Η πιο δύσκολη χρονιά της ιστορίας του

Μόλις έχει τελειώσει το φιλικό ματς στη Λάρισα κόντρα στην τοπική ΑΕΛ και πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται τι θα μπορούσε να γράψει για την αγωνιστική εικόνα του Παναθηναϊκού. Τι  θα μπορούσα να πω για την ομάδα, που χτίζει ο Γιώργος Δώνης και προσπαθεί να στελεχώσει ο Νίκος Νταμπίζας. Τι διαφορετικό από αυτά που έχω ήδη πει ή γράψει; Τι μήνυμα να δώσεις στον κόσμο, τι να του αναφέρεις που δεν ξέρει ήδη ή που τουλάχιστον δεν βλέπει να διαγράφεται μελλοντικά για το ποδοσφαιρικό τμήμα;

Τίποτα απολύτως. Εδώ και περίπου ένα χρόνο το ρεπορτάζ των πρασίνων γεμίζει από οικονομικές ειδήσεις, από καρτέλες χρεών, από προσφυγές παικτών και άλλα συναφή θέματα. Το ιδιοκτησιακό ακόμα να λυθεί, ο » μισητός» Αλαφούζος παραμένει στην διοίκηση, ο Ταϊλανδός προς το παρόν αγνοείται και η αγωνία καλά κρατεί. Το χθεσινό φιλικό εναντίον μιας ομάδας με ίδιους στόχους με τον φετινό Παναθηναϊκό έδειξε πολλά πράγματα. Κυρίως όμως έδειξε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο το έγκλημα που έγινε με την μεταφορά της έδρας της ομάδας από την μικρή Λεωφόρο στο κρύο και αχανές Ο.Α.Κ.Α. Εξηγούμαι.

Το τριφύλλι φέτος δεν μπορεί να τρομάξει κανέναν. Δεν είναι ικανό ούτε για μια άνετη παραμονή. Πραγματικά δεν ξέρω πως οι παίκτες αυτοί θα μπορέσουν να βρουν τα πατήματα τους στα εντός έδρας παιχνίδια παίρνοντας τους απαραίτητους βαθμούς για τη σωτηρία. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει σταθερές. Δεν έχει παίκτες σημείο αναφοράς, δεν έχει βάθος, στερείται εμπειρίας σε σημαντικές θέσεις της ενδεκάδας. Ο κόσμος όσο παραμένει ο Αλαφούζος θα έχει γυρισμένη την πλάτη και η ιστορική έδρα θα στέκεται βουβή, αφού οι μικροεγωισμοί υπερίσχυσαν του συμφέροντος της ομάδας και την οδήγησαν στο Ολυμπιακό Στάδιο. Πείτε μου λοιπόν εσείς που θα βρει κάτι για να στηριχθεί το όλο εγχείρημα;

Το έγκλημα αλλαγής έδρας θα φανεί μέσα στη χρονιά που έρχεται. Με την τιμωρία του μείον έξι, απόρροια των τραγικών χειρισμών της περασμένης σεζόν, να κρέμεται ως Δαμόκλεια Σπάθη πάνω από την ομάδα, αν οι πράσινοι δεν καταφέρουν νωρίς να καλύψουν το χάντικαπ και να βάλουν έστω μια ομάδα από κάτω τους τα πράγματα θα ζορίσουν πολύ. Όσο θα προχωράει η αγωνιστική περίοδος τα ζόρια θα κλιμακώνονται. Σε περιπτώσεις σαν αυτή το μέγεθος του Συλλόγου πολλές φορές γυρίζει μπούμερανγκ. Σκεφτείτε μόνο το ενδεχόμενο να καίγεται το τριφύλλι για μια εντός έδρας νίκη κόντρα σε ομάδες ίδιων στόχων και να πρέπει να στηριχθεί και στον κόσμο του για να την πετύχει. Που; Στο Ο.Α.Κ.Α  που για να γίνει έδρα θέλει τριάντα και χιλιάδες; Ούτε για αστείο δεν μπορεί να το ισχυριστεί κανείς.

Η Λεωφόρος θα αύξανε την πίεση στους φιλοξενούμενους ακόμα και με μικρή προσέλευση φιλάθλων. Έπειτα είναι και το άλλο. Τα λεγόμενα ντέρμπι. Μπορεί φέτος να είναι μόνο κατ’ ευφημισμό, αλλά η ιστορία θα γράψει τα αποτελέσματα. Το τριφύλλι θα είχε την δυνατότητα να κρύψει τις αδυναμίες και τα κενά του στο χορτάρι της Αλεξάνδρας. Αντίθετα στην Καλογρέζα θα είναι σαν πρόβατο προς σφαγή. Λίγο μπόσικο να τον βρουν οι άλλοι μεγάλοι δεν πρόκειται να τον λυπηθούν. Η ιστορία θα γράψει το σκορ και κανείς δεν θα ασχολείται σε δέκα ή είκοσι χρόνια ποιες ήταν οι συνθέσεις των δύο ομάδων. Ως φίλαθλος του πιο ιστορικού Συλλόγου της χώρας ελπίζω να μην χρειαστεί να επαληθευθούν αυτά που γράφω. Ελπίζω να διαψευσθώ πανηγυρικά και ο Παναθηναϊκός μας να παρουσιαστεί στη σέντρα του νέου πρωταθλήματος της Superleague ικανός και κυρίως ανταγωνιστικός. Η μέχρι τώρα εικόνα του όμως στα φιλικά μάλλον οδηγεί στο αντίθετο συμπέρασμα.

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)

Ίδωμεν…