Κέρδος ο ρεαλισμός του Δώνη

Τη δουλειά του την έκανε ο Παναθηναϊκός με τη Λαμία. Μετά τη νίκη επί της Ξάνθης, καλώς ή κακώς, δημιουργήθηκαν προσδοκίες κι επιβαλλόταν να διπλασιάσει τις νίκες κόντρα στη Λαμία, η οποία όπως έχει φανεί τις δύο πρώτες αγωνιστικές, είναι από τις πιο αδύναμες ομάδες του πρωταθλήματος.

Το «τριφύλλι» στο άψε σβήσε εκμηδένισε την ποινή του -6. Ξεκαθάρισε ότι δεν τίθεται θέμα να κινδυνεύσει, όπως πίστευαν ορισμένοι μίζεροι, οπαδοί του και μη, αλλά φρόντισε να υπενθυμίσει ότι η φανέλα του είναι υπέρβαρη για να μπει σε τέτοιες σκέψεις και διαδικασίες. Προσωπική μου άποψη επίσης είναι ότι ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε καλά με τη Λαμία. Μπήκε δυνατά, όπως έπρεπε, σκόραρε νωρίς εκμεταλλευόμενος το πρώτο λάθος του αντιπάλου και μετά έκατσε…

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Δώνης, εξαιτίας και της αναγκαστικής αλλαγής του Κουλιμπαλί, έκανε δύο αλλαγές. Επενέβη νωρίς στην αναμέτρηση κι άλλαξε το σύστημα. Αυτό δείχνει προπονητή που του αρέσκεται να ρισκάρει. Η στραβή με τον τραυματισμό του Μουνιέ δεν του προκάλεσε προβλήματα. Γιατί δεν είναι και το πιο απλό να κλείνεις τις αλλαγές στο 57’. Το παιχνίδι, όμως, βγήκε στον Παναθηναϊκό. Στην πρώτη καλή φάση του δεύτερου ημιχρόνου έκανε γκολ μία φάση στην οποία κυκλοφόρησε ωραία η μπάλα γύρω από τη μεγάλη περιοχή της Λαμίας.

Τα πιτσιρίκια του έβγαλαν ταλέντο, διάθεση κι αυταπάρνηση. Χρειάζεται αυτό όταν η ποιότητα δεν είναι αυτή που θα ήθελε ο κάθε φίλος της ομάδας. Αν δει κάποιος ξανά το ματς, θα διαπιστώσει ότι ο Παναθηναϊκός πέτυχε τρία γκολ σε όσες καλές στιγμές του παρουσιάστηκαν. Δεν είχε άλλη μεγάλη φάση. Επτά τελικές με τέσσερις στην εστία κατέγραψε η στατιστική.

Η απόδοση, όμως, στην κατάσταση που βρίσκεται το «τριφύλλι» είναι δευτερευούσης σημασίας. Γιατί το επισημαίνω; Διακρίνω έναν ενθουσιασμό και δικαίως. Από τη μιζέρια περάσαμε στην αισιοδοξία που σκορπούν τα νέα παιδιά. Αν ο Παναθηναϊκός δεν είχε το -6 τώρα θα ήταν στην κορυφή. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι θα ήταν στα φαβορί για τον τίτλο. Κι αυτό είναι που κράτησα από τις δηλώσεις του Γιώργου Δώνη. Όταν ρωτήθηκε αν ανεβαίνει ο πήχης μετά τις δύο νίκες, απάντησε απλά ότι «είμαστε ρεαλιστές». Απέφυγε τα μεγάλα λόγια. «Τα πιστεύω αυτά τα παιδιά γιατί τα προπονώ κάθε μέρα. Αλλά δεν ξέρω πως μπορούν να λειτουργήσουν σε συνθήκες πίεσης», συμπλήρωσε.

Ακριβώς έτσι είναι τα πράγματα. Οι «πράσινοι» οφείλουν να είναι προετοιμασμένοι για τα δύσκολα. Έχουν τρανταχτές αδυναμίες κι όποιος δεν το βλέπει, μπορεί να προσγειωθεί απότομα. Όσο κλισέ κι αν ακούγεται ο Παναθηναϊκός πρέπει να βαδίζει παιχνίδι με το παιχνίδι. Ο Δώνης είναι προετοιμασμένος. Ο ίδιος ξέρει καλύτερα από τον καθένα το υλικό που έχει στα χέρια του. Μέχρι που είναι το ταβάνι του. Σαφώς και μπαίνουν βάσεις. Έχει κάποια ελληνόπουλα ο σύλλογος, που φαίνεται ότι μπορεί να δημιουργήσει έναν κορμό. Να χτίσει πάνω τους. Και με τα ευρώ του Παϊρότζ, του Ρέστη κι οποιουδήποτε άλλου συμμετέχει στη χρηματοδότηση της ομάδας, να έρθουν στο μέλλον (από το επόμενο καλοκαίρι, γιατί τον Γενάρη μόνο ένας Έλληνας άνω των 23 μπορεί ν’ αποκτηθεί και απεριόριστοι γηγενείς κάτω των 23 ετών) ποιοτικοί ξένοι, με στόχο φυσικά το πρωτάθλημα.

Τώρα, όμως, χρειάζεται ρεαλισμός. Ο Παναθηναϊκός έχει τη διακοπή να δουλέψει. Και πάει στη Λάρισα. Μία δύσκολη έδρα. Αν πάρει κι εκεί θετικό αποτέλεσμα, θα χτίσει κι άλλο την αυτοπεποίθησή του και θα έρθει ακόμα πιο κοντά ο κόσμος. Κι ενώ ακολουθούν δύο αγώνες στο ΟΑΚΑ με τον Λεβαδειακό και τον ΠΑΣ Γιάννινα. Δύο ομάδες που θα παίξουν κλειστά. Ο Παναθηναϊκός στο μυαλό του αισιόδοξου οπαδού του, μπορεί να κάνει και το πέντε στα πέντε.

Ο Δώνης αυτό αποφεύγει κι αυτό προσπαθώ να ξεκαθαρίσω. Δεν χρειάζονται σχέδια και όνειρα. Αγώνα με τον αγώνα πάει αυτή η ομάδα. Δεν είναι εξπρές για να μην σταματάει πουθενά. Στο φινάλε όσο πιο ρεαλιστής είναι κάποιος, τόσο περισσότερο θα χαρεί μία επιτυχία που μπορεί να θεωρηθεί ανέλπιστη. Ενώ αν κάνει όνειρα μπορεί όντως να προσγειωθεί απότομα. Ρεαλισμό χρειάζεται αυτός ο Παναθηναϊκός. Και κατόπιν πίστη από τον κόσμο του κι όλους όσοι δουλεύουν για την ομάδα.

ΥΓ.: Ο Καμπετσής απέδειξε αυτό για το οποίο φωνάζουν όσοι δεν είναι φανατικοί και δεν έχουν το μυαλό έξω από το κεφάλι τους. Σημασία έχει τι κάνει ένας παίκτης στο γήπεδο. Σαφώς μετράει πλέον και η συμπεριφορά του εκτός και η στάση του στα social media. Αλλά όσο κεντάει στο χόρτο τα υπόλοιπα ξεχνιούνται.

ΥΓ.1: Διαφωνώ με τα συνθήματα για τον Αλαφούζο, τον Ρέστη ή τον Βαρδινογιάννη. Στον δρόμο, στο σπίτι του ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Αλλά 90 λεπτά στο γήπεδο ο Εμμανουηλίδης, ο Μπουζούκης και όλοι οι παίκτες δεν αντλούν δύναμη από αυτά τα συνθήματα.

ΥΓ.2: Ο επιθετικός έπρεπε να έχει ήδη έρθει. Κάτι έχει παιχθεί ξεκάθαρα στο θέμα και μάλλον ο Νταμπίζας δεν έχει ευθύνη για την καθυστέρηση. Τώρα δεν είναι εύκολο να φέρεις ποιοτικό παίκτη. Αλλιώς θα είχε ήδη ομάδα. Φυσικά αυτό ισχύει στα χαρτιά. Στο γήπεδο κρίνονται όλοι.