Βρες λεβέντη μου έναν δάσκαλο

Η αλήθεια είναι πως μέχρι πρότινος ο δρόμος για τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Πριν ακόμα παραστεί ανάγκη να ξυρίζεται σε εβδομαδιαία βάση, ο λογαριασμός του είχε αρκετά μηδενικά πίσω από τον πρώτο αριθμό, το όνομά του ήταν γνωστό σε όλη την Ευρώπη, ήταν ίνδαλμα για τους συνομήλικους, προπονητές και πρόεδροι «σφάχτηκαν στην ποδιά του». Ε, και;

Μέχρι τώρα ο Βασίλης είναι ένα ταλέντο, που επιδεικνύει στασιμότητα, μηδενική εξέλιξη, γεγονότα που είχαν αποτέλεσμα να τον αφήσει ο Παναθηναϊκός να φύγει, προκειμένου να απαλλαγεί από το βαρύ (και δίχως αντάλλαγμα) συμβόλαιό του. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος πέταξε -επί της ουσίας- ένα κάρο λεφτά, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος πρέπει να ξεκινήσει από το μηδέν και να αποδείξει ότι έχει θέση στο μπάσκετ.

Ποιο είναι το πιο δύσκολο στην περίπτωσή του; Να μηδενίσει το κοντέρ. Να αδειάσει το μυαλό του. Να γίνει… tabula rasa, για να γράψει επάνω με καινούρια κιμωλία την μπασκετική αλφαβήτα. Δύσκολο να συνειδητοποιήσει ότι κοιμήθηκε Χαραλαμπόπουλος και ξύπνησε… Βασιλάκης, όμως -προσωπικά- εμπιστεύομαι το μυαλό του (το καλύτερο στοιχείο που έχει για να παίξει μπάσκετ) και πιστεύω ότι μπορεί να τα καταφέρει.

Απαραίτητη προϋπόθεση: Να μην κοιτάξει ποια θα είναι η επόμενη ομάδα του, αλλά ποιος θα είναι ο επόμενος προπονητής του. Για παράδειγμα, αν έχει πρόταση από τον Ολυμπιακό δεν πρέπει να τη δεχθεί. Έχει… γυαλίσει πάγκο «μεγάλης» ομάδας, δεν του λείπουν οι υψηλές παραστάσεις. Αγώνες του λείπουν, να πάρει την ευθύνη του τελευταίου σουτ, να σπάσει η χολή του.

Πρέπει να διαλέξει βάσει προπονητή, ο οποίος να είναι ταυτόχρονα και δάσκαλος. Να τον διαλέξει και να αφεθεί στα χέρια του. Όχι πως (μια και αναφέραμε τον Ολυμπιακό) ο Μπλατ δεν μπορεί να τον καθοδηγήσει, όμως αυτού του είδους οι ομάδες είναι σαν τρένα. Κινούνται με τη δική τους ταχύτητα και πρέπει εσύ να προλάβεις να πηδήξεις επάνω, δεν θα σταματήσουν να σε πάρουν. Κι η ταχύτητα (μεταφορικά και κυριολεκτικά) του νεαρού παίκτη δεν είναι για να τον πάει στον Πειραιά.

Ο Βασίλης -κι όσοι κινούνται γύρω του- πρέπει να «διαβάσει» όλες τις αδυναμίες που έχει. Να μην βρίσκει ούτε ένα καλό επάνω του, να διορθώσει όλα τα κακώς κείμενα. Και για να το κάνει αυτό πρέπει να ξεχάσει εθνικές ομάδες (η συμμετοχή του στη θέση του σέντερ ήταν κάτι που θα θυμόμαστε για καιρό, ως άθλια συμπεριφορά ενός συνόλου προς έναν παίκτη), να «λιώσει» στο παρκέ, να κερδίσει τον χαμένο χρόνο.

MUST READ

Μεγάλο πριμ από τον Βαγγέλη Μαρινάκη στους παίκτες για να συνεχίσουν το σερί τους

Αντί επιλόγου: Είναι πολύ καλό και χρήσιμο να έχει κανείς φιλοδοξίες. Όταν, όμως, οι προσδοκίες δεν είναι ρεαλιστικές, οδηγούν σε αποτυχία και κυρίως σε… δυστυχία. Ο Βασίλης δεν έχει υποχρέωση ούτε να γίνει Ντόνσιτς, ούτε να καρφώνει με τα… δάχτυλα του ποδιού του. Είναι σημαντικό να βρει τον ρόλο και το πώς θα είναι χρήσιμος σε μια ομάδα.