Παναθηναϊκός – ΑΕΚ : Ευτυχώς που για κάθε Χιμένεθ υπάρχει ένας Ουζουνίδης

Πάνω στην ένταση του αγώνα έχουν συμβεί πολλά. Χειρονομίες, χειροδικίες, άσεμνες συμπεριφορές. Μπορώ να καταλάβω, μέχρι ενός σημείου φυσικά, πως κάποιος μπορεί να ξεφύγει και ιδιαίτερα όταν μιλάμε για ένα ντέρμπι ή για ματς με μεγάλο βαθμολογικό ενδιαφέρον.

Εκείνο που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πως μπορεί κάποιος που έχει απλώσει το μεσαίο του δάχτυλο μπροστά στα μάτια όλης της Ελλάδας, σφυρίζει κλέφτικα μετά από μισή ώρα. Ο Μανόλο Χιμένεθ μπορεί να πίστευε πως ήταν κάποιου είδους μαγκιά να κάνει… κωλοδάχτυλο στον κόσμο του Παναθηναϊκού. Ή μπορεί να φανταζόταν πως θα γίνει ο νέος Βλάνταν Ίβιτς: κάποιος θα ξέφευγε, κάποιος θα πετούσε κάτι, θα τον πετύχαινε, θα έπεφτε στο έδαφος, θα σφάδαζε, θα πήγαινε στο νοσοκομείο και η ομάδα του θα κατακτούσε τους τρεις βαθμούς. Ευτυχώς για τον Παναθηναϊκό και δυστυχώς για τον ίδιο τον Χιμένεθ, ο κόσμος δεν «τσίμπησε».

Προτίμησε να αγνοήσει την ανοησία του Ισπανού, να σκεφτεί πως η ομάδα του είναι ήδη στριμωγμένη στα σχοινιά, από το να συμπεριφερθεί σαν… Χιμένεθ. Ευτυχώς για τον Παναθηναϊκό και δυστυχώς για τον ίδιο τον Χιμένεθ, αυτή τη φορά χούλιγκανς και αλήτικες συμπεριφορές δεν υπήρξαν από την εξέδρα προς τον αγωνιστικό χώρο, αλλά από τον αγωνιστικό χώρο προς την εξέδρα.

Ο Χιμένεθ προφανώς νομίζει ότι βρίσκεται στη χώρα… του κωλοδάχτυλου και γι’ αυτό συμπεριφέρθηκε με αυτό τον τρόπο. Προφανώς θεωρεί την Ελλάδα και τον κόσμο που πληρώνει εισιτήριο κατώτερο από τον ίδιο και φέρεται σαν αλαζόνας. Ίσως να πιστεύει πως είμαστε τίποτα… παρακατιανοί, που δεν μπορούμε να πιάσουμε το μεγαλείο του και εκείνος μπορεί να μας δουλεύει μέσα στη μούρη μας. Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά τη συμπεριφορά του ΜΕΤΑ το τέλος του ματς.

Θα μπορούσε ο Ισπανός στη συνέντευξη Τύπου να πει μια συγγνώμη. Δεν θα δικαιολογούσε τη συμπεριφορά του, αλλά θα γινόταν αποδεκτή. Αντ’ αυτού προτίμησε το «εδώ ήρθαμε να μιλήσουμε για ποδόσφαιρο». Ναι, σωστά. Απλά φαντάζομαι πως και ο Χιμένεθ για ποδόσφαιρο πήγε στη Λεωφόρο και όχι για να κάνει καραγκιοζιλίκια όταν εκνευρίζεται. Αν βρισκόταν στην Primera Division πιθανότατα δεν θα τολμούσε να υψώνει τα μεσαία δάχτυλα κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Και αν το έκανε, πιθανότατα θα απαντούσε μετά γιατί το έκανε και τι ήταν αυτό που τον ανάγκασε να ξεφύγει.

Αλλά ο Χιμένεθ μάλλον θεωρεί τον εαυτό του σαν προπονητή αξίας Primera Division, που μας κάνει χάρη που βρίσκεται εδώ και μας βλέπει σαν… παρακατιανούς. Κι αν τώρα κάνει κωλοδάχτυλα, αύριο μπορεί να βρίζει, να φτύνει, ακόμα και να χειροδικεί. Και να ισχυρίζεται πως η δουλειά του είναι το ποδόσφαιρο.

Ευτυχώς για κάθε Χιμένεθ, υπάρχει ένας Ουζουνίδης. Που ενδιαφέρεται στ’ αλήθεια για το ποδόσφαιρο σε κάθε συνθήκη που μπορεί να του παρουσιαστεί. Ακόμα κι όταν το αποτέλεσμα δεν είναι υπέρ του, ακόμα κι όταν αγχώνεται, ακόμα κι όταν εκνευρίζεται.

Ευτυχώς για κάθε Χιμένεθ, υπάρχει ένας Ουζουνίδης. Που σέβεται εκείνον που πληρώνει εισιτήριο, που σέβεται τον αντίπαλο. Που σέβεται το ποδόσφαιρο το ίδιο και γι’ αυτό έχει και τον σεβασμό όλων.