Έκανε το τσίρκο-Μεντράνο, ομάδα

ΠΡΟΦΑΝΩΣ κι έχει γίνει αντιληπτό από το αξιότιμο αναγνωστικό κοινό, ότι η ταπεινότητά μου, καλή κουβέντα δεν χρωστάει να πει. Δεν τον έχω, εύκολο, τον καλό το λόγο. Αντιθέτως. Αυτό που κυριαρχεί και μέχρι υπερβολής κάποιες φορές, οφείλω να ομολογήσω, είναι το ξεφωνητό. Πλην σπανίων εξαιρέσεων. Όπως η σημερινή. Δεν γίνεται όμως να δεις το Ξάνθη-Παναθηναϊκός και να μην αποδόσεις τα εύσημα στον Γιώργο Δώνη. Νοιώθεις, ότι έχεις την υποχρέωση να το κάνεις αυτό.

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Δεν έχω σε εκτίμηση τους Έλληνες προπονητές ποδοσφαίρου. Τους θεωρώ κατ αρχήν ημιμαθείς. Με κυρίαρχο στοιχείο στη προσωπικότητά τους, την ανασφάλεια. Που τους κάνει, να χάνουν το μπούσουλα και να ψάχνουν να βρουν δικαιολογίες. Αντί να μιλάνε με τη δουλειά τους. Δεν έχω γράψει κάτι καλό για τον Δώνη. Στην ΑΕΚ που τον είχε πάρει ο Ντέμης πριν δέκα χρόνια, δεν άντεξε το βάρος. Δεν άντεξε επίσης το βάρος στον ΠΑΟΚ. Τον πήρε από κάτω η λάθος, διαχείριση με τον Πάμπλο Γκαρσία. Αλλά κι αυτή η ιστορία με τις θλάσεις με τους ποδοσφαιριστές να πέφτουν κάτω, ο ένας μετά τον άλλο σαν κοτόπουλα. Δεν ξέρω τι έκανε στο εξωτερικό. Στον Ατρόμητο τα πήγε καλά. Ποιος δεν πήγε καλά όμως στον Ατρόμητο;

ΔΕΝ κρύβω, ότι την επιλογή να πάει, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή στον Παναθηναϊκό την είδα σαν τυχοδιωκτική. Όταν δηλαδή δεν έχει ανάγκη από λεφτά. Να πας να δουλέψεις κάτω απ αυτές τις συνθήκες στον Παναθηναϊκό, να κάνεις, τι;

Με ποια δεδομένα; Με ποια εχέγγυα; Με το τίποτα. Χωρίς παίχτες, χωρίς διοίκηση, χωρίς να ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο και με τον ελάχιστο κόσμο που έχει απομείνει, να είναι μέσα στη γκρίνια και τη μανούρα. Ποιος, σοβαρός άνθρωπος, θα πήγαινε να μπλέξει σ αυτή τη περιπέτεια; Αυτά τα περί «αγάπης στον Παναθηναϊκό», όταν πρόκειται για επαγγελματίες, τα ακούω βερεσέ. Πας λοιπόν στη λογική, μονά ζυγά-μονόζυγα, δικά μου. Αν πάω καλά πήγα. Αν δεν πάω, θα φταίει ο Αλαφούζος. Θα φταίει ο Ταϊλανδός με το καρό σακάκι. Ο Δώνης ποτέ. Κι έχει κάνει και τριετές συμβόλαιο κι έχει δέσει το γάιδαρό του.

ΟΛΑ αυτά όμως, πήγανε περίπατο τη Κυριακή τ απόγευμα. Μόλις μπήκε ο Παναθηναϊκός στο γήπεδο κι έπιασε τη Ξάνθη από το λαιμό να τη πνίξει. Ο Παναθηναϊκός με Κολοβέτσιο, Οικονόμου, Πούγγουρα πίσω και Μπουζούκα Χατζηγιοβάννη μπροστά. Είκοσι και 21 ετών έκαστος, οι δυο τελευταίοι. Κι αλλαγές ο Στάικος κι ο 18χρονος Εμμανουηλίδης.

ΘΑ μου πείτε τώρα, «από ένα παιχνίδι έβγαλες συμπέρασμα; Μήπως είσαι βιαστικός». Κι εγώ λέω, ότι αυτό που είδα δεν γίνεται να με κοροϊδέψει. Δεν μπορεί να λέει ψέμματα. Δεν μπορεί να είναι κάτι τυχαίο και συμπτωματικό. Ο Παναθηναϊκός μπήκε στο γήπεδο και ήξερε τι ήθελε να κάνει. Είναι εμφανές, ότι υστερεί σε ποιότητα. Ότι έχει αδυναμίες και μπρος και πίσω.

Έχει όμως αγωνιστικότητα. Πάθος. Όλοι οι ποδοσφαιριστές δίνουν αυτό που έχουν και με το παραπάνω. Έχει αγωνιστικό πλάνο. Δεν μπήκε δειλά και φοβισμένα στο γήπεδο. Να κάτσει πίσω κι ότι κλέψει από το ματς. Μπήκε για να παίξει μπάλα. Στο βαθμό, που μπορεί. Κι έπαιξε. Σπαθένια το πήρε το διπλό. Κι έπρεπε να κερδίσει με καθαρό σκορ. Κι όλα αυτά είναι δουλειά του προπονητή.

ΕΔΩ να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα. Να θυμηθούμε τον περυσινό Παναθηναϊκό. Με σαφώς πιο ποιοτικό ρόστερ. Διπλάσιας και παραπάνω αξίας από το εφετινό. Κι η ομάδα μακρυά από τη Λεωφόρο, είχε γίνει καρπαζοεισπράκτορας. H χαρά του Παναιτωλικού, της Κέρκυρας του Λεβαδειακού και της Λαμίας. Τρία τεμάχια από τον Κομπότη, ντόρτια από τον Μπάμπη τον Τεννέ.

Ο Παναθηναϊκός να έχει καταντήσει τσίρκο-Μεντράνο και οι αθλητικογράφοι να λιβανίζουνε τον Μαρίνο. Να τρώει η ομάδα τέσσερα γκολ από τη Λαμία κι ο προπονητής του Παναθηναϊκού να τα ρίχνει στο χιόνι. Και να αποθεώνεται κι από πάνω.

ΚΙ έρχεται ο Δώνης με το καλημέρα και κάνει όλο αυτό το περυσινό αφήγημα ρόμπα ξεκούμπωτη. Με τα ψέμματα και από το πουθενά σου παρουσιάζει μία κανονική ομάδα. Μία ομάδα που πήγε στη Ξάνθη να παίξει ποδόσφαιρο κατοχής. Με τις όποιες δυνατότητες της. Να κρατήσει τη μπάλα , να τη κατεβάσει να βγάλει πλαγιοκοπήσεις, να απειλήσει.

Να έχει δέκα τελικές, όταν η Ξάνθη έκανε τη πρώτη στο 62’. Όλα αυτά δείχνουν, τη δουλειά που γίνεται στο Κορωπί. Σε όλα τα επίπεδα. Η διάθεση και η αγωνιστικότητα των ποδοσφαιριστών, δεν προκύπτουν τυχαία. Αυτός ο Παναθηναϊκός έχει πολύ δρόμο μπροστά του. Ακόμα δεν έχει κάνει τίποτα. Θα φάει μπούφλες. Θα βρεθεί στο καναβάτσο. Είναι βέβαιο όμως, ότι έχει θα το δίνει και με το παραπάνω. Κι αυτό πιστώνεται στον προπονητή.

Στη μουσική επιλογή, John Lennon Elton John-Ι Saw Her Standing There.

MUST READ

«Ντου» Καρυπίδη σε Τσαγκαράκη