Ταλέντο που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι

Ένα ξανθομάλλικο αγόρι έκανε… παπάδες στα γήπεδα της Αθήνας το χειμώνα του 2012 και πολύ γρήγορα το όνομά του κυκλοφόρησε στα μπασκετικά στέκια. Ένας πιτσιρίκος στα Δυτικά, που έπαιζε μέχρι και αντρικό στην ΕΣΚΑ. Ήταν ασφαλώς ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος του Αιγάλεω, που σε ηλικία 15 ετών έμοιαζε να παίζει σαν 25ρης. Ατόφιο ταλέντο, με τη στόφα του ηγέτη να ξεχειλίζει και πολύ, μα πολύ μπάσκετ. Τα κολακευτικά σχόλια έδιναν κι έπαιρναν.

Ο Αργύρης Πεδουλάκης ασφαλώς και τον είχε υπόψη του και έπεισε τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο να επενδύσει πάνω στον πιτσιρικά εντάσσοντάς τον στον Παναθηναϊκό. Αμέσως ξεχώρισε για τα προσόντα του και έδειχνε πως οι προοπτικές ήταν ευνοϊκές. Στις δε εθνικές ομάδες, Παίδων, Εφήβων και Νέων ήταν ο απόλυτος ηγέτης.

Ο τρόπος παιχνιδιού του, η σιγουριά που εξέπεμπε, το απίστευτο ταλέντο του τον «έχρισαν» ως τον απόλυτο πρωταγωνιστή. Έπαιζε από ποϊντ γκαρντ μέχρι σέντερ με μυαλό τριαντάρη. Στον Παναθηναϊκό ξετρελάθηκαν. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος μάλιστα ήταν σίγουρος πως ο μικρός θα διαδεχόταν τον τεράστιο Δημήτρη Διαμαντίδη στο τιμόνι της ομάδας. Για το λόγο αυτό και στο πρότζεκτ της ελληνοποίησης με τα άλλα πιτσιρίκια (Λούντζη, Παπαγιάννη, Διαμαντάκο, Μποχωρίδη) ο Βασιλάκης ήταν ο «εκλεκτός».

Χώρος στην πεντάδα, χρόνος και αναμονή για το ξεπέταγμα. Οι απαιτήσεις για νίκες, η αδιαμφισβήτητη δυσκολία στην Α1 και την Ευρωλίγκα, τα εξαντλητικά καλοκαίρια με τις εθνικές ομάδες άρχισαν να «συννεφιάζουν» το όνειρο. Ο Χαραλαμπόπουλος έπρεπε συν τοις άλλοις να αποφασίσει ή καλύτερα να συναποφασίσει με τους προπονητές του σε ποια θέση θα παίξει. Τριάρι; Μα είναι αργός. Τεσσάρι; Μα δεν έχει όγκο.

Πάνω από όλα όμως ο νεαρός είχε ταλέντο. Απίστευτο ταλέντο που ασφαλώς και έπρεπε να δουλευτεί. Ο Παναθηναϊκός επέμενε στο πλάνο με τους μικρούς και χρειάστηκε να «θυσιαστούν» ακόμα και προπονητές.

«Σε πέντε χρόνια θα σηκώσουμε το ευρωπαϊκό με αρχηγό τον Χαραλαμπόπουλο» είχε πει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, δείχνοντας πόσο πολύ πιστεύει στον νεαρό.

Τα πράγματα όμως δεν ήρθαν όπως περίμεναν όλοι. Ο μικρός άρχισε να χάνει τον προσανατολισμό του, μερικές φορές να μπαίνει ως διεκπεραιωτής των συστημάτων (ένα σκριν, ένα μπλοκ άουτ και τίποτε άλλο). Την ίδια στιγμή ο Παναθηναϊκός έπρεπε να κερδίζει. Παιχνίδια στην Ευρωλίγκα, ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, τίτλους. Ο Βασίλης ζοριζόταν. Δούλευε σκληρά. Έκανε ατομικές προπονήσεις, ακόμα και εκτός του προγράμματος της ομάδας. Έπρεπε να διορθώσει τις ατέλειες και να βγάλει το τεράστιο ταλέντο του στο παρκέ. Τζίφος…

Την πρώτη χρονιά του Πασκουάλ, ο Καταλανός τον βάζει βασικό στο πρώτο ματς των τελικών με τον Ολυμπιακό και ποντάρει πάνω του. Ο νεαρός είναι «σκιά» του εαυτού του. Ο Πασκουάλ τον βάζει και στο δεύτερο, στον ίδιο σχεδόν ρόλο, να ποστάρει τον Σπανούλη ή τον Μάντζαρη και να δημιουργεί από το ποστ. Τίποτα. Ο Καταλανός αποφασίζει πως δεν έχει μέλλον στη σειρά με «πειράματα» και ο Βασίλης πάει στο… βάθος του πάγκου. Πρωτάθλημα, πανηγύρια και μετά αποφάσεις. Δανεικός στον ΠΑΟΚ.

Δίπλα στον Ηλία Παπαθεοδώρου, ένας προπονητής με καλό πρόγραμμα και κυρίως ο άνθρωπος που τον είχε στην Παίδων και τη Νέων. Όλοι περιμένουν ότι ο 20χρονος Βασίλης θα βρει τον εαυτό του, θα δουλέψει και θα επιστρέψει όπως πρέπει. Κι εκεί όμως πρόβλημα. Ο Παπαθεοδώρου του δίνει και ρόλο και χώρο και συστήματα και ο νεαρός δείχνει σημάδια σοβαρής βελτίωσης. Έρχεται όμως πάλι το… ταβάνι. Ο ΠΑΟΚ δεν συνεχίζει τον δανεισμό, αλλά το συμβόλαιο του νεαρού μπαίνει στην εξίσωση.

Είναι «θηριώδες», αφού έχει οκταετή διάρκεια με ιδιαίτερα υψηλές αποδοχές για 20χρονο παίκτη. Αυτή τη σεζόν πρέπει να πάρει 350 χιλ ευρώ, αλλά το κύριο πρόβλημα ήταν πως στον Παναθηναϊκό άρχισαν να χάνουν την υπομονή τους. Για πρώτη φορά άρχισαν να συζητούν την αποδέσμευσή του πριν κι αφού ο νεαρός είχε ζητήσει μέρες νωρίτερα να απεμπλακεί από το συμβόλαιο. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Μιλάμε για ένα τεράστιο ταλέντο, που πρέπει πρώτα από όλους να βοηθήσει τον εαυτό του, να κάνει την δική του επανεκκίνηση και να δουλέψει όσο δεν πάει. Θα είναι κρίμα για το ελληνικό μπάσκετ να χάσει έναν τόσο χαρισματικό παίκτη.

ΥΓ Δεν ξέρω τι έχει πάει στραβά με αυτό το παιδί. Εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ που τον είδα για πρώτη φορά στο κλειστό του Αιγάλεω να μου θυμίζει αδρά τον αξεπέραστο Ντέγιαν, μου έρχεται κάθε φορά που μαθαίνω πως ο Βασιλάκης βρήκε πάλι ταβάνι και στεναχωριέμαι πάρα πολύ. Του αξίζει κάτι πολύ καλύτερο από αυτό που έχει τώρα…