Ολυμπιακός : Επιστρέφει ο Μπίλι και ποιον μαρκάρεις;

Περνάς ώρες ατελείωτες μπροστά από ένα παζλ. Ευλαβικά προσθέτεις τα κομμάτια του και περιμένεις κάποια στιγμή, την εικόνα που βλέπεις μπροστά στο κουτί, να σχηματιστεί και μπροστά σου.

Από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο κομμάτι, η όρεξη και η προσμονή σου μεγαλώνει. Όταν ειδικά φτάνει στο τέλος, τότε η κίνηση του να τοποθετείς το τελευταίο κομμάτι, αυτό που καλύπτει και δίνει όλο το νόημα στην εικόνα (σ.σ. συνήθως είναι ένα από τα κεντρικά), σου φέρνει απίστευτα συναισθήματα ικανοποίησης. Φαντάσου τώρα αυτό το κομμάτι να μην υπάρχει. Να έχει χαθεί, να έχει φθαρεί ή απλά να μην μπορείς να το βρεις. Πόσο άδειο θα είναι το παζλ; Πόσο ξενερωμένος θα είσαι για να το πούμε όσο πιο λαϊκά γίνεται, που δεν μπορείς να τα δεις ολοκληρωμένο μετά τις ώρες που πέρασες πάνω από αυτό;

Σκέψου λοιπόν τον Γιάννη Σφαιρόπουλο. Το καλοκαίρι είχε τα κομμάτια του παζλ του Ολυμπιακού στα χέρια του. Παρότι το ένα χάλασε (Τιλί), κατάφερε και το αντικατέστησε με ένα που ουσιαστικά δεν παραμορφώνει την εικόνα. Όμως παραμένει στον αέρα το έργο του. Λείπει ένα κομμάτι που χαλάει ουσιαστικά όλο το έργο. Το κεντρικό, το οποίο είναι επάνω στο σημείο που καταστρέφει την όλη του προσπάθεια και την συγκέντρωση. Εκείνο του Βασίλη Σπανούλη…

Δεν περίμενε κανείς να δει το ματς με τον Κολοσσό για να καταλάβει το πόσο έχει επηρεάσει τον Ολυμπιακό στο πλάνο του η απουσία του αρχηγού του. Οι ρόλοι ήταν ξεκάθαροι, οι παίκτες που αποκτήθηκαν, είχαν… προγραμματιστεί για συγκεκριμένες δουλειές, με τον χρόνο τους στο παρκέ. Ταυτόχρονα όλοι τους θα έπαιζαν για αυτόν αλλά και αυτός θα έπαιζε για αυτούς. Στον κλασικό του διαφορετικό πλέον τρόπο παιχνιδιού, ο Σπανούλης θα ταίριαζε γάντι, μοιράζοντας ιδανικά την μπάλα, σε «εκτελεστές» που δεν συγχωρούν. Σε παίκτες που γνωρίζουν πως θα ποστάρουν, σε άλλους που έχουν τη δυνατότητα να διχοτομούν την αντίπαλη άμυνα, με ένα τους κόψιμο ακόμα και από την baseline.

Εν τη παρουσία του στο παρκέ, όπως συνηθίζεται εξάλλου, θα υπάρξουν αθλητές που θα ανέβουν ένα επίπεδο ακόμα. Με τις πάσες του που είναι… λουκούμι, με το γεγονός πως οι άμυνες προσαρμόζονται επάνω του.

Σκέψου λοιπόν να μπει στον αγωνιστικό χώρο και πάλι ο αρχηγός του Ολυμπιακού. Με παίκτες όπως τον Γιάνις Στρέλνιεκς, γίνεται να του παίξεις double team; Να χαραμίσεις έναν ακόμα αμυντικό και να του δώσεις το ελεύθερο του Λετονού; Μπορείς να δώσεις τον διάδρομο στον Τόμπσον σε περίπτωση που είναι μόνος του στις 45 μοίρες; Γίνεται να περάσεις τον ψηλό σε αλλαγή μαρκαρίσματος και να δώσεις ποστ παιχνίδι σε έναν εν των Πρίντεζη ή Μιλουτίνοφ; Μπορείς να αφήσεις μόνους τους Ρόμπερτς ή Μάντζαρη ή να μην καλύψεις την baseline σε κίνηση πίσω από την πλάτη της άμυνας του Παπανικολάου;

Και σταματάω εδώ για να μην αδικήσω τους υπόλοιπους, που είναι το ίδιο ικανοί από απόσταση και από κοντά.

Που θέλω να καταλήξω… Ο Ολυμπιακός μόνο θετικά μπορεί να έχει από την επιστροφή του αρχηγού του. Θα αναγκάσει τους αντιπάλους του να ψάξει νέους τρόπους αναχαίτισης του, την ώρα που οι τριγύρω του είναι υπέρ του δέοντως επικίνδυνοι. Και αυτό είναι το μεγάλο κέρδος του Σφαιρόπουλου φέτος. Πως το ρόστερ του έχει τη δυνατότητα εξέλιξης, μην έχοντας δει τεράστιο ποσοστό της τελικής του εικόνας. Αυτό που είπαμε πριν…

Λείπει το κεντρικό του παζλ… Ας κάνουμε όλοι υπομονή και βλέπουμε τη συνέχεια…

ΥΓ1 Τι κάνει το πείσμα; Ο Μπράιαν Ρόμπερτς ήταν άφαντος πριν καιρό. Τώρα συνεχίζει να είναι εκ των κορυφαίων του Ολυμπιακού. Κάποιο βιάστηκαν να τον πουν παλτό. Δεν τους βλέπω τώρα δυστυχώς να τονίζουν πως έκαναν λάθος. Στην ισοπέδωση όλοι πρώτοι, στην αυτοκριτική οι περισσότεροι κρύβονται…

ΥΓ2 Το είδα από τον πολύ καλό μου φίλο και συνάδελφο, Χάρη Σταύρου στο twitter. Ο Γιάνις Στρέλνιεκς έχει με Κίμκι, Μπαρτσελόνα, Αρη, Αρη (κύπελλο), Παναθηναϊκό, Φενέρμπαχτσε, Ερυθρό Αστέρα και Κολοσσό το εντυπωσιακό 18/26% στα τρίποντα ήτοι 69,2%!!!!! Απίστευτο..

ΥΓ3 Μιλάμε και μέσω twitter λοιπόν αφού το ανέφερα παραπάνω και μέσω του https://twitter.com/TolisLeoussis