Τιμωρία της αλαζονείας των χάρτινων, η δικαίωση του Λάζαρου

Δε θυμάμαι αν σας είχα γράψει ποτέ, πως τον Χριστοδουλόπουλο δεν τον πάω ούτε με σφαίρες. Αν δεν το έκανα, σίγουρα το είχα αφήσει να εννοηθεί, οπότε το λέω τώρα νέτα σκέτα όπως λέμε, πως όποτε τον βλέπω γίνομαι σαν τον Κούγια στη θέα του Λαζόπουλου.

Ο λόγος είναι καθαρά ποδοσφαιρικός, δεν έχει να κάνει με τα τερτίπια του στον ΠΑΟΚ, όταν πριν καλά καλά βγάλει γένια και έπειτα από δυο ελπιδοφόρες εμφανίσεις σε κάτι φιλικά απείχε από τις υποχρεώσεις της ομάδας, πιέζοντας για να πάρει μεταγραφή στη…Λίβερπουλ. Το ότι η Λίβερπουλ αγνοούσε το όνομα Χριστοδουλόπουλος, ήταν μια ασήμαντη λεπτομέρεια, μπορεί στο λιμάνι του Μερσεσάιντ να ήθελαν επέκταση του μόλου και να έψαχναν προσωπικό…

Όπως έγραφα τις προάλλες για τον Σάλπι, δεν παρεξηγώ τέτοιες συμπεριφορές, τους αθλητές ειδικά σε αυτήν την ηλικία τους αντιμετωπίζω ως παιδιά, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Ο τρόπος παιγνιδιού του πάντως είχε ανέκαθεν κάτι το εκνευριστικό, το 2007 αν και ο ποιοτικότερος παίκτης ενός ΠΑΟΚ που ήταν για κλάματα, ήταν εκείνος που σε έβγαζε από τα ρούχα σου περισσότερο από κάθε άλλον.

Έπαιρνε τη μπάλα κι αντί να την πασάρει με τη μια, γύριζε γύρω από τον εαυτό του, έκανε μια ντρίπλα, έκανε άλλη μια περιστροφή και λίγο πριν σουρουπώσει., αποφάσιζε σηκώσει το κεφάλι του από το έδαφος ψάχνοντας συμπαίκτη…

Τέλος πάντων αυτά ανήκουν στο παρελθόν, τόσο ο ΠΑΟΚ όσο και ο Λάζαρος ακολούθησαν τους δικούς τους δρόμους και όπως αποδείχτηκε στην πορεία, κερδισμένοι βγήκαν και οι δύο…

Με την ουσία της πρόσφατης δικαστικής διαμάχης των δυο ομάδων του Πειραιά για τα μάτια του «ωραίου οικοδόμου». δεν ασχολήθηκα ποτέ, ούτε πρόκειται.

Δε διάβασα ούτε τα νομικά επιχειρήματα των δυο πλευρών, ούτε τα υπομνήματα, ούτε γνωρίζω αν υπήρχε οψιόν στο συμβόλαιο με τη χάρτινη. Από δημοσιογραφικό ενδιαφέρον και μόνο, είχα παρακολουθήσει την εκδίκαση και όσα ισχυρίστηκε κάθε πλευρά, γεγονός που με έκανε να δω με θετικό μάτι την απόφαση, που δικαιώνει τον ποδοσφαιριστή και την νυν ομάδα του.

Όχι πως είχα κάποια συμπάθεια στους προαναφερθέντες, απλώς δεν ήθελα για κανέναν λόγο να κερδίσει η χάρτινη.

Ο λόγος -επαναλαμβάνω- δεν έχει να κάνει με την καθεαυτή υπόθεση, κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας όμως, φρίκαρα όταν διάβασα την κατάθεση του Δημητριάδη, όπου μεταξύ άλλων ισχυρίστηκε πως «ο Χριστοδουλόπουλος ήρθε στο παρακαλετό», ότι δηλαδή εκλιπαρούσε για να τον πάρουν στη χάρτινη.

Δεν υπάρχει κάτι πιο επαίσχυντο και άθλιο από το να ακούγονται τέτοια λόγια, από κάποιον που διετέλεσε μάλιστα και ποδοσφαιριστής, άρα είναι συνάδελφος του Χριστοδουλόπουλου, έστω και πρώην.

Το παραπάνω πλαίσιο συναδελφικής αλληλεγγύης, δεν αφορά πιθανή κριτική του Δημητριάδη για το αν ο κάθε Χριστοδουλόπουλος είναι καλός ποδοσφαιριστής ή έπαιξε καλά σε ένα παιγνίδι, άσχετα αν το να ασκεί τέτοιου τύπου κριτική ο αυτός που μέχρι το φινάλε της καριέρας του έκανε κοντρόλ με το καλάμι, έχει την αξία ανέκδοτου

Να μιλούσαμε για Θωμά Μαύρο, Ντέμη, Τσάρτα ή Σαβέφσκι, να ακούσεις την άποψη με ευλάβεια.

Τέλος πάντων όμως, λες πως είναι στα όρια του επιτρεπτού, εδώ στην ΕΡΤ προσκαλούσαν τον Μπάμπη Τεννέ και τον Στάθη Σταθόπουλο, για να σχολιάσουν το Μουντιάλ…

Εννοείται πως κάθε πλευρά έχει όχι απλά το δικαίωμα αλλά την υποχρέωση να υποστηρίξει τα δίκαια της με κάθε τρόπο, προβάλλοντας τη δική της αλήθεια. Αν λοιπόν ο Δημητριάδης είχε να καταθέσει κάτι επί της ουσίας, που αφορούσε στο αν ο παίκτης ήταν ελεύθερος ή δεσμευμένος με συμβόλαιο, σαφώς έπρεπε να το καταθέσει και δε θα τον κατηγορούσε κανείς γι’ αυτό..

Το να ισχυρίζεται όμως πως ο Χριστοδουλόπουλος παρακαλούσε για να τον πάρουν στην πρώην ομάδα του, ούτε κριτική συνιστά, ούτε έχει σχέση με την ουσία της νομικής διαμάχης.. Ακόμα κι αν υποθέσουμε δηλαδή πως όντως ο Λάζαρος εκλιπαρούσε, σημαίνει πως δεν ήταν ελεύθερος;

Είναι απολύτως ανθρώπινο και μέσα στη ζωή, κάποιος που έχει μια ανάγκη, να παρακαλέσει κάποιον να τον πάρει στη δουλειά του, αυτό δε σημαίνει πως η εργασιακή τους σχέση θα διέπεται από διαφορετικούς κανόνες, από τους ισχύοντες.

Πρόθεση της χάρτινης λοιπόν, ήταν ξεκάθαρα να μειώσει τον παίκτη ως προσωπικότητα, κάτι που είναι κατάπτυστο, μαρτυρά εμπάθεια, κακοψυχία. και αναδεικνύει την αλαζονεία που την διακρίνει από την κορφή ως τα νύχια.

Επειδή πήραν ένα χάρτινο πρωτάθλημα, συμπεριφέρονται ως βασιλικότεροι του βασιλέως, οπότε μια χαρά το ευχαριστήθηκα που έφαγαν την κεφαλιά και έμειναν με την οψιόν που επικαλούνταν στο χέρι.

Θα το χαιρόμουν περισσότερο μάλιστα, αν ο Λάζαρος δικαιωνόταν ενώ στην πραγματικότητα δεν ήταν ελεύθερος!

MUST READ

H «πτώση» του Ομπράντοβιτς: Τα 23 εκατομμύρια της Παρτιζάν και το... 2-8 (vids)

Έτσι για πρόσθετη τιμωρία…