Το σύνδρομο του χρυσόψαρου

Όταν ένας πρώην υπουργός Οικονομικών διαβεβαίωνε (όταν ήταν εν ενεργεία) για τη σταθερά ανοδική πορεία του Ελληνικού Χρηματιστηρίου, οι απανταχού άσχετοι που αίφνης έγιναν ειδικοί, μιλούσαν με στόμφο και σιγουριά για τα «σίγουρα χαρτιά». Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό, για τους ίδιους, αλλά και για τις εταιρίες που έφτιαχναν ταπετσαρίες, καθώς πλέον υπήρχε… πλεόνασμα υλικού (οι «σίγουρες» μετοχές).

Έτσι είναι, όμως, ο Έλληνας. Καμώνεται ότι τα ξέρει όλα, ενώ έχει πλήρη άγνοια, την οποία ενίοτε περιφέρει με περηφάνια. Αστειότητες, αλλά δεν είναι το θέμα μας το χρηματιστήριο. Άλλωστε, ο υπογράφων, έχει περάσει απ’ έξω και απλά γνωρίζει πού βρίσκεται χωροταξικά, συνεπώς είναι ακατάλληλος να εντρυφήσει.

Όταν ο Ομοσπονδιακός προπονητής έλεγε για τη μεγάλη βάση παικτών, για την οποία καυχιόνταν, διάφοροι βγήκαν κι αποθέωναν τους «νεροκουβαλητές», τους παίκτες που από τη μια μέρα στην άλλη έγιναν «πιστοί στρατιώτες», κάτι σαν τον Ράιαν στην ταινία με τον Τομ Χανκς. Όσο για τους αντιρρησίες συνείδησης, ήταν -για κάποιους- απόγονοι του Εφιάλτη, άνοιξαν κερκόπορτες στις πορτοκαλί αποθήκες, στην προηγούμενη ζωή τους κατασκεύασαν τον Δούρειο Ίππο.

Ήρθε η ώρα να συναντήσουμε τη Σερβία κι η βάση κατέβηκε στο… δέκα. Κι αν οι ΝΒΑερς είχαν σφραγίσει το εισιτήριο κι είχαν κάνει το ταξίδι, άλλοι δυο πιστοί στρατιώτες θα χάνονταν στη λήθη. Πού είναι όλοι αυτοί, οι οποίοι στην προσπάθειά τους να μας πείσουν ότι η γη είναι επίπεδη, πως αν πετάξεις κάτι δεν θα πέσει κάτω, ακολουθώντας τον νόμο της βαρύτητας, αλλά θα αιωρείται αέναα;

Γιατί, έχει κανείς υποχρέωση να θυμάται τι έγραφε χθες, σε μια χώρα όπου το σύνδρομο του χρυσόψαρου είναι η συνηθέστερη των ασθενειών, ισοδύναμη με την ερωτικώς αυτοδιαχειριζόμενη καθημερινότητά τους; Οι 12 είναι αυτοί που θα ήταν αν δεν είχε ανοίξει παράθυρο κι οι μεγάλες κουβέντες. Οι φιλιππικοί που εκφωνούσαν νιώθοντας την έξαψη έφηβου, ο οποίος για πρώτη φορά παρακολουθεί ταινία ενηλίκων, είναι έπεα πτερόεντα.

MUST READ

Έτσι… γεννήθηκε η Boxing Day – Το μακρινό 1860 και τα πρώτα παιχνίδια στην ιστορία

Κατά το κοινώς λεγόμενο «κολοκύθια», που έλεγε κι ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ως «κυρ Γιώργος». Παραμύθια. Και μεταξύ μας, αυτό ήταν το λογικό. Όταν ήρθαν οι παίκτες πρώτης γραμμής, οι άλλοι αποσύρθηκαν. Θα τους χρειαστούμε ξανά, όταν τα παράθυρα θα είναι σε εποχές που οι «πρώτης γραμμής» θα τα έχουν ερμητικά κλειστά. Τότε, ωσάν δίποδα σαλιγκάρια -φαντάζομαι- θα επανεμφανιστούν, να μας πουν τις παρόλες τους.