Από τον Ευγένιο Γκέραρντ στον Ηλία Πουρσανίδη…

Πάνε περίπου είκοσι χρόνια από τότε. Σε ένα μικρό εναλλακτικό μπαράκι στην Κυψέλη πήγα με την σύζυγό μου να ακούσουμε τον Βασίλη Καζούλη που ήταν ακόμα στην αρχή της καριέρας του και άγνωστος στο πλατύ κοινό. Αναφέρομαι στο πλατύ και όχι στο ποδοσφαιρικό και πολύ περισσότερο στο κοινό των ποδοσφαιριστών που μάλλον δεν είχε λόγους να στριμωχτεί σε ένα ημιυπόγειο μπαρ για να ακούσει την «Φανή» και το «μην πυροβολείτε τον πιανίστα».

Τότε και τώρα οι ποδοσφαιριστές των αλλοδαπών συμπεριλαμβανομένων, προτιμούν τις μεγάλες πίστες, τον Ρέμο, τον Βέρτη, τον Αργυρό και τον Κιάμο. Η έκπληξη που δοκίμασα βλέποντας εκεί τον αρχηγό του Ολυμπιακού τότε, Ηλία Πουρσανίδη ήταν μεγάλη. Δεν περίμενα να βρω εκεί έναν προβεβλημένο ποδοσφαιριστή με γούστα που ταίριαζαν στα δικά μου. Από τότε άλλαξα γνώμη για τους ποδοσφαιριστές. Αντιλαμβανόμουν βέβαια ότι ο Ηλίας ήταν απλά μια εξαίρεση αλλά κατάλαβα ότι τα στερεότυπα που εύκολα δημιουργούμε για μια κατηγορία ανθρώπων δεν ισχύουν πάντα και σε κάθε περίπτωση.

Ο Ηλίας Πουρσανίδης ήταν μια ξεχωριστή περίπτωση επαγγελματία ποδοσφαιριστή και όπως αποδείχτηκε όταν κρέμασε τα παπούτσια του, ξεχωριστή  περίπτωση ανθρώπου. Πάντα χαμηλών τόνων, γλυκύτατος αλλά σοβαρός, δεν υπέκυπτε στην γοητεία των δημοσίων σχέσεων με την εξέδρα και δεν κολάκευε τα ταπεινότερα ένστικτα των οπαδών oύτε τους εργοδότες του χωρίς να υπάρχει λόγος. Ο Πουρσανίδης, θα τον έχετε παρακολουθήσει στην τηλεόραση, έχει λόγο μετρημένο και αναλυτικό. Μιλάει για το ποδόσφαιρο κατανοητά χωρίς να λέει τα συνήθη που λένε οι βετεράνοι όταν καλούνται σε εκπομπές με αθλητικό περιεχόμενο.

Η μεγάλη και συγκινητική γιορτή που έγινε στο Ηράκλειο προς τιμήν του Ευγένιου Γκέραρντ, ήταν έργο δικό του. Αυτός τηλεφώνησε σε Έλληνες και ξένους ποδοσφαιριστές και τους έπεισε να παίξουν προς τιμήν του μεγάλου προπονητή που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στο ελληνικό ποδόσφαιρο και ειδικότερα στον ΟΦΗ. Αυτός με την πρωτοβουλία του στάθηκε η αφορμή να φανεί πως παίκτες στο γήπεδο και οπαδοί στην κερκίδα απαλλαγμένοι από τα πάθη της καθημερινότητας, ξέρουν να αναγνωρίζουν και να τιμούν τις αξίες.

Με την πρωτοβουλία του Ηλία Πουρσανίδη φάνηκε πως το ποδόσφαιρο ξέρει και μπορεί να  αποδώσει τιμές σε όσους το υπηρέτησαν με πίστη, αφοσίωση και επαγγελματισμό. Ότι οι μεγάλες προσωπικότητες του χώρου όπως ο Ευγένιος Γκέραρντ, χαράσσονται ανεξίτηλα στην μνήμη και δεν παραγράφονται όσα χρόνια κι αν περάσουν. Η αναγνώριση της αξίας και της προσφοράς είναι θεμέλιος λίθος του αθλητισμού.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Είναι το προσκύνημα του Βαλέριου Λεωνίδη στο φέρετρο του Ναίμ Σουλεϊμάνογλου. Είναι το σύνθημα «δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ Ολλανδέ, Ολλανδέ» που φώναζαν χιλιάδες κρητικοί φίλαθλοι στον Γκέραρντ. Είναι προσωπικότητες σαν τον Ηλία Πουρσανίδη που ξεφεύγουν από το συνηθισμένο μέτρο και σε κάνουν να αισθάνεσαι περήφανος που αγαπάς τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο πολύ περισσότερο από την ομάδα που έτυχε να υποστηρίζεις…