Ο Ολυμπιακός (ξανα)γίνεται γοητευτικός

Aς μην βγάλουμε συμπέρασμα μόνο από τα εφτά γκολ. Δεν γίνεται όμως να μην βγάλουμε συμπέρασμα προσθέτοντας τα τρία δοκάρια και τις πάνω από σαράντα τελικές. Να αγνοήσουμε την γρήγορη μεταφορά της μπάλας από την άμυνα στην επίθεση και την… πολυσύχναστη μεγάλη περιοχή των αντιπάλων. Οι παίκτες του Μαρτίνς πάτησαν αμέτρητες φορές την περιοχή του Σάλβι. Σχεδόν κάθε δεύτερη επίθεση τους κατέληγε μέσα  και γύρω από το τέρμα του τερματοφύλακα της Λουκέρνης. Αφήνω κατά μέρος τις τελικές πάσες που ανέκοπταν την τελευταία στιγμή οι Ελβετοί.

Από την εποχή του Ζιοβάνι είχε ο Ολυμπιακός να εμφανίσει τέτοιο πλουραλισμό στην επίθεσή του. Τέτοιο χαλασμό κάθε φορά που οι παίκτες του περνούσαν την μεσαία γραμμή. Τα σημειώνω αυτά χωρίς να παραγνωρίζω το γεγονός ότι η Λουκέρνη ήταν απλά μια καλή ομάδα του ελβετικού πρωταθλήματος χτυπημένη από τραυματισμούς. Τέτοιες και χειρότερες ομάδες είχε αντιμετωπίσει πέρσι και πρόπερσι ο Ολυμπιακός αλλά οι εμφανίσεις του ήταν μετρίως μέτριες ως και απογοητευτικές κάποιες φορές. Εδώ έγκειται η διαφορά. Ο Ολυμπιακός (ξανα)γίνεται μια γοητευτική ομάδα.

Φυσικά και δεν πρέπει να ενθουσιάζονται υπέρμετρα οι οπαδοί του. Επειδή όμως δεν ξεκίνησαν χτες να παρακολουθούν την ομάδα τους και ξέρουν να συγκρίνουν , αντιλαμβάνονται την διαφορά. Η διαφορά λοιπόν βρίσκεται στην επίθεση. Για να το διατυπώσω με σαφήνεια, ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς ξέρει να επιτίθεται. Έχει τους τρόπους του. Πηγάζουν από τις αντιλήψεις του προπονητή αλλά και από την ποιότητα των παικτών του. Διότι είναι άλλο να επιτίθεσαι με τον Πάρντο και τον Σεμπά κι άλλο με τον Λάζαρο και τον Ποντένσε. Μεγάλη κουβέντα γίνεται για την εκτελεστική δεινότητα του Λάζαρου για την αναγέννηση του Φορτούνη. Κατά τη γνώμη μου η μεγάλη διαφορά έχει να κάνει με την ταχύτητα και την ποιότητα του Ποντένσε.

Αυτός ο… Τρόντζος τρέχει ο όπως ο Μιραλάς στα καλά του και πασάρει όπως ο Ζιοβάνι. Το πιθανότερο είναι να μην βάλει τα γκολ που έβαζαν αυτοί οι δυο. Έχει μια δυσκολία στο σκοράρισμα πιθανά και στα δυνατά σουτ. Όλα τα άλλα τα κάνει εξαιρετικά. Καλύτερα από κάθε άλλο εξτρέμ που είχε διαθέσιμο ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια. Γυρίζοντας πίσω φτάνουμε στον Γκαλέτι. Ο Πορτογάλος τα κάνει όλα σωστά. Ο μπακ που παίζει πίσω του γίνεται μάγκας αρκεί να έχει πνευμόνια για να τον παρακολουθεί. Ο Ποντένσε του δίνει τις φάσεις στο πιάτο. Κι όταν δεν δίνει την πάσα ξέρει να χρησιμοποιεί το τρέξιμο και το ανέβασμα του μπακ για να κερδίσει μέτρα στο γήπεδο. Τον χρησιμοποιεί για να του κάνει ακούσιο σκριν.

Τι δεν έχει ακόμα ο Ολυμπιακός; Σιγουριά στην άμυνά του. Θες οι επιπολαιότητες του άγαρμπου Μιράντα, τα πίσω βήματα του Τσιμίκα, οι κάποιες κακές τοποθετήσεις του Μπουχαλάκη στον άξονα , η αδυναμία του Βούκοβιτς στα πλάγια βήματα, θες όλα αυτά μαζί κάνουν την ομάδα του Μαρτίνς ευάλωτη ανασταλτικά. Τέτοια κενά αν παρουσιαστούν, η Μπέρνλι έχει την ποιότητα σαν ομάδα για να τα εκμεταλλευτεί. Προσοχή όμως: Η κουβέντα που κάναμε αφορά τον Ολυμπιακό που είδαμε μέχρι τώρα. Τον Ολυμπιακό του Νάτχο, του Μεριά, του Τοροσίδη, του Γκιγιέρμε του Χασάν Κούκα και μπορεί και κάποιου ακόμα, δεν τον είδαμε…