Στον αριστερό γιαλαντζί, δώστε φανέλα από χαρτί

Τo ότι ως λαός έχουμε το ακαταλόγιστο, είναι κάτι που το αναγνωρίζουμε όλοι στους εαυτούς και στον περίγυρο μας.

Οι οπαδοί των ομάδων δε θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση κι αυτοί κομμάτια της κοινωνίας είναι. Στο ίδια σχολεία πήγαμε, στις ίδιες γειτονιές μεγαλώσαμε, τον ίδιο αέρα αναπνεύσαμε.

Ο τελευταίος θνητός που στοχοποιήθηκε βάναυσα από τους ΠΑΟΚτσήδες ήταν ο Σαπλιγγίδης. Ο συγκεκριμένος δε συγκαταλεγόταν πότε στις συμπάθειες μου, από την πρώτη του θητεία στον ΠΑΟΚ μάλιστα, που κρίνεται από τους ειδικούς ως απολύτως επιτυχημένη, μια και τότε έφτιαξε το όνομά του. Ίσως επειδή αυτό το χαμηλοκ@λικο στυλάκι, του άτεχνου κατά βάσει ζουμπά, με look ευσεβούς ιεροψάλτη, που τρέχει ακατάπαυστα χωρίς να προσφέρει ποτέ μια περίτεχνη ενέργεια, δε με γοήτευε ποτέ.

Στην πορεία, διαπιστώνοντας πως όλοι μα όλοι οι προπονητές του τον είχαν βασικό και αναντικατάστατο, συνειδητοποίησα πως η οπτική μου είναι καφενειακού επιπέδου, ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο αυτό που μας αρέσει να βλέπουμε ως βιτρίνα.

Όταν έφυγε από τον ΠΑΟΚ με τον τρόπο που έφυγε, πικράθηκα μεν αλλά δε στράβωσα, αντιμετώπισα τη επιλογή του με κατανόηση. Δεν ήμουν με αυτούς που τον ξεφώνιζαν και στην εικόνα του και μόνο, έβγαζαν σπυριά. Η παραμονή του σε έναν ταλαίπωρο ΠΑΟΚ που δεν είχε στον ήλιο μοίρα, ισοδυναμούσε με αυτοκτονία. Φανταστείτε πως ενώ εμείς οι ίδιοι κάναμε αποχή από το γήπεδο, ζητούσαμε από τον Σάλπι να μείνει, άρα να κάνει αυτό που δεν κάναμε εμείς και το οποίο για εμάς ήταν κάτι σαν χόμπι, ενώ για εκείνον επάγγελμα, αφού έτσι έβγαζε το ψωμί του.

Η επιστροφή του με έκανε πραγματικά να λυγίσω, το γεγονός πως ήταν στα φόρτε του και αρνήθηκε να ανανεώσει με περισσότερα, δηλώνοντας ευθαρσώς στη διοίκηση του Παναθηναϊκού πως θέλει να επιστρέψει στην ομάδα που αγαπά από παιδί, δε μου άφηνε περιθώρια για διαφορετικές σκέψεις.

Είναι αδύνατον να μείνεις αδιάφορος κρατώντας πάσης φύσεως κακία, όταν διαπιστώνεις πως ένας αθλητής λειτουργεί περισσότερο με το συναίσθημα και λιγότερο με τη λογική.

Στα λόγια το έχουν πει πολλοί, στην πράξη δε θυμάμαι σε παγκόσμιο επίπεδο, αθλητή που επέλεξε τα λιγότερα και δυσκολότερα, επειδή εκεί τον οδηγούσε η καρδιά του.

Σε αυτές τις περιπτώσεις και τα λάθη που έχει κάνει, τα διαγράφεις μονομιάς

Σημειώστε πως από τον Παναθηναϊκό αποχώρησε ως πρωταθλητής, με πρόεδρο τον Πατέρα, στον ΠΑΟΚ ήρθε με χαμηλότερο συμβόλαιο και διοίκηση πρωτοδικείου.

Είχε και άλλες επιλογές, προερχόμενος από Μουντιάλ και καλή παρουσία στην εθνική.

Πιστεύω πως και οι Παναθηναϊκοί τον εκτίμησαν περισσότερο, άσχετα αν τους έριξε πόρτα, δεν υπάρχει οπαδός που να μην υποκλίνεται σε παρόμοιες συμπεριφορές, όλοι θα ήθελαν τέτοιους παίκτες στην ομάδα τους.

Τον συμπάθησα κι άλλο, βιώνοντας την εμπάθεια που εισέπραττε από μερίδα του κόσμου. Κάποιοι τον γιουχάιζαν άμα τη εμφανίσει.

Γενικώς πέρασε δύσκολα, χάναμε πχ από την Ξάνθη στην Τούμπα και στο τέλος ο κόσμος περίμενε έξω από τα αποδυτήρια να αποδοκιμάσει τους παίκτες, περνούσε δίπλα του ο Κασναφέρης ως γενικός αρχηγός των φιλοξενούμενων και ακουγόταν κάτι σποραδικές αποδοκιμασίες. Έβγαιναν οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ συνοδευόμενοι από ένα μακρόσυρτο «ουουου…», εμφανιζόταν ο Σάλπι και κόντευε να γκρεμιστεί το σύμπαν από τα Γαλλικά.

Σημειώστε, πως μπορεί να ήταν εκτός εντεκάδας χωρίς συμμετοχή στο παιγνίδι, δεν είχε καμία απολύτως σημασία όμως. Αρκεί που ήταν «προδότης»…

Όντας και ο ίδιος ευαίσθητο παιδί και παίκτης ψυχολογίας δεν ήθελε και πολύ να τον πάρει από κάτω, με αποτέλεσμα να τερματίσει την καριέρα του με τρόπο που δεν του άξιζε…

Ας πούμε πως το ξεπερνάμε όμως, εξαγνίζοντας το με το δόγμα «αυτοί είμαστε, με τα καλά και τα στραβά μας, δε μπορούμε να αλλάξουμε».

Εμφανίζεται ο Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη για τα εγκαίνια της ΔΕΘ λοιπόν, φορώντας εκείνο το απλανές χαμόγελο λες και η προηγούμενη στάση του έγινε στα Μάταλα, περνάει από το περίπτερο του ΠΑΟΚ όπου του κάνουν δώρο μια φανέλα της ομάδας.

Τον Σαλπιγγίδη και τον κάθε Σαλπιγγίδη που ακόμα κι αν υποθέσουμε πως πάνω στην αφέλεια της ηλικίας, την ανασφάλεια ή και τη φιλοδοξία βρε αδερφέ έκανε ένα λάθος, του το κρατάμε Μανιάτικο μια ζωή. Στον ηθικό και φυσικό αυτουργό της συνειδητής κλοπής του πρωταθλήματος με σφραγίδα και υπογραφή της κυβέρνησης, χαρίζουμε φανέλες, εν μέσω χαχανητών.

Ο συγκεκριμένος πρωθυπουργός είναι και ποδοσφαιρόφιλος, δε γίνεται να μη γνώριζε το ρόλο που έπαιξαν ο Φλαμπουράρης, ο Βασιλειάδης και ο υπουργός δικαιοσύνης Κοντονής, στην απονομή-εργολαβική ανάθεση του πρωταθλήματος.

Στα δικαστήρια έγινε άλλωστε.

Και φίλαθλος να μην ήταν όμως, η άγνοια του πρωθυπουργού για τα απροκάλυπτα και προφανή μαγειρέματα των υπουργών του, αποτελεί αδιάσειστο τεκμήριο ενοχής και συμμετοχής.

Σημειώστε πως ο Σάλπι ζήτησε συγγνώμη επειδή απλά άλλαξε φανέλα, αισθάνθηκε ένοχος για μια ξεκάθαρη επαγγελματική επιλογή. Ο άλλος ευλόγησε την κλοπή του αιώνα και κυκλοφορεί ανενόχλητος ανάμεσά μας, λαμβάνοντας δώρα μάλιστα.

Η έκφραση πως «η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά» δεν αρκεί για να περιγράψει τη βλακεία που μας δέρνει και δεν αφορά μόνο την περίπτωση που περιγράφω, όπως εξήγησα και στην εισαγωγή.

Κάποιον από αυτούς που διαμαρτύρονται επειδή του έκοψαν τη σύνταξη, έναν τυχαίο από εκείνους που διαδηλώνουν για τη μοναδικότητα της Μακεδονίας αν βάλεις απέναντι στον εκάστοτε Τσίπρα, θα του εξηγεί με δέος και μελιστάλαχτο λόγο που θα ζήλευε κι ο Χατζηνικολάου, πόσο δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα και τους λόγους που δεν πρέπει να παραχωρήσουμε το όνομα της Μακεδονίας.

Λες και ο Τσίπρας δεν γνωρίζει την αλήθεια, λες και το κάνει από άγνοια και όχι επειδή είναι υποχείριο.

Λες και θα αλλάξει γνώμη και θα πάψει να είναι αποδέκτης εντολών και τσιράκι, αν του παραθέσεις λογικά επιχειρήματα ή τον αντιμετωπίσεις με χαμόγελο.

Από το πρώτο κείμενο μου εδώ στο to10.gr, ξεκαθάρισα πως θα προτιμούσα να γράφω εδώ παρά σε ιστοσελίδα συμφερόντων Σαββίδη, αν οι επιλογές μου ήταν αυτές οι δυο.

Ποιο το όφελος να τα λέω σε αυτούς που συμφωνούν μαζί μου, για να αλλάζουμε like και να μου λένε πόσο ωραία τα γράφω;

Θεωρώ πιο χρήσιμο, αποτελεσματικό και εποικοδομητικό να αναγκάζω αυτούς που ζουν στο δικό τους μικρόκοσμο, να ακούν αυτά που τους ενοχλούν ή ντρέπονται να διαβάσουν.

Για τον ίδιο λόγο που προκαλεί αποστροφή η σημερινή κίνηση, ασχέτως αν ο Ιβάν Σαββίδης με την απουσία του, έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα.

Δε γίνεται μεταξύ μας να λέμε άλλα και την ίδια στιγμή να μοιράζουμε χαμόγελα και δώρα, στους αυτουργούς της κλοπής, ούτε να αλλάζουμε προσωπείο, αναλόγως με την απόσταση που βρισκόμαστε.

Το μόνο που άξιζε στον αριστερό γιαλαντζί θα ήταν μια κίτρινη φανέλα από χαρτί, που να γράφει πίσω Σύριζα και τον αριθμό 18, για να θυμάται τη πιο ξεδιάντροπη κλοπή της ποδοσφαιρικής ιστορίας…

Αντιλαμβάνομαι και αποδέχομαι πλήρως πως η οπαδική λογική δε γίνεται να ταυτιστεί πλήρως με την αντίστοιχη εταιρική, δεν είναι δυνατόν να βγούνε από το περίπτερο του ΠΑΟΚ στη ΔΕΘ και να μπινελικάζουν τον Τσίπρα, κρατώντας ρετσίνες. Δεν γίνεται όμως να υπάρχει και τέτοια απόσταση, είναι αδιανόητο να υποδεχόμαστε τον προϊστάμενο των δωρητών της χάρτινης, τους χορηγούς των κλεπταποδόχων σα να μη συμβαίνει τίποτα. Και μάλιστα, να τον φιλεύουμε κιόλας.

Προσεχώς που θα μας επισκεφτεί και ο Κούλης, να μην ξεχάσουμε να δώσουμε και σε αυτόν μια φανέλα, με το όνομα της ΣΕΚΑΠ και σε παρένθεση αυτό του Καραμανλή και του Σαμαρά. Ελπίζουμε να μην τον εγκαλέσει η Σπυράκη, για την επίσκεψη στο περίπτερο της ομάδας του επενδυτή με τα κουμπούρια. Λίγους μήνες πριν άλλωστε η θέση του κόμματος ήταν πως δεν θέλουν τέτοιους, απορώ προκαταβολικά για το λόγο της επίσκεψης..

Ελπίζουμε, να μη μας ευχηθεί καλή επιτυχία στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ, γιατί τότε οφείλουμε να του δώσουμε ολόκληρο συνολάκι.

ΥΓ. Για τους ίδιους λόγους που η αναφορά στον ΠΑΟΚ είναι ενδεικτική, είναι και η επίκληση του Τσίπρα και του Κούλη. Τα πρόσωπα έρχονται και παρέρχονται -στην περίπτωση μας αποχωρούν κυνηγημένα-, όσο εμείς ως πολίτες λειτουργούμε με αυτόν τον ραγιαδισμό και την υποτέλεια όμως, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας…