Σαν τον ΠΑΟΚ του Τσάμπιονς Λιγκ δεν έχει

Λένε πως σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι και η διαδρομή, ακόμα κι έτσι όμως δεν είμαι βέβαιος πως την έννοια του προορισμού την αντιλαμβανόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο.

Για μας εδώ στα ψηλά της χώρας, δεν υπάρχει προορισμός, ίσως φανεί άσχετο αν παραθέσω τώρα την ατάκα του συγχωρεμένου Νίκου Τριανταφυλλίδη πως «ο ΠΑΟΚ είναι μία ουτοπία, μία ανταρσία που δεν ολοκληρώνεται ποτέ», για εμάς όμως, αυτή η λακωνική περιγραφή της ασπρόμαυρης ύπαρξης, αναδεικνύει και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την δικέφαλη πλευρά της ζωής μας.

Ένας λαός που από καταβολής του βιώνει μια ανεκπλήρωτη ουτοπία, δε μπορεί να έχει ως προορισμό κάτι ρεαλιστικό και εφικτό, όπως η συμμετοχή στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ.

Αντιλαμβάνομαι πως οποιαδήποτε άλλη ομάδα κι αν ήταν στη θέση μας σήμερα, οι συζητήσεις για το πόσο κοντά είναι στο στόχο και το πως θα καταφέρει να υπερβεί και το τελευταίο εμπόδιο, θα ήταν στην κορυφή του ενδιαφέροντος.

Εμείς το φιλοσοφούμε αλλιώς, αν θέλετε να μιλήσουμε με το ζόρι για προορισμούς, θα σας έλεγα πως κάθε παιγνίδι για εμάς, είναι ένα μικρό αυτόνομο ταξίδι.

Το ζούμε, το χαιρόμαστε, το απολαμβάνουμε, σε κάποιες παλιότερες εποχές φτάναμε στο σημείο να πλακωνόμαστε μεταξύ μας, σε κάθε περίπτωση όμως αναπνέουμε για το σήμερα και τρεφόμαστε αποκλειστικά από αυτό.

Να γιατί δεν θα τα βάφαμε μαύρα αν αποκλειόμασταν από την Σπαρτάκ, τη στεναχώρια της στιγμής θα την ξεπερνούσαμε σύντομα και θα επικεντρώναμε τη ματιά μας στον επόμενο αυτοτελή προορισμό.

Τρόπους βρίσκουμε πάντα.

Τρία χρόνια πριν, ο ΠΑΟΚ έπαιζε τελευταίο παιγνίδι ομίλων για το Γιουρόπα στη Γερμανία με την Ντόρτμουντ, όντας αποκλεισμένος, χωρίς ούτε μαθηματική ελπίδα και επί 90 λεπτά το πέταλο των 5 χιλ ΠΑΟΚτσήδων, δονούνταν από το σύνθημα «πάρτε το πρέφα, εμείς θα πάρουμε το κύπελλο Ουέφα».

Μην προσπαθείτε να μας ερμηνεύσετε, εκπέμπουμε σε διαφορετικό μήκος κύματος…

Αυτός είναι και ο λόγος που δε θα σταματήσουμε ποτέ να εκτελούμε με επιχειρήματα τη χάρτινη, δεν είναι πως μας στέρησαν ένα πρωτάθλημα, όλος ο θίασος που έστησαν είναι πέρα από τη δική μας κοσμοθεωρία και κουλτούρα.

Το ότι θέλαμε και θέλουμε το πρωτάθλημα, το ότι θέλαμε και πρόπερσι και πέρσι το κύπελλο, το ότι θέλουμε να δούμε την ομάδα μας στους ομίλους, είναι γεγονός, η ζωή μας όμως δεν πρόκειται να τελειώσει σε μια επιτυχία ή αποτυχία. Γι αυτό και δε θα γελοιοποιούσαμε τους εαυτούς μας γινωμένοι θεατρίνοι, ούτε θα ρισκάραμε τη διαχρονική υστεροφημία μας, ξεφτυλίζοντας κάθε έννοια δικαίου και ανδρισμού.

Στα της επικαιρότητας τώρα, οι αντιδράσεις στη Θεσσαλονίκη δεν περιείχαν κάτι το εξωπραγματικό, λίγο πολύ το περιμέναμε. Όχι το 1-1, αλλά μια εμφάνιση υψηλού επιπέδου, αν και για να πούμε την αλήθεια, ο ΠΑΟΚ κινδύνεψε κάπως, σε αντίθεση με τις προηγούμενες αναμετρήσεις, όπου αν εκτός από αξία, διέθετε και αυτοπεποίθηση ομάδας Τσάμπιονς λιγκ, θα έπαιζε με τα δεύτερα,

Αν δεν κινδύνευε και από τη Μπενφίκα όμως, ο θεσμός θα έπρεπε να ανασταλεί για φέτος και η Ουέφα να κάνει απευθείας απονομή της κούπας στον ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου, από τον Αύγουστο.

Και πάλι όμως, δε μπορεί κάποιος να πει πως οι Πορτογάλοι αδικούνται από το τελικό σκορ, το ότι μια ομάδα κάνει 3-4 καθαρές ευκαιρίες και η άλλη 2, δε συνιστά αδικία.

Ούτε το γήπεδο έγερνε, ούτε μας έκλεισε η Μπενφίκα στην περιοχή μας, υπήρξαν κάποια σημεία του αγώνα που φαίνονταν πιο επικίνδυνοι και αυτό ήταν. Το γκολ της ισοφάρισης μάλιστα δεν προήλθε από ανύποπτη φάση, ο ΠΑΟΚ σε εκείνο το σημείο δεν είχε ισορροπήσει απλά αλλά είχε πάρει τα ηνία του αγώνα, χάνοντας ευκαιρία με τον Ουάρντα, που τόσο κλασική, η ανώτερη Μπενφίκα δεν κατάφερε να κάνει.

Είχε μια παρόμοια στο πρώτο, αλλά όχι με εντελώς φάτσα τη εστία.

Υπάρχει και η φάση του πέναλτι βεβαίως, για την οποία έχω αμφιβολίες. Δεν το θεωρώ μαϊμού, ούτε αυστηρό κατ΄ανάγκην, δε μπορώ να το πω μετά βεβαιότητας. Αν και δεδηλωμένος λάτρης του physical game, το ποδόσφαιρο είναι και άθλημα ισορροπίας, κάποιες φορές αρκεί ένα απλό σκούντημα ή τζαρτζάρισμα, για να βγάλει τον άλλον εκτός πορείας. Κι όταν μιλάμε για φάση που ο παίκτης είναι έτοιμος να εκτελέσει, δεν είναι απαγορευτικό, δεν είναι υποχρεωμένος ο διαιτητής, να δώσει συνέχεια..

Τέλος πάντων, ας μην το συνεχίσω άκρη δε θα βγει, το μόνο που θα ήθελα με την ευκαιρία, θα ήταν να δω κάποτε τους χαρτοποδοσφαιριστές, να αποπειρώνται να αλλάξουν απόφαση διαιτητή ή βοηθού σε Ευρωπαϊκό παιγνίδι και τι στον κόσμο.

Συνοψίζοντας, όσα κατά καιρούς έχω γράψει, ξεκινώντας από πέρσι που επέμενα πως ο ΠΑΟΚ είναι με διαφορά η καλύτερη ομάδα, πως ήταν τεράστιο λάθος που η χάρτινη δεν αποκλείστηκε από τη Λάρισα στον ημιτελικό, πως ο ΠΑΟΚ θα παλέψει στα ίσια όλα τα παιγνίδια του στα προκριματικά, πως ανεξαρτήτως κατάληξης είναι ομάδα επιπέδου Τσάμπιονς λιγκ και πως φέτος θα σκορπίζουμε τον τρόμο σε όποιον βρεθεί μπροστά μας, διαπιστώνετε πως επιβεβαιώνονται στην πράξη.

Καλώς ή κακώς συνηθίζω να μιλάω προκαταβολικά, χωρίς να περιμένω το αποτέλεσμα για να πουλήσω πνεύμα εκ του ασφαλούς.

Στην προσπάθειά μου να μείνω στο ίδιο mood, θα έλεγα πως θα ήταν σοφή επιλογή για όσους σκεφτούν πως φέτος θα διεκδικήσουν το πρωτάθλημα, στους αγώνες με τον ΠΑΟΚ να δώσουν πριμ νίκης, σε περίπτωση που φύγουν με λιγότερα από τρία γκολ.

Αυτό το τελευταίο αφορά τον Μαρινάκη βασικά, η λέξη πριμ από το στόμα του Τζάμπα είναι πιο απίθανη και από το ναι του Κουστούμπα, στην ψήφιση νομοσχεδίου.

Κατά τα λοιπά δεν έχω να προσθέσω κάτι, η ζωή για μας εδώ στα Βόρεια της χώρας θα συνεχιστεί όπως και τις προηγούμενες ημέρες, ο φραπές στην παραλία είναι θεσμός, το Σάββατο έχει γήπεδο και την Κυριακή θάλασσα, να πάρουμε δυνάμεις χαλαρώνοντας για την επόμενη Τετάρτη.

Γιατί ο ΠΑΟΚ του Τσάμπιονς λιγκ, είναι σαν τη Χαλκιδική που δεν έχει, ακόμα και στις καθυστερήσεις του καλοκαιριού…