Ζήτω η τρέλα

Είναι φορές που η λογική σηκώνει τα χέρια και παραδίδεται, αρνούμενη να παλέψει για το αυτονόητο, υποταγμένη σε γεγονότα, που αν τα βλέπαμε σε ταινίες θα είχαμε να λέμε για την ευρηματικότητα του σεναριογράφου. Στον Πανιώνιο παρακολουθούμε μια ταινία… επιστημονικής φαντασίας, που έχει ταυτόχρονα στοιχεία θρίλερ και κωμωδίας. Και τα πράγματα θα ήταν λιγότερο τραγικά, αν ήταν στοιχειωδώς σοβαρά.

Ο Σταύρος Αλευρογιάννης ανακοίνωσε «με δόξα και τιμή» την αποχώρησή του από τα διοικητικά δρώμενα. Αιτία η κόντρα με τους «Πάνθηρες», η απόφαση των οργανωμένων να προχωρήσουν σε αποχή απ’ όλους τους αγώνες του τμήματος μπάσκετ, το βαρύ κλίμα. Γράψαμε τότε, γνωρίζοντας πρόσωπα και πράγματα, ότι το… σχέδιο ήταν να τον διαδεχθεί η σύζυγός του Τίνα.

Προέκυψε Χριστοδουλόπουλος, ένα θέμα που εξ αρχής δεν παρακολουθήσαμε. Όπως δεν ακολουθήσαμε και τους υπόλοιπους υποψήφιους επενδυτές, καθώς γνωρίζαμε πως κανένα σοβαρό ενδιαφέρον δεν υπήρξε. Κι αίφνης, η ομάδα επιστρέφει στα χέρια του Σταύρου Αλευρογιάννη, οι «Πάνθηρες» επανέρχονται στη λογική της αποχής κι ο «Ιστορικός» επιστρέφει εκεί που ήταν 20 μέρες πριν.

Στο ενδιάμεσο, βέβαια, έφυγε ο Θανάσης Σκουρτόπουλος, με τον οποίο ο Σταύρος Αλευρογιάννης συμφώνησε, αλλά δεν τον ήθελαν οι… επόμενοι. Τώρα που γύρισε ο Αλευρογιάννης, θα επιστρέψει ο Σκουρτόπουλος; Στο μεσοδιάστημα από τους πέντε ξένους που είχαν κλείσει ένας έστειλε επιστολή που ζητούσε να του αποσταλούν τα εισιτήρια, να τηρηθεί η συμφωνία, διαφορετικά θα προσέφευγε στη ΦΙΜΠΑ, οι υπόλοιποι ψάχνουν ομάδα για να συνεχίσουν. Θα ενεργοποιηθούν τα προσύμφωνα;

Δίχως προφανή λόγο, πλην της ιδέας (όποιος την είχε να φύγει τώρα για το Χόλυγουντ, θα κάνει καριέρα) της επιστροφής Αλευρογιάννη σε «άσπρο άλογο», ο Πανιώνιος έχασε τις 20 πιο κρίσιμες μέρες του καλοκαιριού και τώρα πηγαίνει σ’ ένα πρωτάθλημα δίχως παίκτες πρώτης γραμμής (αναφέρομαι στους Έλληνες, καθώς ξένοι θα βρεθούν), με μια διοίκηση που αν μια φορά συναντούσε αρνητική συμπεριφορά από τον κόσμο, τώρα χρεώθηκε κι όλη αυτή τη μασκαράτα.

Αν ζητούμενο για τον κ. Αλευρογιάννη ήταν να επιλεγεί το όνομά του στο δίλημμα «αυτός, ή η ΕΣΚΑΝΑ», μάλλον ακολούθησε τη λανθασμένη συνταγή των θρησκόληπτων, που λένε προς τους απανταχού άθεους «να δω αν είσαστε σε αεροπλάνο που πέφτει, αν θα ζητήσετε τη βοήθεια του Θεού».

Ο Πανιώνιος έχει τη δική του ιστορία, έχει έναν κόσμο που τον ακολουθεί πιστά, έχει «βαριά φανέλα» και δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως… παιχνίδι, ως «τάκα τούκα» για να περάσει η ώρα στην παραλία. Δεν είναι μπαλάκι, δεν είναι ρούχο που το βγάζεις και το ξαναφοράς όταν έρθει πάλι η μόδα του.

Θα ήταν μισή αλήθεια αν γράφαμε ότι φταίει ΜΟΝΟ ο Αλευρογιάννης. Φταίνε κι οι επιφανείς Πανιώνιοι, οι οποίοι δεν βγήκαν μπροστά για να προσφέρουν βιώσιμη λύση, σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία. Φταίνε πολλοί και πολλά, αλλά για την ώρα μας έχει συνεπάρει το σενάριο και παρακολουθούμε την κορύφωση της ταινίας, νιώθοντας μια μικρή αγωνία, επειδή ο… κουβάς με τα ποπ κορν έχει αδειάσει.