Δεν σου χρωστάει απολύτως τίποτα…

Το παιδί από τα Σεπόλια, το οποίο υποσιτισμένο πουλούσε cd στον δρόμο, είχε ένα όνειρο. Να παίξει μπάσκετ και να γίνει σπουδαίος και τρανός. Δίπλα του ήταν ελάχιστοι. Το χειρότερο; Δεν ήξερε τι ακριβώς ήταν. Δεν είχε πατρίδα, δεν είχε χαρτιά, λάτρευε την Ελλάδα σαν σπίτι του,  την αγαπούσε ως πατρίδα. Όμως μέχρι τα τελευταία  χρόνια της ενηλικίωσης τους ήταν ένας ξένος.

Ετσι τον αντιμετώπιζε το ίδιο το κράτος που μεγάλωνε. Ως ξένο.

Το ταλέντο του έγινε αντιληπτό στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Στο ΝΒΑ είδαν ένα διαμάντι, το επεξεργάστηκαν όπως έπρεπε και το παιδί με την γαλανόλευκη στην πλάτη του έγινε ο Γιάννης Αντετοκούνκμπο που χαιρόμαστε να τον βλέπουμε να μεγαλουργεί στο παρκέ. Το παλικάρι που μας κάνει περήφανους και γνωστούς σε κάθε μεριά του πλανήτη. Βεβαια όταν αυτή η αναγνώριση έγινε ευκαιρία για ανάδειξη κάποιων, ο Γιάννης έγινε Έλληνας. Με τυπικές διαδικασίες προχωρήσαμε στο σωστό. Ας όψεται…

Πλέον μιλάμε για ένα παιδί που χαιρόμαστε που εκπροσωπεί την χώρα μας παντού.

Συγνώμη για τον πληθυντικό. Φαίνεται ότι κάποιοι έχουν αντίθετη άποψη.

«Ελπίζω να κατανοήσει ότι χάρη σε αυτή τη χώρα (σ.σ. Ελλάδα) βρίσκεται στις ΗΠΑ και πρωταγωνιστεί». Όχι δεν είναι κάποια τοποθέτηση κάποιου ανθρώπου που ασχολείται με τα κοινά της χώρας και έχει κάποια… άκρα φιλοσοφία. Τάδε έφη Γιώργος Βασιλακόπουλος.

Για τον Γιάννη, λες και η ίδια η Ελλάδα έκανε κάτι για να τον βοηθήσει. Λες και τους χρωστάμε εμείς. Δεν κατανοώ ειλικρινά τον πόλεμο προς το μέρος ενός παιδιού που θέλει να παίξει με το εθνόσημο και ελπίζουμε ότι θα το κάνει στο Παγκόσμιο της Κίνας. Το έχει πει πολλές φορές. Στην Marca είχε πει ο ίδιος : «Μίλησα με τον προπονητή μου και θα ήθελα πολύ να παίξω. Όχι τώρα, επειδή η ομάδα πηγαίνει εξαιρετικά, κερδίζουν. Αλλά αν όλα πάνε καλά και δεν υπάρχουν τραυματισμοί, θα είμαι έτοιμος για το Παγκόσμιο. Οι άνθρωποι στην Ελλάδα πιστεύουν πως δεν θα παίξω ποτέ στην Εθνική, αλλά ελπίζω αυτό να γίνει σύντομα». Ας το ψάξει η ίδια η ΕΟΚ, μακριά από τον στρουθοκαμηλισμό που την διέπει τόσα χρόνια, χωρίς παρωπίδες και γελοίες δικαιολογίες συνομωσιών.

Παράλληλα, δεν κατανοώ την ατάκα και πάλι του ισχυρού άνδρα της ΕΟΚ, «Σήμερα το παγκόσμιο αθλητικό κίνημα το διακινούν εταιρείες που μετέχουν μέσα μεσίτες, οι ατζέντηδες και διάφορα άλλα επαγγέλματα, όπως προπονητές αλλά και συνάδελφοί σας (σ.σ. δημοσιογράφοι). Δε μιλάω μόνο για το μπάσκετ. Οι εταιρίες των ατζέντηδων διακινούν το παγκόσμιο αθλητικό κίνημα. Είναι ντροπή» για να συνεχίσει για το θέμα του Γιάννη: «Σας είπα ποιοι… διακινούν το παγκόσμιο αθλητικό κίνημα. Και το θέμα του Αντετοκούνμπο είναι θέμα ατζέντηδων. Πρόκειται για ένα παρασιτικό επάγγελμα. Πλέον βάζουν και κάποιους συναδέλφους σας κι έχουν και φωνή στα ΜΜΕ και δίνουν και μαθήματα».

Οι δημοσιογράφοι φταίνε. Οι μάνατζερ. Οι ομάδες. Ο αέρας που αναπνέουμε. Το κυκλοφοριακό στην Αθήνα. Το οτιδήποτε..

Είναι ξεκάθαρο πια ότι δεν υπάρχει ο τρόπος να μπορέσουν οι ισχυροί άνθρωποι της ομοσπονδίας να χειριστούν το θεμα του Greek Freak.

Όπως είναι επικίνδυνο οι παραπάνω χειρισμοί να είναι η αιτία για να χάσουμε και άλλους Γιάννηδες.

Αντί να χαιρόμαστε που αυτά τα παιδιά έφεραν εις πέρας την αποστολή τους, εμείς βυθιζόμαστε ακόμα περισσότερο στο μίσος και την κακεντρέχεια. Ας μπει ένα τέλος, ας κοιτάξουμε επιτέλους το καλό του ελληνικού μπάσκετ και του αθλητισμού μας.

Ο Γιάννης δεν μας χρωστάει (και ειδικά σε εσάς) τίποτα. Εμείς του χρωστάμε και ευτυχώς ο απλός ο κόσμος του δίνει απλόχερα την αγάπη του και τον στηρίζει σε κάθε πλευρά του πλανήτη….

ΥΓ. Κάθε συνέντευξη και μία ακόμα απόδειξη. Τρικυμία.. Χωρίς αρχή και τέλος.. Με σκεπτικό που παραπέμπει σε εποχές 40  χρόνων πίσω.

ΥΓ2. Οι ξένοι μπορούν να βοηθήσου και τους Έλληνες σε οποιοδήποτε άθλημα. Το θέμα είναι η τεχνογνωσία. Και το πώς θα μπορέσει μία ομοσπονδία, ένα πρωτάθλημα, να βρει τη φόρμουλα μεταξύ ξένων και γηγενών. Είδαμε την Τουρκία; Χαμός γίνεται από ξένους. Οι εθνικές ομάδες τους, ειδικά στις μικρότερες ηλικίες, γίνονται όλο και καλύτερες. Τι κάνουν οι δικές μας; Είδαμε τα πρόσφατα αποτελέσματα…