Αυτό που αξίζει να πάρει

Πριν από πολλά χρόνια, ένας καθηγητής στην αίθουσα «Σβώλου», στη Νομική της Αθήνας, είχε πει το αμίμητο: «Καλός δικηγόρος είναι αυτός που ξέρει να παίρνει χρήματα από τον πελάτη του. Τώρα, αν ξέρει και λίγα… νομικά δεν βλάπτει». Αντικαταστήστε τη λέξη δικηγόρος με τη λέξη «πρόεδρος» κι έχετε τον ορισμό του πετυχημένου προέδρου του ΕΣΑΚΕ.

Είναι πρόδηλο ότι δεν θα βγει στον δρόμο ο εκάστοτε πρόεδρος για να μαζέψει χρήματα, οφείλει όμως να δημιουργήσει τις συνθήκες (και την κατάλληλη ομάδα εργασίας), ώστε να μπορέσει να… πουλήσει το προϊόν στην πρέπουσα τιμή. Κι οι… γνωρίζοντες λένε πως δεν παίρνεις αυτά που δικαιούσαι, αλλά αυτά που διαπραγματεύεσαι.

Ο Βαγγέλης Γαλατσόπουλος έχει αποτύχει παταγωδώς σε αυτόν τον τομέα. Όταν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός παίρνουν τα χρήματα που παίρνει ο ΟΦΗ και η Λαμία στο ποδόσφαιρο (μιλάμε για το τηλεοπτικό συμβόλαιο), κάτι έχει πάει στραβά. Γιατί, ακόμα κι αν δεχθούμε ότι το ποδόσφαιρο πουλάει περισσότερο (αναφερόμαστε στο ελληνικό ποδόσφαιρο, που δεν είναι δα και το καλύτερο προϊόν στον πλανήτη, απ’ όποια πλευρά κι αν το δείτε), η αντιστοιχία δεν βγαίνει με τίποτα.

Θα πει κανείς «οι προηγούμενοι είχαν καταφέρει περισσότερα»; Η πρώτη απλή απάντηση είναι ΝΑΙ. Ο Θόδωρος Καρατζάς, ο πρόεδρος των προέδρων, ήταν αυτός που απογείωσε το τηλεοπτικό συμβόλαιο, έχοντας ως «σήμα κατατεθέν» τη φράση «το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης».

Ο Γιώργος Χαλβατζάκης είχε κλείσει συμφωνία με τον χορηγό του πρωταθλήματος λίγο πριν τα «capital control» και κλειστό συμβόλαιο με το συνδρομητικό λίγο πριν πέσει το «μαύρο» στην ΕΡΤ. Υπήρχαν, όμως, κάποιοι -με πρώτο και καλύτερο τον Κωστή Ζομπανάκη του Ρεθύμνου- που θεωρούσαν αποτυχημένο το μάρκετινγκ του ΕΣΑΚΕ. Ενδεχομένως και να είχαν δίκιο…

Τώρα, που μπαίνουν σχεδόν μισά χρήματα στα ταμεία των ομάδων, που δεν υπάρχει αξιοπρεπές τηλεοπτικό συμβόλαιο, που ο κεντρικός χορηγός θα μπορούσε να είναι (βάσει χρημάτων που εισπράχθηκαν) ο συνοικιακός φούρνος, μάλλον πρέπει να τραβάει τα μαλλιά του. Κι εκείνος, κι εκείνοι που δεν φρόντισαν να στηρίξουν τον Βαγγέλη Γαλατσόπουλο και να του δώσουν τα εργαλεία, να αποδείξει πόσο κακός ήταν ο προκάτοχος (η παρένθεση Μελλή ήταν τόσο μικρή, που δεν λογίζεται).

Δεν είναι ζήτημα προσώπων, ή για την ακρίβεια δεν είναι ΜΟΝΟ ζήτημα προσώπων. Είναι και ζήτημα προσώπων. Αν δεν κινηθούν στη λογική της κεντρικοποίησης των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, αν δεν φροντίσουν να πουλήσουν σωστά το «προϊόν», αν δεν εμπιστευτούν τους ειδικούς (για παράδειγμα τον Νίκο Καραχάλιο, που σήμερα είναι στον ΕΣΑΚΕ), αν δεν πιέσουν τους δύο «μεγάλους» να ακολουθήσουν κοινοί πορεία με τους «μικρούς», αν δεν πιέσουν την κυβέρνηση, αν δεν βρουν τρόπους να κάνουν ακόμα πιο θελκτικό το πρωτάθλημα, το μπάσκετ στην Ελλάδα θα αντιμετωπίσει προβλήματα.

Χρειάζεται πολλή δουλειά, πλάνο (που δεν φαίνεται να υπάρχει), αλλά γι’ αυτά δεν θα ψέξω τον κ. Γαλατσόπουλο. Είμαι βέβαιος ότι μπορεί -και θέλει- και να δουλέψει, και να εκπονήσει πλάνα. Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι έτοιμος κι ότι μπορεί να συγκρουστεί, εντός κι εκτός των τειχών. Κι αυτή τη στιγμή το μπάσκετ χρειάζεται συγκρούσεις, οφείλει να διεκδικήσει αυτό που αξίζει να πάρει…