Ο Θεοφίλου είναι ήρωας, όχι οι δύο στρατιωτικοί

ΔΕΝ ήταν μόνο οι δύο στρατιωτικοί, που αφέθηκαν ελεύθεροι. Σχεδόν ταυτόχρονα, λευτερώθηκε ο Τάσος Θεοφίλου. Ένας αληθινός ήρωας. Και χωρίς να χρειαστεί, να κάνει το θαύμα της η Παναγία. Και χωρις να τον υποδεχθεί ο υπουργός Δικαιοσύνης. Γιά να του ζητήσει συγνώμη, ως ώφειλε. Οι δύο στρατιωτικοί, από κι ως που χαρακτηρίζονται ήρωες; Το μόνο που κάνανε ήταν να μπερδευτούνε. Να μπούνε κατά λάθος στη Τουρκία και να συλληφθούν. Όντας μάλιστα επαγγελματίες. Μισθοφόροι. Εκπαιδευμένοι, υποτίθεται. Αν αυτό συνιστά ηρωισμό, πάσο.

Το να είσαι, 167 μέρες φυλακή και να έχεις από πίσω σου, το ελληνικό κρατος, το ΝΑΤΟ και τον Τραμπ, είναι εύκολο. Το να τρως ποινή 25 χρόνια στο κεφάλι και να βγάζεις πέντε χρόνια φυλακή με αξιοπρέπεια, όντας αθώος, όπως ο Θεοφίλου, είναι το δύσκολο. Και θα τους δώσουνε λέει, τιμητική μετάθεση στις Βρυξέλλες. Σωστό. Αν μπερδευτούνε και ξαναχαθούνε και μπούνε σε κανένα Λουξεμβούργο, η σε καμία Ολλανδία, δεν πρόκειτα να τους συλλάβει κανείς.

ΜΙΛΑΜΕ γιά κουκλοθέατρο. Ο υπουργός Άμυνας. Δύο υφυπουργοί, με τον ανεκδιήγητο, Κατρούγκαλο να καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι και να τους χαιρετάει στρατιωτικά. Ο αρχηγός Στρατού, το πρωθυπουργικό αεροσκάφος και τιμητικό άγημα. Προκειμένου, όλοι μαζύ, να αποδόσουν τιμές στους δύο απελευθεροθέντες. Να το ξαναπάμε ολη μία. Γιά στρατιωτικούς πρόκειται. Όχι γιά προσκόπους.

Ο ηρωισμός σε τι συνίσταται; Στο ότι χάσανε το δρόμο; Η απάντηση είναι προφανής: Στην ανάγκη της κυβέρνησης να αλλάξει την αντζέτα: «Μπορεί να καήκανε καμιά κατοσταριά στο Μάτι, αλλά τα δύο παληκάρια τα φέραμε πίσω». Ήταν η ανάγκη της κυβέρνησης να δημιουργήσει φανταστικούς ήρωες. Αν δεν ήταν (;) ήρωες άλλωστε, ποιός ο λόγος να σταθούνε κλαρίνο μπροστα τους, τρεις υπουργοί; Ούτε σε βιντεοταινία της δεκατίας του 80.

ΞΕΦΥΓΑΜΕ όμως. Να επιστρέψουμε, στη περιπέτεια, του Τάσου Θεοφίλου: Πρωτόδικη ποινή, 25 χρόνια κάθειρξης. Για την υπόθεση ληστείας σε τράπεζα στη Πάρο, τον Αύγουστο του 2102. Με νεκρό απο τους πυροβολισμούς των ληστών, εναν οδηγό ταξί που προσπάθησε να τους εμποδίσει να διαφύγουν.

Ο Θεοφίλου δηλώνει αναρχικός-κομμουνιστής. Υποστηρίζει , ότι ποτέ δεν βρέθηκε στη Πάρο και δεν έχει καμιά ( ούτε ιδεολογική )σχέση με τους Πυρήνες της Φωτιάς. Στο πενταμελές εφετείο αθωώνεται. Ήδη όμως, έχει κάτσει πέντε χρόνια φυλακή. Έχει χάσει πέντε χρόνια από τη ζωή του. Δεν ξέμπλεξε όμως. Ο εισαγγελέας ασκεί αναίρεση. Την οποία ο Άρειος Πάγος απορρίπτει κι ο Θεοφίλου είναι πλέον οριστικά και αμετάκλητα αθώος. Στα πέντε χρόνια που βρέθηκε στις φυλακές
το ημερήσιο προγράμμά του, όπως το περιγράφει ο ίδιος, ήταν «διάβασμα, γράψιμο, γυμναστική, μπάνιο, μαγείρεμα, τηλέφωνο». Στο τρίτο του βιβλίο, με τίτλο «32 βήματα», περιγράφει τη καθημερινότητα στις φυλακές του Κορυδαλλου και του Δομοκού. Παρακάτω, μερικά αποσπάσματα:

…… ΔΕΝ είναι σπουδαίο πράμμα η φύλακή. Απλά σε παίρνουνε; και σε φυτεύουν ανάμεσα σε τσιμέντα και σίδερα και εσύ προσπαθείς να μείνεις ανθισμένος και βλέπεις γύρω σου κάποιους να μην τα καταφέρνουν και να μαραίνονται και τρομάζεις. Και προσπαθείς, με νύχια και με δόντια να μείνεις στη ζωη των φίλων σου και η τηλεκάρτα ποτέ δεν ειναι αρκετή. Και πρεπει να εισαι συνεχώς δυνατός και να δίνεις εσύ δύναμη στους εξω και να μην ηττηθείς και η παραμικρή λάθος λέξη, εχει πολλαπλάσιο βάρος.

Εξαρτημένος και υπόλογος. Και μετά από πόσα χρονια που αναγκαστικά, θα περάσουν, να πρέπει να προσαρμοστείς εξω. Να ξαναμπείς στις ζωές των φίλων σου, όχι σαν μια φωνή από το τηλέφωνο ανάμεσα οχτώ με δώδεκα και τρεις με οκτώ, αλλά κανονικά, σαν υπαρκτό πρόσωπο. Να πρέπει να εισβάλεις στις ζωές τους, επειδή έτσι. Επειδή έτσι τα άφησες, χωρίς να ρωτήσεις αν σε θέλουν. Το βασανιστήριο του εγκλεισμού κρατάει για πάντα και όχι μόνο όσο διαρκεί η ποινή. Και η ζωη προχωράει σε γκρίζο φόντο. Ούτε πιο αργή, ούτε πιό γρήγορη, ούτε ίδια.

…..ΝΑ περπατήσω νύχτα. Να τι μου έχει λείψει. Οι μυρωδιές της πόλης, του βουνού της θάλασσας. Αλλά και η μυρουδιά της νύχτας και ο ήχος της. Να δω αστέρια. Αστέρια αντί για εκτυφλωτικους προβολείς. Να καθήσω κάπου, μετά τις οκτώ και να μην με μετρήσουν, να μην με κλειδώσουν, να πιω μια μπίρα και να δω αστέρια.

………Ο ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΣ είναι κάποιο είδος σύγχρονης μύησης σε διαφορά στάδια. Από τη διαβολοβδομάδα της ανάκρισης, στην «ανακούφιση» της προφυλάκισης. Από την ανασφάλεια της υποδικίας, στη βεβαιότητα της καταδίκης. Από την ελπίδα του εφετείου, στην αναμονή της πρώτης άδειας. Και το ανώτερο στάδιο, η αγροτική φυλακη. Σχεδόν πολίτης παλι. Μιά τελετουργία διάβασης, που διαρκεί χρονια μεσα στην οποία το άτομο μυειται στη βαθύτερη ουσία του εγκλήματος. Του αποκαλύπτεται το «μυστικό» της αδιαίρετης σχέσης του εγκλήματος με τη κοινωνία του κεφαλαίου

…….ΤΟ ΤΣΙΜΕΝΤΟ που τους περικλείει ρουφάει σιγά σιγά, όχι μόνο τη ζωή τους, αλλά και την αγάπη γι αυτήν. Η ποινή που εκτίουν οι κρατούμενοι είναι υποτίθεται στερητική της ελευθερίας Όμως στη πραγματικότητα είναι στερητική των αισθήσεων και των συναισθημάτων.

….ΚΑΙ από την άλλη
Το ιερό δικαίωμα στην εργασία
Του εργάτη να χτίζει μια φυλακή
Του ηλεκτρολόγου να τοποθετεί συστήματά ασφαλειών
Του αρχιτέκτονα να τη σχεδιάζει
Του ανθρωποφυλακα
Γαμώ τον πολιτισμό του Κεφαλαίου

………..Η φυλακή ειναι έξ ίσου άσχημη με το σχολείο και επιτελεί η προσπαθεί να επιτελέσει τον ίδιο κοινωνικό ρόλο. Να μυήσει το άτομο, στην ιεραρχεία, τη πειθαρχία, στον ανελέητο ανταγωνισμό, στον τομαρισμό στην απουσία δημιουργικής η κριτικής σκέψης και στη πουστιά.

………ΑΝ οι δικαστές στα πλαίσια της εκπαίδευσής τους, κάθονταν ένα μήνα φυλακή, δεν θα «ρίχνανε» τα χρονάκια του εγκλεισμού, σα να λύναν λογιστικές εξισώσεις. Θα καταλάβαιναν οτι στη φυλακή κάθονται άνθρωποι κι όχι αριθμοί.

……..Μακάριοι.
Μακάριοι όσοι φυλακίστηκαν. Κανείς δεν μπορεί να τους συλλάβει.
Μακάριοι όσοι τελεσιδίκησαν. Κανείς δεν μπορεί να τους δικάσει.

Στη μουσική επιλογή, Johnny Cash- Folsom Prison Blues.

https://www.youtube.com/watch?v=kMyzoHBtaME