Αρέσει ο Παναθηναϊκός, διότι γουστάρουν οι παίκτες

Σε όλες τις δουλειές λέμε ότι το σημαντικό είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις. Όταν το αγαπάς θα το κάνεις όσο καλύτερα γίνεται.

Το ποδόσφαιρο έχει μία ιδιαιτερότητα. Είναι ένα παιχνίδι. Ένα χόμπι. Το αγαπάς πριν το επιλέξεις για επάγγελμα. Πολλές φορές, ωστόσο, το παιχνίδι γίνεται κόλαση, διότι η πίεση στους μεγάλους συλλόγους είναι τεράστια. Πολύ περισσότερο στον Παναθηναϊκό, ο οποίος τα τελευταία χρόνια δεν έχει την οικονομική δύναμη του παρελθόντος. Για την ακρίβεια έχει κάποια δύναμη, αλλά ο νυν -ακόμα- μεγαλομέτοχος και λάθη έκανε και αποφάσισε εδώ κι ενάμιση χρόνο να μην βάζει τα χρήματα πλέον, για να δημιουργήσει πιο ανταγωνιστική ομάδα, αλλά για να καλύπτει παλιότερες (άλλων) και νεότερες (δικές του) αμαρτίες.

Ο Γιώργος Δώνης και ο Νίκος Νταμπίζας τοποθετήθηκαν σε έναν δρόμο που είχε μία κατεύθυνση. Ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Ευθεία κι ό,τι προκύψει. Ηλικιακό περιορισμό μεταγραφών και φυσικά μόνο έναν ξένο. Τον οποίο ακόμα δεν έχουμε δει σε επίσημο ματς. Αυτόν τον δρόμο, τον ακολούθησαν δίχως μιζέρια, δικαιολογίες. Με ρίσκα, τα οποία έως τώρα τους βγαίνουν.

Πρωτίστως, έδωσαν στους παίκτες να καταλάβουν τα εξής: 1. Κοιτάμε τη δουλειά μας. Όχι τι συμβαίνει έξω από τα αποδυτήρια με τη δυσαρέσκεια του κόσμου κατά της διοίκησης. 2. Ξεχνάμε τι έγινε πέρσι. Ήταν μια άλλη σεζόν, πέρασε και προχωράμε σε μία νέα αρχή. 3. Πρέπει να είμαστε ομάδα. 4. Πιστεύουμε στους εαυτούς μας και οφείλουμε να φέρουμε τον κόσμο πίσω με την μαχητικότητά μας.

Σε όλα οι «πράσινοι» παίρνουν άριστα μέχρι στιγμής. Ο Δώνης δεν σταματάει να λέει ότι ο Παναθηναϊκός είναι ομάδα. Αυτό όντως φαίνεται και βγαίνει στον αγωνιστικό χώρο. Παίζουν όλοι για έναν κι ένας για όλους. Το «τριφύλλι», ωστόσο, κυρίως βγάζει κάτι που αρέσει στον κόσμο. Αυτό δεν είναι απαραίτητα το σούπερ ποδόσφαιρο. Όχι ότι ο Δώνης δεν έχει καταφέρει να παρουσιάσει ένα απολύτως δεμένο και πειθαρχημένο αγωνιστικά σύνολο.

Αλλά ο 49χρονος τεχνικός έχει καταφέρει κάτι πολύ περισσότερο σ’ αυτή την ομάδα. Βγάζει αυτό που άρεσε σε όλους μας όταν ήμασταν μικροί. Την κάψα για μπάλα. Όταν περιμέναμε να χτυπήσει το κουδούνι της λήξης στο σχολείο για να παίξουμε στη γειτονιά με τους φίλους μας. Όταν το σαββατοκύριακο μετά τα μαθήματα (όσοι διάβαζαν) τρέχαμε για να συναντήσουμε ξανά την παρέα. Και παίζαμε γιατί γουστάραμε. Αυτό έχει πετύχει ο Δώνης. Οι «πράσινοι» απολαμβάνουν αυτό που κάνουν. Το γουστάρουν. Και βγαίνει στο γήπεδο.

Πέρασε από το μυαλό μου ότι η κάψα των νέων οδηγεί τον Παναθηναϊκό. Κι ας λένε οι μικροί ότι «μας παρασύρουν οι μεγάλοι». Επί της ουσίας, ο ένας παρασύρει τον άλλον. Οι νέοι βλέπουν τους πιο μεγάλους να έχουν αφήσει πίσω την αρνητική αύρα της περασμένης περιόδου. Οι πρεσβύτεροι βλέπουν τον Μπουζούκη, τον Χατζηγιοβάνη, τον Μαυρομμάτη, τον Καμπετσή, τον Εμμανουηλίδη κι ακολουθούν κι άλλοι, να έχουν τρομερή ΚΑΨΑ (για να μην πούμε το άλλο που επίσης αρχίζει με «Κ» και τελειώνει με «Α») για μπάλα.

Κι αυτό το μείγμα προς το παρόν είναι εκρηκτικό. Αρέσει στον κόσμο που δεδομένα θα δώσει δυναμικό παρών με τον Λεβαδειακό κι επιπλέον αρέσει και στους ουδέτερους. Γιατί όπως αναφέραμε, μοιάζει με αυτό που γουστάραμε μικροί. Δεν γνωρίζω που θα βγάλει αυτό, ή πόσο θα κρατήσει. Αλλά προς το παρόν, ας το απολαύσουμε.

ΥΓ.: Περιττό να ειπωθεί ότι αν δεν υπήρχε το -6, ο Παναθηναϊκός θα έστελνε το μήνυμα ότι δεν χαρίζει φέτος ευρωπαϊκό εισιτήριο (για να εκτίσει την ποινή). Φρόντισε ο Αλαφούζος να το κάνει δύσκολο. Δεν πειράζει. Θα έχει άλλη χάρη…

ΥΓ.1: Ο Μπουζούκης θα κάνει τρομερή καριέρα. Αν πρωτίστως δεν φύγει το μυαλό από το κεφάλι του, αν δεν αρχίσουν τις υπερβολές οι δημοσιογράφοι, αν τον προστατεύσει η ομάδα…

ΥΓ.2: Πολλοί στέκονται στον Μπουζούκη. Αλλά ο κολλητός του Χατζηγιοβάνης έχει κάνει εκρηκτικό ξεκίνημα. Στη Λάρισα ήταν μαγική η εμφάνισή του. Η αλήθεια είναι ότι αρχικά με ενόχλησε ένας παίκτης του Παναθηναϊκού να παρακαλάει τον προπονητή να χτυπήσει το πέναλτι. Η ομάδα πάνω απ’ όλα. Αλλά όταν το είδα πιο ψύχραιμα κατέληξα σ’ αυτό που αναφέρω και στο κείμενο. Όλοι μικροί στις ομάδες που πήγαιναν παρακαλούσαν τον προπονητή τους ή στις παρέες ζητούσαν από τους συμπαίκτες τους, να χτυπήσουν το πέναλτι, ή το φάουλ. Το παιδί ήθελε, το πήρε (θα είχε την… πλάκα του πάντως, να του δώσει δεύτερη σερί χυλόπιτα μετά τη Λαμία ο Δώνης), ευστόχησε και το χάρηκε με την ψυχή του.

ΥΓ.3: Το 3 στα 3 δεν πρέπει να τυφλώνει κανέναν. Η ομάδα έχει αδυναμίες. Και φυσικά όταν παίζεις στον Παναθηναϊκό πρέπει να έχεις διάρκεια. Πρώτος το φωνάζει ο Δώνης.