Νίκη, κορυφή, ενθουσιασμός, κι «ευτυχώς»…

Το φυσιολογικό κι αναμενόμενο ως προς το τελικό αποτέλεσμα, βάσει της έως τώρα εικόνας των δύο ομάδων στο ξεκίνημα της σεζόν, διαδραματίστηκε στο «Κλεάνθης Βικελίδης», στην ολοκλήρωση της 3ης αγωνιστικής. Ο φουριόζος και ποιοτικότερος Αρης, στην επιστροφή κιόλας στο σπίτι του, με την εξέδρα να παραληρεί από ενθουσιασμό και προσμονή (για καλύτερες μέρες), νίκησε 2-0 τον Λεβαδειακό…

Δικαιότατα, παρότι επιμέρους «φωτογραφίες» της συνάντησης αρκούν για να αναπτυχθεί ένας (αναγκαίος) προβληματισμός, μάλλον της «διόρθωσης» του (ποδοσφαιρικά) παράδοξου, που συνιστούσε η φόρμα και η ομοιογένεια μιας ομάδας φτιαγμένης εξ αρχής και με ελάχιστο χρονικό περιθώριο αφομοίωσης και συνοχής…

Οι Θεσσαλονικείς, λοιπόν, ενώ μεσοεπιθετικά λειτούργησαν και κινήθηκαν στα στάνταρ των ματς με Λαμία και Λάρισα, ανασταλτικά δυσλειτούργησαν! Επέτρεψαν στους Βοιωτούς να εκδηλώσουν τόσες τελικές (13) όσες είχαν αθροιστικά κάνει -14 σε δύο αγώνες- σε Καραϊσκάκη (5) και με Απόλλων (9) εντός έδρας και να εκτελέσουν ένα πέναλτι (αδιάφορο αν δεν ήταν, εξετάζω την συχνότητα με την οποία απειλούνταν η εστία τους, η μπάλα έμπαινε στην περιοχή τους)!

Αντίστοιχα, αυτές οι 13 τελικές του αντιπάλου που δέχθηκε στην έδρα της η ομάδα του Ερέρα, είναι οι διπλάσιες απ’ όσες είχε επιτρέψει έως τώρα. Στη Φθιώτιδα η Λαμία ολοκλήρωσε επτά και η ΑΕΛ στο Καυτανζόγλειο έξι…

MUST READ

Απόπειρα εκβιασμού με σκευωρία που στήθηκε με όρους παρακράτους καταγγέλλει ο Ολυμπιακός

Εξ αυτής, συνεπώς, της οπτικής προσλαμβάνει ακόμα μεγαλύτερη σημασία η επιθετική ευχέρεια και η συνεχιζόμενη ευστοχία των Κίτρινων, που είμαι βέβαιος ότι δεν περιμένουν αυτό το άρθρο για να αντιληφθούν τις αποψινές αδυναμίες στη αρμονική μετάβαση από θέση επίθεσης σε θέση άμυνας άμα τη απώλεια της κατοχής. Τις είδαν και -λογικά- θα λάβουν τα μέτρα τους…