπο μουστακαλή. Κι ακόμα και μέχρι σήμερα, τρία χρόνια μετά, η μπογιά του Αλέξη περνάει. Ο Σύριζα, έχει ξεφτίσει, έχει ξεφτιλιστεί, ο Αλέξης όμως αντέχει. Σε προσωπικό επίπεδο, τον φέρνει βόλτα τον Κυριάκο. Εξ ου και στον Σύριζα πουλάνε Αλέξη και μόνο Αλέξη. Εξ ου και οι αφίσες με το πρόσωπο του Τσίπρα και μόνο. Το κόμμα, ο Σύριζα, δεν υπάρχει πουθενά. Όπως ακριβώς στις διαφημίσεις για τα μπουζουξίδικα. Αυτό που κυριαρχεί, είναι η φωτογραφία της φίρμας. Το όνομα του μαγαζιού, είναι κάτω χαμηλά και με ψιλά γράμματα. Αυτό που προέχει, είναι η φάτσα του Ρέμου. Το που ακριβώς, εμφανίζεται, δεν έχει σημασία. Θα το μάθει ο κόσμος. Έτσι και στις προεκλογικές καμπάνιες του Σύριζα. Τον Αλέξη βγάζουνε πάντα μπροστά. Το μαγαζί της Κουμουνδούρου είναι σα να μην υπάρχει. One man show, είναι πλέον οι εκλογές.

ΕΚΛΟΓΕΣ σαν της ερασιτεχνικής ΑΕΚ, όταν είχαν κοντραριστεί ο Μελισσανίδης με τον Ντέμη Νικολαίδη. Κι ο κοντός είχε κάνει τον αντιβασιλέα της ζούγκλας μια μπουκιά. Παρά το γεγονός ότι ο Μελισσανίδης είχε βάλει στο τραπέζι την Αγία Σοφιά. Ο Ντέμης είχε κερδίσει κατά κράτος, επειδή δήθεν εξέφραζε το καινούργιο. Επειδή ήτανε πολύ καλύτερος λαοπλάνος. Επειδή βρήκε την άκρη με την Οριτζινάλ και την είχε μαζί του. Όπως ακριβώς, είχαν πιστέψει κι είχαν λατρέψει οι ΑΕΚτζηδες τον  Ντέμη, έτσι ακριβώς το εκλογικό σώμα, έχει φάει το ίδιο σότο, με τον Τσίπρα. Μπορεί να μην έχουνε τα ίδια χαρακτηριστικά, αλλά έτσι και τους παρατηρήσεις προσεκτικά, μοιάζουνε, σαν δύο σταγόνες νερό. Η φάτσα άλλωστε, είναι το Νο1 διαβατήριο, που ανοίγει το δρόμο για την επιτυχία. Γι’ αυτό και το ντιμπέιτ , ήταν η χαριστική βολή, για τον Μεϊμαράκη. Από φάτσα λες και έχει φακές με στεναχωρημένο μαμούνι. Είτε καλλιτέχνης είσαι, είτε πολιτικός, η φάτσα είναι το Νο1 προαπαιτούμενο. Συνάδελφοι είναι άλλωστε, πολιτικοί και ηθοποιοί. Ρόλους υποδύονται αμφότεροι.

ΝΑ μην μας διαφεύγει, όμως, το πλέον σημαντικό. Με τον ελληνικό λαό έχουνε να κάνουνε οι πολιτικοί. Δεν έχουνε απέναντί τους, τίποτα πονηρούς. Κιρίζια είναι, οι ψηφοφόροι. Όταν οι Έλληνες, έχουνε φάει την παραμύθα, από Κωστάκη Καραμανλή, από Γιωργάκη Παπαπανδρέου κι από Αντώνη Σαμάρα, δεν θα τους έφερνε βόλτα ο Αλεξάκος, που είναι νέος ωραίος και μπάνικος; Εύκολα. Έχει και τον τρόπο του άλλωστε. Έτσι και ήτανε πλασιέ θα είχε αναδειχθεί ο νάμπερ ένας. Και κατήγαγε στις εκλογές περηφανή νίκη. Με τον λαό να πανηγυρίζει. Να τραγουδάει το «μπέλα τσάο», να χορεύει και να ανεμίζει τις «παντιέρες ρόσες». Οι επαναστάτες του Σύριζα, πουλάγανε τον παπά ότι νικήσανε την διαπλοκή, τον ιμπεριαλισμό και τους δανειστές. Ποια αριστερά όμως; Επειδή αυτοαποκαλούνται αριστεροί πάει να πει ότι είναι; Περί συνονθυλεύματος πρόκειται. Ολοι μαζί αχταρμάς κυβερνάνε. Με τα κατακάθια του ΠΑΣΟΚ, τα υπόλοιπα, της Νέας Δημοκρατίας και τους ακροδεξιούς των ΑΝΕΛ. Τι σκατά αριστερά, μπορεί να είναι αυτή που φορολογεί τις συντάξεις των πεντακοσίων ευρώ;

Στη μουσική επιλογή, Otis Taylor- Hey Joe

MUST READ

Η άλλη ζωή του Μεντιλίμπαρ… και τα αγγλικά της Μαρικάρμεν (pics)