Κάτι ξεχάσαμε…

Αν κι υπάρχει κάτι εκεί στην Α1, που γαργαλά το χέρι μου, θα παραμείνουμε σήμερα και αύριο στα των «μικρών» Εθνικών. Αφήνουμε για αύριο τις… τεχνικές αναλύσεις και πάμε στο -κατά την ταπεινή μου άποψη- κυριότερο από τα προβλήματα του ελληνικού μπάσκετ.

Ας συμφωνήσουμε σε κάποιες βασικές σκέψεις: Σε σχέση με το παρελθόν, σήμερα έχουμε όσο ποτέ την τεχνογνωσία. Προπονητές (Έλληνες) υψηλού επιπέδου, μπάσκετ με… ταυτότητα και χαρακτήρα, πρώην παίκτες υψηλού επιπέδου σε ηλικία μετάδοσης εμπειρίας χρόνων στα γήπεδα, εξαιρετική υλικοτεχνική υποδομή.

Κάθε πιτσιρικάς μπορεί να έχει δίπλα του από προπονητή για ατομικές, μέχρι γυμναστή, φυσικοθεραπευτή, εργοφυσιολόγο, γιατρό, ακόμα και ψυχολόγο. Βεβαίως, πρωτίστως έναν μάνατζερ που να του φουσκώνει (ενίοτε) τα μυαλά και δύο γονείς, εκ των οποίων (ενίοτε) ο ένας κάνει όλες τις δουλειές που προαναφέραμε, προβάλλοντας ταυτόχρονα το καμάρι του ως το επόμενο «μεγάλο μπαμ» του χώρου.

Κάθε πιτσιρικάς, στην πιο απομακρυσμένη άκρη, μπορεί -ακόμα κι αν δεν έχει όλα τα παραπάνω- να μπαίνει στο διαδίκτυο, να βλέπει ΝΒΑ, να ξεπατικώνει κινήσεις του Κάρι, ή ό,τι του γουστάρει. Να συλλέγει πληροφορίες, να αποκτά εικόνες, που τα πιτσιρίκια του χθες δεν μπορούσαν να συλλέξουν.

Συνυπολογίστε τις καλύτερες διατροφικές συνθήκες, το γεγονός ότι τα παιδιά αναπτύσσονται περισσότερο σε σχέση με το παρελθόν, τα πιο εξελιγμένα βοηθήματα (ρούχα, παπούτσια, γήπεδα, μπάλες, κτλ.), οπότε έχετε έναν… αεροδιάδρομο ανοιχτό, για να απογειωθούν τα νέα παιδιά.

Γιατί, όμως, έχουμε χαμηλές πτήσεις;

Είναι αλήθεια πως έχουμε δώσει πολλά εργαλεία στα παιδιά μας, αλλά τους στερήσαμε το σημαντικότερο: δεν τους αφήνουμε να παίξουν. Το μπασκετ, από τα 15 (ου μην και νωρίτερα) παύει να είναι γι’ αυτά παιχνίδι, παύει να είναι διασκέδαση. Δεν το χαίρονται, δεν το νιώθουν ως μια ξέγνοιαστη νότα στη σκληρή καθημερινότητά τους. Δεν πηγαίνουν στο γήπεδο για να χαρούν, καθώς τα… φιλαράκια μετεξελίχθηκαν σε ζηλωτές της θέσης που οδηγεί στην επαγγελματική αποκατάσταση. Οι προπονητές τους μαθαίνουν συστήματα πριν από τα βασικά του  αθλήματος. Οι γονείς τα πιέζουν, ξεφτιλίζονται (ενίοτε) στα μάτια τους, βρίζοντας τον διαιτητή ή τους αντιπάλους. Οι… εντολές δεν είναι «δώσε πάσα», «διασκέδασέ το», αλλά «γατί ο Δημητράκης πέτυχε περισσότερους πόντους από σένα;».

Κυνηγούν το όνειρο, δίχως να ονειρεύονται. Δίνουν αγώνες αντί για παιχνίδια. Η ανάδειξη πρωταθλητών σε μικρές (τρυφερές) ηλικίες δεν βοηθά ως άμιλλα, αλλά ως ανταγωνιστική διαδικασία. Οι προπονητές πιέζουν, βρίζουν, προσβάλλουν. Ελάχιστοι μαθαίνουν στα παιδιά να μην αντιμιλούν στους διαιτητές (και πώς να το κάνουν, όταν αυτοί λειτουργούν ως κανίβαλοι, σε παιδιά που κι αυτά μαθαίνουν να σφυρίζουν).

Οι Εθνικές είναι καθρέπτης. Πέρα από τις δικές τους ανορθογραφίες (έχουμε γράψει πολλά και θα γράψουμε περισσότερα) υποδέχονται τη συνολική παθογένεια και τα αποτελέσματα -όχι τα βαθμολογικά, αλλά η εικόνα- είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού…

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Αν, λοιπόν, θέλετε να κάνετε κάτι για να βοηθήσετε το παιδί σας, σταματήστε να υπονομεύετε τον ρόλο του προπονητή του (ο χειρότερος είναι καλύτερος από σας), απαγορεύστε την παρουσία μάνατζερ πριν την ενηλικίωσή τους (αυτό έπρεπε να το κάνει η ΕΟΚ), δείξτε του ότι το μπάσκετ είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα παιχνίδι.