Οι εν δυνάμει δολοφόνοι των γηπέδων

Η βία στα γήπεδα δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Σε πολλές χώρες του κόσμου, όχι κατ’ ανάγκη τριτοκοσμικές όπως τις βαφτίζουν ορισμένοι, οι αθλητικές συναντήσεις αποτελούσαν ανέκαθεν τόπο συνάντησης και επίλυσης διαφορών, «εμπόλεμων» κοινωνικών ομάδων. Οι χούλιγκαν, όπως ελαφρά την καρδία βαφτίζονται συλλήβδην όλοι οι ταραχοποιοί σε κάθε περίπτωση επεισοδίων, δεν είναι τίποτε λιγότερο ή περισσότερο από ανθρώπους που δραστηριοποιούνται στην καθημερινή ζωή μιας σύγχρονης κοινωνίας σε τομείς, που όταν αποκαλύπτονται, συνιστούν για αρκετούς μέχρι και έκπληξη.

Γιατί αυτό; Μα γιατί δίπλα στα περιθωριακά στοιχεία, που αρέσκονται στο να δημιουργούν καταστάσεις χάους, βρίσκουν την ευκαιρία να συνταχθούν, έστω και προσωρινά νομίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο φέρνουν εις πέρας το επαναστατικό τους κοινωνικό «καθήκον», οι λεγόμενοι νοικοκυραίοι της εποχής μας. Παιδιά προερχόμενα από οικογένειες της αποκαλούμενης ανώτερης τάξης, άτομα που έχουν οι ίδιοι δημιουργήσει οικογένειες, πολίτες από το σύνολο της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, είναι συχνά μεταξύ των συλληφθέντων.

Άρα, με βάση όλα τα παραπάνω, το πρόβλημα είναι στην καταστολή των φαινομένων βίας εντός των γηπέδων ή βαθύτερο; Το ερώτημα σαφέστατα είναι ρητορικό όποτε και η απάντηση σχεδόν μονολεκτική. Όχι. Πιστεύει άραγε κανείς ότι το χέρι του μυαλοφυγόδικου, που εκτόξευσε την φωτοβολίδα στο γήπεδο του Ατρόμητου ή εκείνου που το έπραξε μια εβδομάδα νωρίτερα σε αυτό του Πανιωνίου είναι απλά μεμονωμένα ατυχή γεγονότα; Πρόκειται για άτομα που στερούνται παιδείας και νόησης. Η διαρκής ατιμωρησία όποιου από τους παραβάτες συλλαμβάνεται ή οι πολύ μικρές ποινές αποτελούν ένα ακόμη πρόβλημα.

Το γεγονός ότι οι διοικήσεις των ομάδων αφήνουν εντός των εδρών τους ή μέσα στους συνδέσμους των οπαδών τους να υπάρχουν τέτοια στελέχη επιτείνει το φαινόμενο. Τι πρέπει να γίνει επομένως; Μέχρι να φθάσουμε στο επίπεδο η παιδεία που λαμβάνει ένα νέο παιδί, από το σπίτι του, από το σχολείο του ή ακόμα και από τον Σύλλογο που αθλείται να είναι αρκετή για να αντιληφθεί το μέγεθος της σοβαρότητας τέτοιων εγκληματικών ενεργειών, ας κάνουμε τα αυτονόητα ως χώρα και ως φορείς του αθλητισμού. Να αυστηροποιηθούν οι ποινές στο μέγιστο με βαρύτατες και χωρίς αναστολή καθείρξεις για τους παραβάτες και να τιμωρούνται με εξοντωτικά χρηματικά πρόστιμα οι ομάδες στα γήπεδα των οποίων λαμβάνουν χώρα επεισόδια.

Πολλοί θα πουν ότι τι φταίνε οι ομάδες για τις πράξεις ενός ή παραπάνω ανόητων; Φταίνε. Οι σύνδεσμοι όπως απολαμβάνουν προνόμια από τις διοικήσεις των ομάδων πρέπει να έχουν και υποχρεώσεις. Οι εκάστοτε πρόεδροι των Π.Α.Ε να γίνουν υπεύθυνοι για τις πράξεις των συνδέσμων εντός των ορίων του γηπέδου τους. Να επιλέγουν τους επικεφαλής, τα συμβούλια και να έχουν υπό την εποπτεία τους την ασφάλεια στα εντός έδρας παιχνίδια.

Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να εμπλέκεται η αστυνομία σε μια ιδιωτική επιχείρηση. Οι σύνδεσμοι να έχουν άτομα με καθαρό ποινικό μητρώο ως μέλη και όποιος από αυτά προβεί σε έκνομη πράξη να χάνει αυτόματα την ιδιότητα του μέλους και να του απαγορεύεται ισοβίως η είσοδος στους αγωνιστικούς χώρους όλης της χώρας. Αν γίνουν επεισόδια τα πρόστιμα να είναι μόνο χρηματικά και άμεσα καταβλητέα από την εκάστοτε Π.Α.Ε αλλιώς να αφαιρούνται βαθμοί μέχρι να πληρωθούν. Σε περίπτωση υποτροπής, δεύτερη φορά, να υπάρχει μόνιμη αφαίρεση βαθμών από το τρέχον πρωτάθλημα και από το επόμενο με αναστολή, η οποία θα παύει σε περίπτωση τρίτης παράβασης. Αν μάλιστα υπάρξει και επόμενη, μετά την τρίτη, υποβιβασμός στην πιο κάτω κατηγορία.

Όταν λέμε για επεισόδια, που θα επισύρουν τις εν λόγω ποινές, μιλάμε για εισβολή οπαδών στον αγωνιστικό χώρο, προπηλακισμό αξιωματούχων του αγώνα και ρίψη φωτοβολίδας ευθείας βολής. Για όλες τι υπόλοιπες περιπτώσεις μπορεί να υπάρξει ανάλογο σύστημα μόνο χρηματικών ποινών. Σε ότι έχει να κάνει με αυτούς που διαπράττουν τα αδικήματα, ειδικά για την εκτόξευση φωτοβολίδων, να δικάζονται για το αδίκημα της απόπειρας ανθρωποκτονίας από πρόθεση χωρίς ελαφρυντικά.

Γνωρίζω ότι δεν είναι εύκολο να γίνουν έστω και λίγα από τα παραπάνω. Η κοινωνική βία δεν πρόκειται να σταματήσει και φυσικά θα «ψάχνει» τρόπους να τρυπώσει σε κάθε είδους εκδήλωση μεγάλης εμβέλειας. Να την εξαλείψουμε δεν μπορούμε, έχουμε όμως την δυνατότητα να την αποβάλλουμε από τους αθλητικούς χώρους. Αρκεί να υπάρχει βούληση. Στην περίπτωση της χώρας μας όχι μόνο πολιτική, αλλά και από τους φορείς του αθλητισμού.

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)

Ομοσπονδίες, Σύλλογοι, ενώσεις αθλητών, αλλά κυρίως οι παράγοντες, καλούνται να δείξουν θέληση με πράξεις πια. Από λόγια όλα αυτά τα χρόνια χορτάσαμε. Αποδείξτε επιτέλους κύριοι ότι ενδιαφέρεστε για τον αθλητισμό και όχι μόνο για την προσωπική σας προβολή και την ψευτο- εξουσία σας. Εντάξει είστε ανίκανοι να βρείτε χρήματα ως ανώνυμες εταιρίες από την εσωτερική και όχι μόνο αγορά, από επίπεδο χορηγιών μέχρι τηλεοπτικών δικαιωμάτων, υπερασπιστείτε τουλάχιστον έστω και την τελευταία στιγμή το προϊόν σας μήπως και αλλάξετε κάπως τα πράγματα στο μέλλον. Μην περιμένετε να επιβιώσετε μόνο από την κρατική μηχανή και ορισμένοι από τα χρήματα των κουτόφραγκων…