Και με αποκλεισμό, το ταξίδι θα τραβήξει μακριά φέτος

Αν και δεν είναι διόλου δυσάρεστο όταν η ομάδα σου σε εκθέτει κατά μια έννοια, εμφανιζόμενη καλύτερη των προσδοκιών, το έχω καημό να πέσω μέσα σε μια εκτίμηση, για το φετινό ΠΑΟΚ της Ευρώπης.

Δε σας κρύβω πως αν ήμουν Χαραλαμπόπουλος θα μου έδειχνα το δρόμο για το λογιστήριο ή στην καλύτερη θα μου έστελνα μήνυμα «άντε αγοράκι μου, έλα ξανά το Σεπτέμβριο, με τον κηδεμόνα σου».

Πριν από τους αγώνες με την Βασιλεία και την Σπαρτάκ, παρέθετα κάποια δεδομένα των αναμετρήσεων που εντόπιζε το φτωχό μυαλό μου, επικεντρώνοντας στο γεγονός πως η σειρά των αγώνων -πρώτο παιγνίδι εντός και καπάκι το εκτός- είναι βολικά για το αουτσάιντερ, αφού αυξάνουν σε κάποιο βαθμό, τις ούτως ή άλλως περιορισμένες ελπίδες πρόκρισης.

Μετά τον αγώνα με την Βασιλεία στην Τούμπα δεν επανήλθα, διαπιστώνοντας πως στην πράξη, ο ΠΑΟΚ ήταν καλύτερος, οπότε ο άγραφος αυτός νόμος δεν είχε καμμιά πρακτική εφαρμογή.
Θα είχε όμως με την Σπαρτάκ, έτσι πίστευα τουλάχιστον.

Κι εκεί όμως έπεσα έξω, ο ΠΑΟΚ αντιμετώπισε τους Ρώσους με πνεύμα ανώτερης ομάδας, που επιβεβαιώθηκε τόσο στο χορτάρι, όσο και εκ του αποτελέσματος εννοείται.
Διότι έτσι και επιλέξεις να το κάνεις χωρίς να έχεις τα αγωνιστικά εχέγγυα, θα βαρεθείς να κάνεις τη διαδρομή από την εστία σου μέχρι τη σέντρα, με τη μπάλα στα χέρια και σκυμμένο το κεφάλι.

Η Μπενφίκα βέβαια δεν είναι Σπαρτάκ, πολλώ δε μάλλον Βασιλεία, δεν έχει όμως καμμία απολύτως σημασία.

Για τον απλούστατο λόγο, πως τώρα το καταλάβαμε αυτό.

Πριν τα δυο πρώτα ζεύγη αγώνων, άπαντες αναμέναμε πως ο ΠΑΟΚ θα επικεντρωθεί σε αμυντικογενή τακτική, με κυρίαρχο μέλημα να κλείσει διαδρόμους και να διεκδικήσει ότι καλύτερο μπορεί σε αντεπιθέσεις.

Κάτι που δεν ήταν προϊόν φοβικού συνδρόμου, αλλά ζήτημα απλής λογικής και σεβασμού σε αντιπάλους με υψηλότερα μπάτζετ, πολλαπλάσιες παραστάσεις και συμμετοχές στο θεσμό.
Στο χορτάρι όμως όλα αυτά πήγαν περίπατο.

Στην Τούμπα με τη Βασιλεία οι Ελβετοί έμοιαζαν να τα έχουν χαμένα, στο δεύτερο παιγνίδι δε, ο ΠΑΟΚ τους πάτησε.
Στο πρώτο ματς με την Σπαρτάκ, οι παίκτες της φιλοξενούμενης ομάδας ξάπλωσαν στο χορτάρι πιάνοντας το κεφάλι τους από απόγνωση, μόλις ακούστηκε το τελευταίο σφύριγμα.

Αυτή η εικόνα αποτύπωνε όλη την πραγματικότητα, να πεις πως ήταν ανώτεροι, είχαν τρία δοκάρια, επτά χαμένα τετ α τετ κι έφαγαν ανατροπή από το 89 μέχρι το 94 με γκολ από το πουθενά, να το καταλάβω πως ήταν κάτι της στιγμής.

Ήταν όμως αντίδραση ομάδας που έφαγε ανατροπή στο πρώτο ημίχρονο και στο δεύτερο, ο αντίπαλος την εξαφάνισε, η οποία μάλιστα είχε μπροστά της 90 λεπτά αγώνα στην έδρα της για την ανατροπή, ένα απλό 1-0 θα της ήταν αρκετό.

Επειδή οι παίκτες όμως βιώνουν κάθε λεπτό που συμμετέχουν πιο αυθεντικά από εμάς που το παρακολουθούμε εξ΄αποστάσεως, εκείνα τα 90 λεπτά ήταν αρκετά για να δώσουν στους Μοσχοβίτες να καταλάβουν πως ο ΠΑΟΚ είναι ισχυρότερος και η αντίδρασή τους στο τέλος, ήταν παραδοχή πως τους έβγαλε τα συκώτια, για να μην πω κάτι πιο ερωτικό.

Τώρα, που έχουν τελειώσει όλα, είμαι πεπεισμένος πως σε περίπτωση που δεν έχαναν το πέναλτι και στη Μόσχα έπρεπε να υπερασπιστούν το 3-3, θα έπαιζαν όπως αναμενόταν να αγωνιστεί ο ΠΑΟΚ στην αρχή. με προσήλωση στα αμυντικά καθήκοντα, για να μη φάνε γκολ.

Ο ΠΑΟΚ λοιπόν το ίδιο θα παίξει και στο Ντα Λουζ, όχι με επιθετική αφέλεια εννοείται, αλλά δε θα αρκεστεί στο ρόλο του ποντικού, δίνοντας στους Πορτογάλους την άνεση να αισθανθούν γάτες.
Θα βάλει κάτω το τόπι και θα προσπαθήσει να δημιουργήσει εκείνο που μπορεί, σπάζοντας έτσι τον αγωνιστικό τσαμπουκά των αντιπάλων του.

Δεν έχει σημασία αν η Μπενφίκα είναι μερικά σκαλιά πάνω από Σπάρτακ και Βασιλεία για λόγους που εξήγησα χθες, το παιγνίδι του ΠΑΟΚ θα είναι αυτό που είδαμε μέχρι τώρα, ανεξαρτήτως αντιπάλου.

Είναι ένας σοβαρός λόγος, που από καθαρά ποδοσφαιρικής άποψης, η ομάδα αυτή αξίζει να περάσει στους ομίλους του Tσάμπιονς λιγκ Όπως σας έγραψα μετά τη Σπαρτάκ, είτε περάσει είτε όχι, έδειξε πως σε επίπεδο νοοτροπίας και αγωνιστικού επιπέδου, είναι ομάδα προδιαγραφών αυτού του θεσμού.

Έχει ξεφύγει πλέον από τα στενά όρια της χώρας, αν και τυχόν περάσει η χάρτινη στους ομίλους και παίξει με καμμιά Λίβερπουλ ή Ρεάλ, θα δεις 11 τρομαγμένα κοτοπουλάκια να μην ξεμυτίζουν από την περιοχή τους, ο Μαρίνος θα βάλει μέσα συγγενείς και φίλους με εντολή να κρεμαστούν από τα δοκάρια.
Το μόνο που θα αφήσουν φεύγοντας, θα είναι κουτσουλιές στο χόρτο.

Ο ΠΑΟΚ θα κατέβει να παίξει ποδόσφαιρο, θα βάλει κάτω τη μπάλα και θα προσπαθήσει να δημιουργήσει. Και πέντε γκολ να φάει, σημασία θα έχει η νοοτροπία με την οποία θα αντιμετωπίσει το παιγνίδι..

Πιο απλά, οι άλλοι θα κατέβουν με στόχο να κλέψουν, να μη διασυρθούν, να επιβιώσουν. Ο ΠΑΟΚ θα παίζει για να να κερδίσει, για να βγάλει το ταλέντο του στο χορτάρι, για να τον θυμούνται οι αντίπαλοι ως κάτι αξιοπρεπές και όχι σαν ένα χωριό που εμφανίστηκε από σπόντα.

Γι αυτό και ένας ενδεχόμενος αποκλεισμός από τους Πορτογάλους δε θα με χαλάσει ιδιαίτερα, συνεχίζοντας αυτή η ομάδα στο Γιουρόπα, το ταβάνι της δε θα είναι απλά η πρόκριση από τους ομίλους και η συμμετοχή στους 32 του θεσμού, αλλά κάτι πολύ-πολύ περισσότερο.

Σε αντίθεση με τη χάρτινη που σε περίπτωση αποκλεισμού από τα κανίς της Ουγγαρίας, θα αρκεστεί στην πρόκριση από τον όμιλο, με τον Τζάμπα να μετράει τα κέρδη από τη συμμετοχή στους 32 όπως ο Σκρουτζ τα νομίσματα, μπροστά στο χρηματοκιβώτιο…